Vraag
Waarom wordt echtscheiding zo vaak als een grote, zo niet de grootste, zonde gezien? Ik hoor nogal eens dat er huwelijken stranden vanwege een jarenlang gedoe van teveel aandacht voor andere vrouwen, gezin verwaarlozen, vrouw emotioneel mishandelen enz. Op het moment dat de vrouw beslist zo niet verder te kunnen, krijgt zij de kerkenraad op bezoek om haar te vermanen en soms zelfs onder de tucht te plaatsen. Wat de man in al die jaren (voor de buitenwereld verborgen) gedaan heeft... tja, dat is geen grond voor echtscheiding. Moet de vrouw dan doorgaan totdat zij een psychisch wrak is, terwijl de man zijn plichten in het gezin verzaakt en vaak bedekt overspel pleegt omdat er wel aandacht en tijd is voor andere vrouwen of zelfs porno bekijkt en dat halsstarrig ontkent en er in feite van een (christelijk!!) huwelijk helemaal geen sprake is?
Ik ben zelf ook gescheiden na jarenlange therapie en geestelijke worstelingen. Ik vond ook dat ik absoluut niet mocht scheiden wat er ook gebeurde (totdat er ook bewijs van overspel volgde). Mijn therapeut zei daarop tegen mijn man: “Wat ben jij dan bevoorrecht! JIJ hoeft helemaal niets te veranderen, het maakt niet uit wat je doet, want ze blijft toch wel bij je.” In feite heeft de man op deze manier een vrijbrief om maar te doen wat hij wil.
Ook in contacten met lotgenoten kom ik deze pijn zo vaak tegen. De vrouw die gaat scheiden wordt met de vinger nagewezen omdat zij iets zichtbaars doet. Wat er aan vooraf is gegaan, daar wordt niet over gesproken of de man ontkent dat die dingen hebben plaatsgevonden. Moet je dan echt zeventigmaal zeven maal vergeven en doorgaan tot je een wrak bent en zelfs dan nog niet mogen scheiden?
Natuurlijk weet ik wel dat het de bedoeling niet is dat mannen er maar naar eigen goeddunken op los leven, maar het is soms wel de bittere praktijk. Waarom is er niet meer oog voor vrouwen (kunnen ook mannen zijn) die al jarenlang psychisch en vaak ook lichamelijk gebukt gaan onder een zwaar, ondraaglijk huwelijk? Vaak lijkt er ook sprake te zijn van narcisme, waarvan bekend is dat die mensen niet veranderen, dat therapie daar nagenoeg niet voor mogelijk is, dat therapie het juist vaak nog erger maakt. Mensen die vinden dat alles altijd aan een ander ligt en waardoor het zelfbeeld en zelfvertrouwen van de vrouw helemaal kapot gemaakt wordt. Te makkelijk een huwelijk beëindigen promoot ik zeker niet, maar soms is het wachten op handgemeen of wellicht zelfs een familiedrama. Is dat minder erg? Als ik naar mijzelf kijk maar ook in het contact met enkele lotgenoten, dan heeft degene die het huwelijk daadwerkelijk beëindigt voor de buitenwereld de schuld en dat maakt nog weer veel eenzamer. Waarom niet meer begrip?? En dan breekt mij helemaal de klomp als ik zie dat er met name in de Ger. Gem. nogal eens huwelijken in de kerk worden bevestigd waarvan een van de echtelieden eerder overspel heeft gepleegd en een huwelijk op de klippen heeft laten lopen. Hoe kan dit? Dat het gebeurt weet ik zelfs uit eigen familiekring. Ik weet dat er lotgenoten zijn die vanwege dit onbegrip de kerk waartoe zij behoren de rug toekeren. Omdat de man uiteindelijk als slachtoffer wordt gezien en de vrouw als dader, terwijl er dan juist zoveel behoefte is aan geestelijke steun en een gedragen worden door een gemeente. Dat laatste mag ikzelf wel ervaren, maar als ik de schrijnende verhalen van anderen hoor, dan kan ik wel huilen.
Antwoord
Beste vraagstelster,
Het is een diep ingrijpende zaak waarover u mij een vraag stelt. Daar kunnen slechts algemene antwoorden opgegeven worden. Het maakt het vooral moeilijk als men de concrete zaken niet kent.
Wat gevraagd en ook beloofd wordt bij de huwelijksvoltrekking is duidelijk uit het Formulier, op grond van de Bijbel, te lezen. Elk afwijken ervan is zondig. Echtscheiding is alleen toegestaan bij overspel en op religieuze gronden: als iemand niet verder wil gaan en de partner hem/haar verlaat omdat de ander niet buiten God en Zijn dienst meer kan leven.
Dat in onze gemeenten de veroorzaker van een echtscheiding weer zonder meer een nieuw huwelijk aan kan gaan lijkt me onjuist. Daar zou minimaal schuldbelijdenis bij gedaan moeten worden en moet door de ex-partner een huwelijksrelatie aangegaan zijn, zodat er geen weg terug meer mogelijk is.
Dat er zich onhoudbare situaties kunnen voordoen, is helaas maar al te waar. Scheiding van tafel en bed kan een samen blijven wonen al of niet tijdelijk opheffen, maar houdt de band formeel in stand, zodat geen nieuw huwelijk mogelijk is.
Terecht wijst u op dat het betoon van medeleven en -lijden in de gemeente verwacht mag worden. Als we weten zelf een zondaar te zijn, die in alles bewaring en vergeving nodig heeft, staan we niet boven een ander. Ook als een ander verkeerde wegen gaat. Gebed voor elkaar is meer vruchtbaar dan over elkaar praten. Bij de Heere is meer barmhartigheid dan bij mensen, hoewel Hij het kwaad niet kan gedogen.
Hem mogen we u bevelen.
Hartellijke groet,
Ds. H. Paul
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Paul
- Geboortedatum:16-07-1928
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Moerkapelle
- Status:Inactief
