Geestelijke strijd

Al toen ik een klein meisje was, was ik al heel erg met het geloof bezig. Ik voelde mij altijd al sterk verbonden met God. Zo weet ik nog goed dat ik als klein meisje alles vertelde aan God wat ik allemaal had beleefd op school en dat ik zo’n mooi lied had geleerd (“Als ik mijn ogen sluit”). God is dus altijd een deel van mijn leven geweest en belangrijk geweest. Ik heb heel goede ouders waarmee ik veel over het geloof kan praten en veel dingen van heb geleerd, waar ik nu nog steeds blij mee ben. Steeds meer ga ik ook ervaren hoe gezegend ik ben dat ik een christelijk gezin terecht mocht komen.

Helaas heb ik de afgelopen tijd steeds meer vragen gekregen. Ook heb ik last van godslasterlijke en zondige gedachten die ik helemaal niet wil! Ze schieten zomaar door mijn hoofd. Ik heb geleerd om deze te negeren, afleiding te zoeken, te bidden of te gaan zingen. Het werkt, maar soms heb ik het heel moeilijk. Het punt is dat ik geen vergeving durf te vragen, omdat ik bang ben nog niet genoeg berouw te hebben... Wat moet ik doen?

Het punt waar ik ook mee zit is dat ik een paar andere vragen heb. Wat gebeurt er met je als je bijvoorbeeld onbeleden zonden hebt? Stel je voor dat je iets doet dat verkeerd is, je geen vergeving nog hebt gevraagd, maar dan plotseling sterft. Mag je dan op Jezus zien dat Hij je al verlost hebt van alle zonden?

Wat ik soms moeilijk vind is om God als een machtige God te zien. Ik weet dat Hij mij hoort en dat heeft Hij al zo vaak aan mij laten zien in mijn leven! Zoveel gebeden zijn al verhoord! Nu ik dit schrijft ontroert het mij dat God zo met mij begaan is geweest en nog is! Waar ik mee zit is, dat ik soms misschien bid zonder besef dat ik het tegen God heb. Wat kan ik hier tegen doen? Ook vind ik het soms moeilijk om te beseffen waarom Jezus moest lijden en hoe erg dat lijden was... Zou u mij hierin kunnen helpen?

Ik ben een echte perfectionist. Alles wil ik altijd goed doen en ook voor God. De laatste jaren heb ik soms gemerkt dat ik het eeuwige leven probeerde te verdienen. Gelukkig ben ik er achter gekomen dat dit verkeerd is en heb God hierover vergeving gevraagd. Ik bid heel vaak tot God. Eigenlijk de hele dag. Ik heb gemerkt dat het soms ook dwangmatig is en dat is verkeerd! Ik probeer daarom ook nu om te bidden voor de dingen en dan aan God over te laten. Is dit een goede manier?

Ik ben soms heel erg bang om in de hel terecht te komen. Ook bang voor de mensen die ik lief heb. Iedere dag bid ik of God mij of anderen alstublieft niet wil laten sterven, voordat we Hem ontmoeten. Ik mag gelukkig weten dat God niet wil dat iemand verloren gaat. Wat ik zo moeilijk vind is dat mensen van wie ik houd misschien in de hel terecht komen. Daarom is mijn vraag: wanneer mag je nu zeker weten dat je bij God mag komen? God mag ik altijd zien als een Vader die voor mij zorgt en alles van mij kent. Dit kan soms zo’n rust geven. Ook het idee dat God en Jezus van mij houden geeft vaak in bange perioden enorme rust. Soms kan ik zo bang wezen voor de hel en de pijn die daar is en andere dingen waar ik over 'tob' die met het geloof te maken hebben, dat het mijn hele dag beperkt. Het leren voor school gaat dan niet. Ik heb mijn hoofd niet bij die dingen en voel mij niet goed. Iedere morgen en avond lees ik uit mijn Bijbel en bid ik. Ook ben ik een boekje aan het schrijven met dingen die ik heb geleerd over het geloof en uit de Bijbel. Dit werkt, maar hoe krijg ik een goede balans zodat ik wel kan blijven functioneren ook als ik met dingen worstel?

Ook kan ik intens genieten van het leven. Koken/bakken met mijn moeder, tijd met het gezin en familie, tekenen, leren, de zon, vriendinnen, een knipoog of glimlach naar mij van iemand die ik liefheb of helemaal niet ken... Gewoon de kleine, maar soms ook grote dingen. Ik weet dat je van het leven mag genieten, maar geef je dan ook zo eer aan God, dus dat je Hem eer geeft door blij te zijn en te genieten van de dingen die je in je leven hebt gekregen? Hopelijk kunt u mij helpen! Alvast bedankt! Een 19-jarig meisje.

Beste medestrijdster, 

Om maar met de deur in huis te vallen: “En ook allen, die godzaliglijk willen leven in Christus Jezus, die zullen vervolgd worden”, 2 Tim. 3:12. Daar begin ik mee. Uw brief heb ik toch een aantal keren moeten overlezen omdat er enorm veel in ligt. Vooral een enorme strijd. De tekst waar ik mee begon die ervaart u dagelijks. Bij vervolging denken we vaak aan vijanden van buitenaf. Daar rekenen we de satan met z’n vazallen niet altijd bij. Maar één van de dingen die hij doet is: Gods volk vervolgen. Hij maakt ze wijs dat hun liefde niet oprecht is; dat ze de zonde tegen de Heilige Geest begaan hebben; dat ze nog te zondig zijn om tot Christus te vluchten; dat er echt wel meer nodig is om je een kind van God te kunnen noemen etc. Al deze dingen komen in je ontroerende brief terug. Want dat is het: ontroerend.

U schrijft zelf: “God is dus altijd een deel van mijn leven geweest.” Hoort u wat u zegt? Weet u welke vraag bij me oprijst: “Waarom laat gij u zo kwellen en beroerd zijn o ziel mijn...” Psalm 42 (Datheen). Want dat is namelijk wat er aan de hand is. U wordt heen en weer geslingerd. En natuurlijk ziet de satan dat u  al vanaf uw jeugd God vreest. Misschien vinden mensen dit een voorbarige conclusie. Maar misschien heeft u weleens eens van ds. B. Smytegelt gehoord. Die gaf destijds al de raad mee om “verstandig te redekavelen.” Dat wil zeggen: verstandig na te denken. Wanneer we dat in uw situatie doen dan kom ik tot de volgende conclusie. 

Het heeft de Heere behaagd om u al vroeg Zijn wegen te leren. Ja zelfs met Hem te spreken. Alles tegen Hem te vertellen. Uw hart open te leggen. “Niets is o Oppermajesteit bedekt voor uw alwetendheid.” Hoe verblijdend is dat! Ik kan u garanderen dat een natuurlijk mens dat uit en van zichzelf nooit zal doen. Die wil het hart gesloten houden. U niet. U legt het open voor Hem. Dus u bent, heel kort door de bocht, een kind van God. Dat is duidelijk.

Andere conclusie is dat de satan dit ook ziet. En ik lees dat hij weer eens één van zijn oude pesterijen uit z’n duivelse brein op u heeft losgelaten. Godslasterlijke gedachten en innerlijke zondige gedachten. Het is een oude gewoonte van hem. Laat ik dit voorop stellen: Ons eigen hart is slecht genoeg om deze lasteringen zelf te verzinnen. Absoluut! Maar het kan niet uit uw eigen hart vandaan komen want dan zou u achter deze godslasteringen staan. En u haat ze. En een koninkrijk dat tegen zichzelf verdeeld is... kan niet bestaan. Dus: ze zijn van de satan.

Het zal voor velen herkenbaar zijn wat u doormaakt. Hij durft zelfs zover te gaan dat men soms de hand op de mond moet houden omdat men anders bang is dat de lasteringen uitgesproken zouden worden. Eigenlijk moesten deze dingen ons troosten. De satan valt alleen volle schepen aan.

U zegt dat zingen helpt. Dat klopt. Hij haat het als we op zulke momenten in plaats van God te vloeken Hem zegenen. En dan vlucht hij. Wijs hem eens op zijn afkomst. Dat vind hij niet echt prettig. Hij vindt het vreselijk als er gezegd wordt: Je was een prins in de hemel en nu moet je nog toestemming vragen om in een kudde zwijnen te varen ( Markus 5:12). Hoe diep kun je vallen? Dan is hij weg. Ik ben van mening dat we te vaak zwijgen. En dat we vergeten dat de rollen omgedraaid zijn. Nu zijn wij prinsen... Lees 1 Petr. 2:9: “Maar gij zijt een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterdom, een heilig volk, een verkregen volk; opdat gij zoudt verkondigen de deugden Desgenen, Die u uit de duisternis geroepen heeft tot Zijn wonderbaar licht.” En straks... dan zullen we onze voeten op zijn nek zetten. 

Ik lees nog een pesterij van hem in uw brief. U zou niet genoeg berouw hebben. Lees Psalm 51! Kijk naar Petrus! Hoe rijk heeft God Zijn genade over hen uitgestort. Er is zeker berouw nodig. Zeker. Maar wees ervan overtuigd dat de Heere u altijd voor is. De genade die Hij schenkt is niet afhankelijk van de mate van ons berouw! Maar van Zijn oneindige zondaarsliefde. “En het zal geschieden, eer zij roepen, zo zal Ik antwoorden; terwijl zij nog spreken, zo zal Ik horen” Jes. 65:24. De Heere beklaagt Zich als wij denken dat onze zonden te groot zijn of als we denken dat we niet genoeg berouw hebben. Hoor maar: “Is er geen balsem in Gilead? Is er geen heelmeester aldaar? Want waarom is de gezondheid der dochter mijns volks niet gerezen?” Jer. 8:22.

U staat in beide Zijn handpalmen gegraveerd. Daar kunt u nooit uitgeschreven worden. Onuitwisbaar. En ook al zou u plotseling sterven en u zou voor uw gevoel een zonde nog niet beleden hebben, dan nog is Hij zo oneindig goed dat Hij het al vergeven heeft. Wat mij treft is dat u denkt dat het zondig is om tegen God te spreken zonder dat u er eigenlijk erg in heeft. Ik zal u geen aanleiding geven om hier de hoogte mee in te gaan. Want u omschrijft u zelf als zondaar. Maar beste jonge christin wat een rijkdom! Dat is nu wandelen met God. Dat is nu een soliloqium, een alleenspraak met de Allerhoogste. Dat kan alleen omdat u van kindsbeen af zo vertrouwd met Hem bent geraakt dat u dat nu zo ervaart. Dat is niet zondig! Het is een uiting van een teer nabij leven. Het ontroert me. En uit ervaring weet ik dat wanneer zulke dingen met anderen gedeeld worden er vaak negatief over gedaan wordt. Dat is niet omdat ze het op grond van Gods Woord kunnen veroordelen maar omdat ze het zelf missen. Dus het enige dat u daar tegen kan doen is ophouden met u daarvoor te verontschuldigen! Lees Hebr. 4:16! Vrijmoedigheid. Wat is er heerlijker dan zo intiem met God, dat Grote Wezen, te mogen spreken. Maar velen zijn door anderen, soms zelfs door ambtsdragers, geestelijk doodgeslagen. En dan laat het je wel om nog ‘zomaar’ te zeggen: God heb ik lief... Wat een verdriet dat u zo heen en weer geslingerd wordt. Maar put er moed uit! Dit is nu geestelijke strijd. Dit is nu wat iedereen zou moeten kennen. Ik gun iedereen die strijd. Maar in Hem zullen we meer zijn dan overwinnaars. 

Tsja, zelf de zaligheid proberen te verdienen. Ook herkenbaar. Maar dan wijkt de Heere. Het is volbracht! Zie Efeze 2: “En dat niet uit u, het is Gods gave”! Het is een levenslange les om te leren, en dat klinkt misschien heel bevindelijk: “Uit u geen vrucht meer in der eeuwigheid.” Maar weet u, nu mag u door genade weten dat het anders ligt. Hoe dan? Hos.14:9b “uw vrucht is uit Mij gevonden.” En dat zal ook in het leven van u nog weleens terugkomen. Dat u toch weer loopt te sjouwen met die volbrachte wet. En dat hoeft en mag niet meer.

Bang voor de hel zegt u. Ook dat moet u tegen spreken. Er is geen plaats voor u in de hel. Want dan zou er Bloed in de hel komen. Evenwel weet ik dat Gods volk daar veelvuldig mee aangevallen wordt. Toch mag ik u ook dan wijzen op het feit dat de hel alleen voor de duivel, zijn engelen en degenen die God in hun leven verworpen hebben, bereid is. En bij die groep hoort u duidelijk niet.

Nog even over de verantwoordelijkheid van de mens. Elk mens blijft ten allen tijde verantwoordelijk voor zijn eigen ziel en zaligheid. Ik proef het tere medelijden met degenen die God nog niet lief hebben. Blijf ervoor bidden en met hen praten! Beweeg hen tot bekering. Moet een kind van God dan niet vrezen voor de hel? Nee! Niet meer! Omdat Christus de helse smarten heeft doorstaan hoeven wij die niet meer te lijden. Het aloude Avondmaal formulier drukt het zo krachtig uit: “IK voor u daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven.”
 
De vraag die u als laatste stelt is een logisch gevolg van al uw strijd. Eigenlijk vraagt u of het genieten wel mag? Wilt u hier een kort en krachtig Bijbels antwoord op? “Geniet het goede ten dage des voorspoeds, maar ten dage des tegenspoeds, zie toe”, Prediker 7: 14a. Er zouden vele voorbeelden van gepast genieten te noemen zijn. Maar geniet gerust van het samen dingen doen met je moeder. De Heere laat ons in Zijn Woord juist zien hoe belangrijk het is om samen dingen te doen. Om elkaar te helpen. En hoe vaak gebeurd het niet dat juist ook tijdens zulke bezigheden mooie geestelijke gesprekken gevoerd worden. 

Ik ga afronden. Nu hoop ik dat u iets aan dit antwoord heeft. Uw vraag heeft mij getroffen en ik kan niet anders schrijven dan dat ik wel wenste dat alle Refoweb lezers deze strijd persoonlijk kenden. Want in deze strijd blijkt de grote liefde voor onze Heere Jezus Christus die Hij in uw hart gelegd heeft. Als u dat maar altijd onthoudt dat Hij altijd de Eerste is. En dan hoort Hij het graag uit ons uit onze mond met Psalm 71: 4 en 5
 
Zo Gij, van dat ik werd geboren,
Ja, van mijn eerst begin,
Mij niet, uit teedre min,
Hadt ondersteund, 'k waar' lang verloren;
Dies doe ik, in gezangen,
U steeds mijn lof ontvangen.

'k Was als een wonder in elks ogen;
Doch Gij, mijn toevlucht, Gij
Stond mij met sterkte bij;
Laat dan mijn mond Uw Naam verhogen,
En al mijn levensdagen
Van Uwen roem gewagen.

Ontvang een hartelijke pastorale groet! Gods zegen toegewenst en Zijn wasdom om maar steeds meer in de voorzegde leer breder onderwezen te worden!

John Tollenaar

Lees ook de vervolgvraag 'Geestelijke strijd (2)' van 14 juli 2016.

Dit artikel is beantwoord door

J.F. (John) Tollenaar

• Geboortedatum:
  21-12-1972
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Terneuzen
• Status:
  Inactief

12 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven