Nooit aangifte gedaan van aanranding

Ik ben inmiddels 33 jaar en heb nu erg spijt dat ik nooit aangifte heb gedaan van een aanranding in de trein. Destijds was ik twaalf jaar en durfde ik dat ook niet. Voel me nu heel schuldig en heb moeite om te vergeven en wil alles het liefst vergeten, maar alles blijft als een film op mij afkomen. Voel me schuldig tegenover God dat ik het niet kan loslaten. Ik denk dat ik het een en ander niet goed heb verwerkt. Op 15-jarige leeftijd had ik een vriendje en die is ook over mijn grenzen heen gegaan en heeft me verkracht. Ik wilde niet en toch gebeurde het. Kan er niet over praten met mijn partner, het doet zo´n pijn. Help!

Je hebt ernstige dingen meegemaakt: grensoverschrijdingen op seksueel gebied zijn traumatische gebeurtenissen. De klachten die je beschrijft zijn ook heel herkenbaar en veel voorkomend na gebeurtenissen op dit vlak. Vaak komen de klachten meer naar voren wanneer er meer rust en stabiliteit is ontstaan: dus, dat je er nu zoveel last van hebt is niet verwonderlijk. Vermoedelijk heb je het heel lang weg kunnen stoppen, maar uiteindelijk lukt dat echt niet meer.

Schaamte over wat gebeurd is maakt dat het vaak een enorme drempel geeft om er over te gaan praten. Het is ook een bekend gegeven dat men als slachtoffer van seksueel misbruik schuldgevoelens heeft. Overigens geheel onterecht, want je kunt je -zeker als 12-jarige en als 15-jarige- niet voldoende beschermen tegenover iemand, die over je grenzen gaat.

Het is wel belangrijk dat je er niet alleen mee blijft lopen. Voor verwerking is het nodig, dat je je kunt uitspreken over het gebeurde. Vaak is het een te grote stap om dit meteen met de partner te gaan bespreken. Het ligt voor de ander natuurlijk ook heel gevoelig omdat hij nou eenmaal heel dicht bij je staat. Bovendien heb je er professionele hulp bij nodig. Zou je het aandurven om het aan te kaarten bij de huisarts? Hij kan samen met jou zoeken naar een goede hulpverlener die je kan helpen om het gebeurde te verwerken en een plek te gaan geven in je leven. Zo kun je er met hulpverlening stapje voor stapje een stukje verder in komen, zodat de pijn beter te dragen is en je een manier vindt om het te kunnen hanteren in je leven.

Betsy Westeneng