Vraag
Ik ben de laatste jaren anders naar het geloof gaan kijken. Ik ben een jonge getrouwde vrouw. Mijn man en ik namen het nooit zo nauw met de kerkgang etc. Sinds onze dochter is geboren ben ik echter wakker geschud en na lang zoeken, praten en luisteren hebben wij ons van Hersteld Hervormd naar de PKN over laten schrijven. Zelf kom ik uit de Ger. Gem. in Ned. en alles wat ik in de kerk hoor, is voor mij als het ware nieuw. Nog nooit heb ik zo helder en duidelijk horen vertellen over God en Zijn werken en daardoor ben ik vaster gaan geloven naar mijn idee. Mijn man blijft echter onverschillig tegenover het geloof. Ik ga zelfs weer naar catechisatie en als ik thuiskom vertel ik hem erover. Hij luistert wel naar mij en hij (is ook christelijk opgevoed!) weet ook veel van de Bijbel af, daarom heb ik nog hoop voor hem. Helemaal verhard is hij niet. Hij denkt erover na. Ook in ons avondgebed -we bidden altijd voor we gaan slapen- kan ik merken aan zijn vragen aan God dat hij nadenkt over wat er in ons leven gebeurt enz. We hebben geen zorgeloos bestaan; wie wel? Mijn grootste verdriet is dat mijn man geen tweede kind wil. Absoluut niet. Vanwege de kosten de zorgen en alles. Ik worstel daar enorm mee. Mogen wij dat zelf beslissen? Onze trouwtekst was uit Psalm 55: “Vertrouw op de Heere, hij zal in eeuwigheid niet toelaten dat de rechtvaardige wankelt.” Ik betrek dat enorm op onszelf en voel dat het niet goed is om zelf het heft in handen te nemen. Maar mijn man blijft bij zijn besluit. Ik kan niet zeggen hoe mijn moederhart krimpt en huilt, want ik kan het niet in woorden uitdrukken. Waarom moet ik zo'n kruis dragen? Ik weet wel dat iedereen zijn kruis krijgt, maar het voelt zo oneerlijk. Ik breng mijn zorgen bij God. Hij kent mijn hart, mijn zorgen en verdriet. Bij Hem hoef ik niets te zeggen. Maar ik kan mijn man niet dwingen om te geloven en ik kan hem niet overtuigen om volledig op God te vertrouwen. Misschien vindt u dit geen echte vraag maar misschien heeft u toch advies voor mij/ons. Ik weet het zelf niet meer.
Antwoord
Ik zou mij op zeer glad ijs begeven en onverantwoord handelen als ik u hierin zou adviseren. Normaal gesproken zou ik in deze situatie met u/jullie een behoorlijk aantal gesprekken voeren, voor ik ook maar iets van een mening vorm. Dus ik moet u het antwoord schuldig blijven en u vragen om contact te zoeken met uw plaatselijke predikant of een vertrouwenspersoon waarmee u/jullie in gesprek kunnen gaan.
Ik heb wel een paar keer zoiets meegemaakt en iedere keer bleek dat er andere motieven lagen achter bepaalde keuzes. En ik besef ten volle hoe enorm uw pijn is in deze zaak, daarom wens ik u en jullie Gods kracht en zegen toe. Ik bid dat de Heere hier uitkomst zal geven, zoals Hij dat ook deed bij Hanna.
U kunt hem niet bekeren, maar u kunt wel voor hem blijven bidden en erop vertrouwen dat de HEERE geen bidder in de kou laat staan!
Met broederlijke groet,
Ds. J. Hoekman,
van De Ark op Urk
Dit artikel is beantwoord door
drs. J. Hoekman
- Geboortedatum:27-01-1962
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Urk
- Status:Actief
