Geen steun van zwager

Ik heb een vraag over hoe om te gaan met mijn zwager, de broer van mijn man. Van jongs af aan konden zij het niet goed met elkaar vinden. Sommige periodes ging het wel, dan weer niet, vaak door futiliteiten. Onze dochter is op 19-jarige leeftijd verongelukt, weinig steun aan hem en zijn vrouw gehad, de laatste jaren geen contact met hem en zijn vrouw. Nu is mijn man onverwacht overleden, omringd door dierbaren en gebed. Ik heb de eer aan mijzelf gehouden en hen een rouwkaart gestuurd. Hij was al op de hoogte van zijn overlijden via een ander familielid. Na vier dagen belde hij, dat het heel erg was en zei dat hij mij de zaterdag daarop zou zien op de begrafenis. Zijn zoon en dochter waren daar wel, maar hij niet. Via zijn dochter (!) moest ik horen dat ze niet konden komen, vanwege het slechte weer (dochter en zoon wonen in de zelfde regio en kwamen wel...). Daarna ook geen telefoontje over hoe de begrafenis was en hoe het met mij gaat. Even voor de duidelijkheid, ik denk dat als je zo met mensen omgaat, wat er ook in het verleden gebeurd is, je zelf een probleem hebt. Wat ik verschrikkelijk vind, ondanks mijn eigen verdriet, is dat hij dus ook niet de moeite neemt om bij mijn (hoogbejaarde!) schoonmoeder langs te gaan, te bellen. Het overlijden van haar zoon raakt haar diep, maar het gebrek aan steun van haar oudste zoon maakt haar heel erg verdrietig. Zij was er wel, ondanks de grote afstand en haar gebrekkige lichamelijke gezondheid. Het allerergste vind ik dat hij als joods/christelijk pastor voorgaat in diensten en daar de liefde van Yeshua predikt. Ik verlaag mij niet door op zijn website een opmerking te maken. Ik kan wel allerlei Bijbelteksten op hem afvuren (omzien naar weduwen en wezen, naasten liefhebben, vergeven)... enz., maar ik ben bang dat dat averechts werkt. Wat is wijsheid?

Het is niet zo eenvoudig om op deze vraag te antwoorden, omdat het om een uitermate kwetsbare pastorale situatie gaat en ik achtergronden met alle 'in's en out's' niet ken. Zoals de vraag is toegelicht komt de vraagstelster als buitengewoon evenwichtig over. Hoe ze er in het geloof instaat kan ik tussen de regels door niet geheel helder krijgen. Gelet op de aard van de kwestie kan ik me zeker voorstellen dat geloofsovergave hierin een zaak is van vallen en opstaan. “Wat is wijsheid”? luidt de concrete vraag. Na afweging reikt mijn wijsheid niet verder dan te adviseren: gebed. Bidden heeft veel facetten en hangt ook samen met het gegeven hoe we zelf in het geloof staan. Leven we zelf door het geloof uit de verzoening door Christus aangebracht, dan zal er een innige geloofsrelatie/gemeenschap met Christus zijn en kunnen alle facetten van het gebed tot hun recht komen. Bidden heeft onder andere de volgende facetten: Jezus deelgenoot maken van alles wat ons beroert en beweegt. Dan hebben we geen geheimen voor Hem. We storten ons hart voor Hem uit, we huilen uit bij Hem. Ook in alle onbegrepen vragen en zaken. Dat geeft niet zomaar oplossingen, het geeft wel rust omdat we alles kwijtraken bij Hem die zegt: “Komt tot Mij allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal U rust geven.” Dit bidden kan ook betekenen dat er kracht gevraagd wordt om te dragen en te verdragen, dat gebeden wordt om liefde van Jezus in het hart. Heeft Hij niet Zelf gebeden: “Vader vergeef het hun...” Het betekent ook bidden voor de betrokkenen. Dat er iets gaat ontdooien in hun hart.

Ten slotte: de vraagstelster wens ik bijzondere hulp en troost van Christus toe. Hij is bij machte om door zijn Geest en woord op wonderlijke wijze te ondersteunen met zijn heerlijke en genadige nabijheid. “Hij troost het hart dat schreiend tot Hem vlucht.” 

Ds. R. H. Kieskamp

Dit artikel is beantwoord door

Ds. R.H. Kieskamp

• Geboortedatum:
  11-11-1935
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Lienden
• Status:
  Inactief

63 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven