Geen begrip voor depressie

heel veel sterkte gewenst

echt erg voor u.
wens u Zijn nabijheid toe.

Uw vraag is kort, en geeft dus maar een beperkt beeld op uw problematiek.
Dus moet je voorzichtig zijn in een reactie. Toch zou ik het volgende willen bijdragen:

Een depressie kan ook het zicht op de werkelijkheid beïnvloeden. Is het wel werkelijk zo dat men u laat 'vallen'?
Of is het een denkbeeld wat zich bij u heeft postgevat? In dat geval is het voor omstanders best moeilijk om u te bereiken.

In elke relatie, ook tussen een 'gezond' en een 'depressief' mens is het geven en nemen. Een gevaar bij een depressie is dat men niet meer zo goed kan geven, maar wel bijna eist dat de omgeving dat wel blijft doen. Niet geven, maar wel (veel?) nemen. Dan is onbegrip en spanning met de omgeving eigenlijk meer logisch dan verwijtbaar.

Met alle respect, de bijzin: 'Hoezo christenen', klinkt een verwijt door naar anderen, en geen zelfreflectie. Dit denkbeeld helpt u echt niet verder!

Probeer niet uw omgeving te verwijten en te veranderen. De sleutel naar meer welbevinden en normale relaties is het doorbreken van eigen denkpatronen. Toon zelf weer initiatief! Ga weer geven. Daar krijg je zeker iets voor terug. Moeilijk? Natuurlijk! Maar het is het wel waard.

Ik wens er veel sterkte bij!

Herkenbare woorden; alleen zijn....geen begrip krijgen.....maar onbegrip...

Ik heb het boekje; In bange dagen. van P.C Hoek.
Het geeft veel herkenning, hij gaat naast je staan ipv boven je of ver van je vandaan.
Hij neemt als richtlijn de Bijbel, bv psalm 88 van Heman..
Echt een aanrader!

Sterkte.

denkna; ik lees je reactie nadat mijn bijdrage geplaatst is, maar;
hoe kan je geven als je 'leeg' bent?
misschien kan je zelf even na gaan denken ;-)
deze reactie's helpen dus echt niets!

stukje uit het boekje wat ik in mijn vorige reactie aanhaal;

Het is voor elke trooster dan een verleiding om de sombere ander met ondiepe woorden of gedachten op te monteren. In de trant van; Je hebt dit nog…. Of; Gelukkig kun je dit nog. Laten we proberen te beseffen dat dergelijke woorden vaak het omgekeerde doen, dan wat we ermee bedoelen! En de depressieve zieke zal bedenken; Het is zó ernstig met me gesteld, dat ik zelfs dat niet kan inzien….Hij of zij voelt zich nog méér verlaten en nóg meer alleen.

Hoe belangrijk is het voor een mens in die nood dat er anderen zijn die hem of haar nabij zijn en tot steun zijn. Als het donker van het leed je meer en meer omsluit. Een mens is dan nogal eens met zichzelf in gesprek. En dat is niet verkeerd. Het verwordt alleen wel gemakkelijk tot piekeren en tobben, waar we zelf geen uitweg meer in vinden. Dan kan het luisteren door een ander zo behulpzaam zijn. Zeker als die ander niet zomaar luistert met het oor maar ook met het hart! Het lijden van Heman wordt echter ernstig verzwaard, omdat er geen mens meer voor hem is; Mijn bekenden hebt Gij verre van mij gedaan, Gij hebt mij hun tot een gruwel gesteld; ik ben besloten en kan niet uitkomen.

Dit is een vragenrubriek, en geen forum. Dus moeten we hier niet gaan redetwisten of elkaar impliciet verwijten maken. Iedereen probeert vanuit zijn/haar ervaring en kennis de vraagsteller iets mee te geven.

De kern van mijn bijdrage is:

- vraag je af of het probleem er werkelijk is, of dat je het zo ervaart. Daar kan namelijk een verschil in zitten.
- Problemen (en dus ook depressies) lossen niet op door de verandering van een ander te vragen. Hoe moeilijk het ook is, maar werk aan jezelf.
- Dan blijft de communicatie met de omgeving open, en kan die positieve troost bieden.(waar u terecht voor pleit!)

Ik zou er nog aan toe willen voegen: depressies is een naar, maar geen christelijk probleem. Het komt in alle lagen en groepen van de bevolking voor. Het vraagt om een begripvolle, maar ook om een nuchtere benadering: Verander je denken, dan veranderd je gevoel en stemming. Dat is de volgorde!

Het is dan wel niet christelijk, maar het boekje: 'ik kan denken/voelen wat ik wil' van R Diekstra kan hierin best verhelderend zijn.

Ik hoop echt dat niet hard overkomt, want dat is niet mijn bedoeling. Maar juist als een positieve stimulans om met jezelf (en niet met je omgeving) aan de slag te gaan.

Veel wijsheid!

Een depressie is als een zwart gat, het zuigt levensvreugde en energie weg. Voor degene met een depressie is het zwaar, maar ook voor de omgeving. Zoals denkna ook stelt, het kost de omgeving veel, maar er komt niet veel voor terug.

Bij een depressie is professionele hulp nodig. De omgeving kan de depressie niet wegnemen, hooguit kan men bepaalde steun bieden. Familie en vrienden zijn echter geen hulpverleners en het professionele circuit is de richting waar hulp primair gezocht moet worden.

Wellicht kunnen professionals de omgeving toerusten hoe zij het beste kunnen omgaan met een depressieve naaste.

vragensteller/ster heeft het moeilijk en vraagt om steun en begrip.

Hanna zegt heel erg terecht"depressieve mensen zoeken een ander niet op, omdat ze daar te depressief voor zijn.
Ook is de vraag kort en bondig omdat deze persoon zo depressief is dat alles teveel is, zelfs een vraag stellen.
"denkna denk eens na"
een botte opmerking "vraag je af of het probleem er werkelijk is"
Als iemand in het gips zit van boven tot beneden, zeg je dat dan ook?

"ik hoop niet dat ik te hard over kom,want dat is de bedoeling niet"
je weet het dus zelf al wel dat je hard over komt, depressieve mensen zijn heeeel erg gevoelig en worden van zo'n reactie niet echt blij.

Ik denk dat Hanna er meer van begrijpt,die heeft het vast ook aan de lijve ondervonden, net als ik.

Ik snap sowieso niet dat zo'n reactie geplaatst wordt,deze persoon vraagt om begrip niet om kritiek.

Van harte sterkte.

Levensbron, wat heeft het nu voor zin om zo fel te reageren op mijn bijdrage?
Als je behoefte voelt om ook een bijdrage te leveren, richt je dan tot de vraagsteller!
Heb je in je reactie de vraagsteller nu één handvat gegeven waar zij/hij iets mee kan? Ik lees het niet.

In je slotzin beweer je dat de vraagsteller om begrip vraagt, en niet om kritiek.
Als je de (korte) vraag nog eens terug leest, is dat nog niet zo duidelijk. Ik lees er -naast de 'waarom' vraag- toch vooral verwijt richting familie, vrienden en christenen.

Je suggereert tussen de regels door dat ik geen ervaring met depressiviteit zou hebben. Die heb ik wel! En juist die ervaring sterkt mij in mijn mening dat je bij jezelf moet beginnen, en niet bij je omgeving.

Om even in jou beeldspraak te blijven: als jij je been breekt moet jou been in het gips, en niet dat van de buurman.
En ik weet zeker dat wie zelf -al dan niet met professionele hulp- werkt aan zijn/haar genezing, die krijgt ook steun van de omgeving. Maar wel in die volgorde.

@denkna

In de reactie van Levensbron zie ik geen felle reactie hoor. Levensbron legt alleen uit hoe depressieve mensen uw woorden kunnen opvatten.

Enneh, misschien moet je niet elke keer kritiek op je reactie afketsen door te zeggen dat het gaat om de vraagsteller. Komt ontwijkend over.

Dat jij sterk genoeg bent om zonder je omgeving aan jezelf te werken kan. Maar volgens mij heb je juist je omgeving nodig die je steunt en aanmoedigt om aan jezelf te gaan werken, want dat is niet makkelijk. Dus nee, volgens mij niet in de volgorde die je noemt.

Als je vindt dat ik nu dus ook niks tegen de vraagsteller zeg en dat mijn reactie in een forum hoort, zou ik zeggen: open dan maar een forum...


@vraagsteller
Omdat ze niet weten hoe ze met je om moeten gaan. Klinkt hard, maar ik heb dat ook gemerkt. Doordat ik depressief was, reageerde ik niet altijd even aardig en dan hadden ze zoiets van: ja, hallo, denk even aan ons en niet alleen aan jezelf. Zit kern van waarheid in, dat wel.
En misschien omdat ze je niet begrijpen. Heb je weleens geprobeerd om ze uit te leggen hoe dat nou is om depressief te zijn? Zou misschien best helpen.

Sterkte in alles!

Bij een milde depressie zou de steun van de omgeving voldoende kunnen zijn. Is er sprake van een zware depressie, dan is het voor de familie vrijwel onmogelijk om de steun te bieden die nodig is.

In mijn vriendenkring heb ik meegemaakt dat iemand een depressie had. Terugkijkend op wat wij voor hem hebben gedaan (veel!!!! ook nachtelijke gesprekken) en de verwijten die wij kregen (zeer kwetsend, dat wij er niet waren als hij ons nodig had) raad ik iedereen aan die met depressie te maken heeft, direct professionele hulp te zoeken. Het is zowel voor de patiënt als de omgeving veel te zwaar om dit zonder hulp op te lossen.

denkna, dit zijn de geijkte opmerkingen, die keihard binnen kunnen komen bij iemand met een depressie e.d.

In de gelijkenis van de Barmhartige Samaritaan zouden de priester en de Leviet wellicht ook gedacht kunnen hebben: begin eerst zelf maar eens met dit en met dat... Maar de gelijkenis leert ons dat het wel terdege aan de andere kant hoort te beginnen. De Samaritaan (nog niet eens familie of een vriend!) begon zélf en had daar alles voor over!

In deze individualistische en ik-gerichte maatschappij gaan jouw opmerkingen er in als koek, maar ze zijn inderdaad niet christelijk. Dit mag kennelijk niet gezegd worden, want terechte kritiek wordt als verwijt gezien en dat schijnt bepaalde mensen het recht te verlenen om de noodlijdende naaste opnieuw maar lekker te laten barsten.

arendine, wat verschriiiiikelijk veel om nachtelijke gesprekken gevoerd te hebben. 365 nachten in een jaar, hoeveel heb je er gebruikt voor je noodlijdende vriend? De barmhartige Samaritaan sloeg zichzelf niet op de borst met wat hij allemaal gedaan heeft. En ook al heeft iemand professionele hulp, dat ontslaat familie en vrienden nog niet om deze zeer nabije naaste aan zijn/haar lot over te laten.

@Jello Wat een hele NARE reactie geef je op Arendine... wat zet je haar weg als iemand die individualistisch is en zichzelf op de borst slaat. Dat lees ik helemaal niet uit haar reacties. Wat bezielt je om zo te schrijven? Nu ken ik Arendine niet maar jij ook niet. Wat ik wel weet is dat een depressieve vriend/vriendin/familielid heel zwaar is om mee om te gaan. Ik ben er bijna aan onder doorgegaan.
Ben jij wel eens week in week uit met iemand om gegaan die zich met name bij jou zeer depressief uit alleen maar negatief is en in kringetjes rond draait. Echt ik vond het heel erg naar voor de persoon maar ik KON NIET MEER. Ik kon haar problemen niet oplossen en heb het - gedeeltelijk- moeten loslaten.
En wat betreft de barmhartige Samaritaan, weet je die schakelde ook hulp in van de herbergier nietwaar. Ook lees ik nergens dat Arendine haar naaste aan zijn of haar lot heeft overgelaten nergens. Ik heb mijn vriendin ook niet aan haar lot overgelaten. Maar toen ik besefte dat ik het niet op kon lossen en dat ook niet hoefde, alleen maar een luisterend oor hoefde te zijn en dat ik niet altijd op moest komen draven op de meeste ongelegen tijden ging het wel beter. Niemand schiet er iets mee op dat een ander wordt meegezogen in de depressieve gevoelens van een ander.

Jello hoeveel nachten besteed jij aan de noodlijdende wereld? Niet om je af te katten maar als iedereen voor zichzelf nu eens die vraag beantwoordde in plaats van de splinter bij de ander te zien.

@Jello

Ik denk niet dat de vraagsteller gebaat is bij het complete (negatieve) verhaal van een ander. In antwoord op jouw vraag aan mij, voldoende nachten dat we hem van straat hebben gehaald toen het hem niks meer kon schelen en hij zijn volledige drankvoorraad had opgemaakt. Voorkomen dat hij in zijn auto stapte. Een gedeelte van zijn administratie overgenomen dat hij te confronterend vond. Dit is slechts een tipje van de sluier.

Ik heb geleerd dat hulp bieden aan iemand met een zware depressie een onmogelijke taak is wanneer de persoon in kwestie niet werkelijk geholpen wil worden. Het is nobel om een ander te willen helpen, maar het is ontzettend moeilijk om iemand met een zware depressie werkelijk te helpen en zelf overeind te blijven. Zo ernstig is een zware depressie.

Als iemand een zwaar auto-ongeluk heeft gehad, heeft een EHBO-kit met wat pleisters weinig nut. Dan bel je een direct ambulance.

Als ik me op de borst zou willen slaan had ik andere voorbeelden aangehaald dan deze vriend. Ik beschouw die periode als verloren tijd waarin hij te lang geen broodnodige professionele hulp heeft gehad.

Ik ben nog vrij onervaren op dit refoweb, maar ben toch verrast over de felheid van de reacties op mijn bijdrages. Kennelijk vertolkt de vrager met deze korte vraag het gevoelen van een grotere groep?!
Er wordt daarbij niet geschroomd om mensen weg te zetten als onbarmhartig, individualistische en ik-gericht en onchristelijk. Als zou men 'de noodlijdende naaste opnieuw maar lekker laten barsten.'

Wat me in deze reacties steeds weer opvalt, is het ontbreken van zelfreflectie. Wat is je eigen rol? Want zelf ben ik er van overtuigd dat er om depressive mensen vaak een kring van mensen staat, al dan niet aangestuurd en ondersteund vanuit het pastoraat. Op hetzelfde moment is het mijn ervaring (en de ervaring van sommige andere reageerders) dat het nooit genoeg lijkt te zijn. Het zuigt je leeg, werd ergens gezecht.

Prima Jello, dat je mij en arendine verwijten maakt. Maar help je de vraagsteller nou zelf verder met een advies of iets dergelijks? Ik lees het niet!

Ik heb geprobeerd vooral praktisch te zijn: Verspil geen energie in een poging andere of je omgeving te veranderen. Het gaat je niet lukken! Maak daarom ook geen verwijten naar je omgeving. Want ook daar ga je je niet beter van voelen. Maar probeer (al dan niet met professionelen hulp) te begrijpen wat je depresiviteit veroorzaakt. Werk aan jezelf. Verander denkpatronen.

Depressiviteit is een nare aandoening die iedereen kan overkomen.
Het kan diep ingrijpen in je persoonlijk leven en in dat van je omgeving.
Ik ben er van overtuigd dat je meer gebaat ben bij mensen die (wellicht wat confronterend) je een richting wijzen.
Dat heb ik geprobeerd te doen!