Vraag
Ik vind het erg belangrijk om eerlijk met mijn naaste om te gaan. Ik zie het dan ook als mijn plicht om mensen aan te spreken op bepaald zondig gedrag. Niet te pas en te onpas natuurlijk, maar op een geschikt moment. Echter zijn mensen dan vaak beledigd, terwijl ik het goed bedoel. Dan lig ik er zelf weer wakker van, omdat ik dan denk mensen gekwetst te hebben. Kan ik beter voortaan niets meer zeggen? Ik heb daar alleen voor mezelf ook geen vrede mee.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Eerlijk omgaan met je naaste en hen aanspreken op hun zondig gedrag, op een geschikt moment. Wie kan daar bezwaar tegen hebben?
Ik waardeer het dat je eerlijk wilt zijn en dat je een bepaalde verantwoordelijkheid voelt voor je naaste. Het is onvermijdelijk dat dat geen positieve reactie zal opleveren, want doorgaans willen mensen niet op hun fouten gewezen worden, laat staan op hun zonden.
Nu zijn er wel een paar dingen erg belangrijk in onze omgang met de naaste. Om te beginnen onze eigen opstelling. In verband hiermee: het maakt verschil wie die naaste is, in welke relatie jij tot hem/haar staat. Is het een broer of zus, een naast familielid? Is het een goede vriend met wie je een vertrouwensband hebt? Is het een buurvrouw? Is het een collega? Is het iemand die in zijn functie of rang boven je staat? Is het een leeftijdgenoot of een ouder persoon?
De gezindheid waarmee je de ander tegemoet treedt moet altijd die van de liefde zijn en liefde verloochent zichzelf en toont respect voor de ander, zodat die kan merken dat je er niet op uit bent om die persoon te kwetsen. Dat luistert nauw.
Stel jezelf eerst eens de volgende vragen: Wie ben jezelf dat je meent om je naaste ‘de les te lezen’? “U die anderen oordeelt, doet u dezelfde dingen?” (Rom. 2,21-22). Heb je al je eigen zonden veroordeeld? Hoe vind je het zelf om door een ander op je zonden gewezen te worden?
Dat zal ons bescheiden maken en voorzichtig. We zijn zelf namelijk precies dezelfde mens als ieder ander. De zonden die je bij anderen ziet, leven ook in ons eigen hart. Pas dus op voor een betweterige houding, zeker als je een jongere bent die leeftijdgenoten of mensen die ouder zijn op hun fouten wijst.
Verder moet je ook eens nadenken over de vraag hoe je het presenteert. Je zou bijvoorbeeld in plaats van een ‘frontale aanval’ kunnen kiezen voor een tactische benadering. Stel eens een vraag als: wil je ook tot eer van de Heere leven? Heb je ook een bijbelse grond voor deze keus of voor dit gedrag? Zou je bij het licht van de Bijbel ook een andere keus kunnen maken? Dan zet je je naaste aan het denken.
Ten slotte: je moet de verantwoordelijkheid laten liggen waar hij hoort, namelijk bij de betreffende persoon. Het is wel jouw verantwoordelijkheid om je naaste liefdevol aan te spreken, maar vervolgens is het aan hen wat ze ermee doen. En vergeet niet: als je soms met een bepaald persoon niet (meer) over God kunt spreken, kun je altijd met God over die persoon spreken – in je gebed.
Met vriendelijke groet,
Ds. H. Korving
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Korving
- Geboortedatum:01-12-1954
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Urk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Ds. Korving ging in november 2021 met emeritaat.
Lees ook het artikel dat Refoweb met ds. Korving had n.a.v. zijn boek 'Taal en teken'.
En kijk/luister:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Heb. 3: 12 Zie erop toe, broeders, dat er nooit in iemand van u een verdorven hart zal zijn, vol ongeloof, om daardoor afvallig te worden van de levende God; 13 maar VERMAAN ELKAAR ELKE DAG, zolang men van een heden kan spreken, opdat niemand van u verhard zal worden door de verleiding van de zonde.
Hier staat dat christenen elkaar elke dag moeten vermanen. Dat is liefde. Als ik mijn broeder liefheb, dan wil ik hem helpen op de smalle weg te lopen/blijven.
Elkaar iedere dag te vermanen is hier niet een goede raad, maar een gebod! Hoe kun je dit gebod in de praktijk brengen? In veel kerken vermanen de mensen elkaar zo goed als nooit. Dat is treurig. Als je elkaar iedere dag wil vermanen, dan moet je ook iedere dag samenkomen. Dan zie je ook veel meer dingen waar je elkaar kunt vermanen, bemoedigen en helpen.
Over de eerste gemeente staat in Hand. 2: 46 En dagelijks eendrachtelijk in den tempel volhardende, ...
Fijn dat het voor hen zo belangrijk was om elke dag samen te komen.
Paulus zegt:
Hand. 20: 31 Daarom: wees waakzaam, en bedenk dat ik drie jaar lang, nacht en dag, niet heb opgehouden iedereen onder tranen terecht te wijzen.
Wat vreselijk, dat dat vandaag de dag vaak totaal anders is. Mensen wijzen elkaar vaak niet terecht omdat ze zelf ook niet bekritiseerd willen worden. Met een vriendelijke glimlach lijkt er een sfeer van respect te bestaan. Maar in werkelijkheid gaat de waarheid verloren en deze vriendelijkheid is met bijbelse woorden eigenlijk "haat" te noemen, omdat ik zo mijn broeder in het geloof niet help om dicht bij God te zijn.
Jezus zei tegen den Schriftgeleerden:
Mat 23:
15 Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars, ...
16 Wee u, blinde leiders, ...
17 Dwazen en blinden! ...
19 Dwazen en blinden! ...
23 Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars, ...
24 Blinde leiders, ...
25 Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars, ...
26 Blinde Farizeeër, ...
27 Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars, ...
29 Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars, ...
31 Aldus getuigt u tegen uzelf, dat u kinderen bent van hen die de profeten gedood hebben.
32 Maakt ook u dan de maat van uw vaderen vol!
33 Slangen, adderengebroed, hoe zou u aan de veroordeling tot de hel ontkomen?
Dat is liefde. Liefde is niet de ander in zijn zonde te laten. En dat kan eerst pijn doen. Maar mensen die God liefhebben zullen dankbaar zijn voor de correctie. Het is beter om een kankergezwel eruit te snijden als er met een glimlach een zalfje op te smeren. Als je niet duidelijk vermaant word je zelf schuldig:
Lev 19: 17 Gij zult uw broeder in uw hart niet haten; openlijk zult gij uw volksgenoot terechtwijzen en niet ter wille van hem zonde op u laden.
Ik communiceer er graag over: emaildfj1@gmail.com
Ik vind het erg knap van je hoor.
Je vind het toch moeilijk anders zou je er niet van wakker liggen.
Het is toch opbouwende kritiek?
Je doet het toch omdat een ander er beter van wordt?
Je doet het toch uit liefde tot je naasten?
Het doet wat met je als een ander zich niet netjes gedraagt dat vind ik knap als je er dan iets van durft te zeggen.
Wat Ds Korving schrijft, vind ik een heel wijs schrijven.
Lees en herlees het eens.
Sterkte hoor.
Feilloos weet ik de zonden van mijn medebroeders en zusters te vinden en het is mijn plicht ze daar op te wijzen.
mortlach schrijft: Was er niet iets met een balk en een splinter?
Dan denk ik dat ik met mijn splinter wel iets over de balk mag zeggen.
Eigenlijk voel ik wel dat het niet eerlijk is wat ik doe, het zijn niet de goede bedoelingen, ik wil iedereen laten weten hoe goed ik wel niet ben.
Er zijn vervelende voorbeelden genoeg waar de religieuze politie toezicht houdt op zgn. zondige medeburgers. O ja hoor allemaal met de beste bedoelingen. Allemaal uit naam van.
Gelukkig is daarom in 1795 al de scheiding van kerk bij wet bepaald.
Mijn antwoord...., nee geen boodschappen op zondag, naar andere mannen kijken moet wel, anders lopen ze je onderste boven en een hoofddoekje mag bij guur weer.
De vraag blijft: wie bepaald wat zondig is?
Besnijdenis, een schaap ritueel slachten, godslastering, spaart de roede niet, als vrouw een lange broek dragen...etc
Ik vrees dat de vragensteller nog veel slapeloze nachten tegemoet kan zien..
Wie is zondig, ga ik dat bepalen, of mijn buurvrouw, of de buurman die net ouderling is geworden... ik denk de laatste, als ouderling mag je altijd een oordeel hebben en ook de jeugd goede raad geven.....
