Vraag
Een van mijn ouders heeft de erfelijke ziekte Huntington. De kans dat ik deze ziekte ook krijg is 50 procent. Tegen deze ziekte zijn er geen medicijnen. Een DNA-test zou uitslag kunnen geven of ik deze ziekte ook krijg (als ik dan nog mag leven). Er zijn geen lichamelijke aanwijzingen dat ik de ziekte heb. Maar er is wel sprake van een psychische druk, de onzekerheid is groot en je kijkt ook naar je kinderen. Mogen wij als christenen deze test laten doen? In mijn nabije omgeving krijg ik veel verschillende, vaak goed bedoelde, adviezen. Je mag niet "roeren" in de toekomst; niet doen. De middelen zijn gegeven; doen. Kan je de uitslag wel aan? En ook, kan je de onzekerheid nog wel aan? Ook een reactie als: dit lijkt veel op wel of niet vaccineren, dus in je eigen gemoed en in afhankelijkheid. Over dat laatste, daar ben ik het helemaal mee eens en graag zou ik dat ook doen Het is mijn gebed. Toch loop ik vast. Ik weet het gewoon niet meer. Kunt u me een eerlijk antwoord geven?
Antwoord
Geachte vrager,
Bij alle afwegingen denk ik, dat uw eigen conclusie aan het slot van uw vraag de meest goede is: "Wel of niet in afhankelijkheid." Hoe zou ik iemand in deze kwestie kunnen zeggen wat hij of zij wel of niet doen moet? Ik moet opeens denken aan Psalm 37. Toen ik die Psalm las sprongen er voor mij, voor een antwoord op uw vraag, in het bijzonder (zonder van de rest af te doen) de volgende verzen uit: 3, 4, 5, 18 en 34. Ik bid, dat u uit het Woord van God leiding, troost en bemoediging zult ontvangen.
Hartelijke groet,
Ds. J. Bos
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. Bos
- Geboortedatum:24-06-1948
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Naarden
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het is zo persoonlijk. Wel heel veel sterkte, het is een verschrikkelijke ziekte maar als het je leven gaat beheersen, krijg ik het wel of niet, dan is dat ook niet goed denk ik. We kunnen allemaal, ieder moment van de dag, overlijden.
mijn man heeft ook de ziektevan huntitngton, en wij hebben de test toen wel gedaan, omdat hij klachten had, en wilden weten of hij ziek was jah of nee...
we hebben ook drie kleine kinderen rondlopen van 5, 6 en 8 jaar...
mijn woont al 3 jaar niet meer thuis.
We zijn heel gelukkig dat hij het heeft laten doen, omdat hij geen drager bleek te zijn, alhoewel hij dat echt dacht. Telkens zag hij dingen in zijn doen en laten, die voor hem op Huntington wezen. Ieder mens heeft deze dingen (voeten wiebelen, vingers tikken oid), maar met deze ziekte betrek je dit gelijk op Huntington. We hebben besloten tot een test, om dan ook gelijk beschikbaar te zijn voor testen met nieuwe medicaties of proeven. Tevens wilden we duidelijkheid voor onze (evt) kinderen. Dit geeft ons nu een hele opluchting. We kijken met schrik naar de neefjes en nichtjes waarvan ouders niet hebben laten testen. Ook naar hun ouders natuurlijk, het is zo'n vreselijke ziekte. Ik weet niet of ik met de kennis van nu, nog kinderen had durven krijgen. Toen speelde het veel minder, omdat ik nog minder bekend was hoe vreselijk mensen veranderen door deze ziekte, hoe vreselijk het is om om te gaan met de aftakeling en karakterverandering. Hoe veeleisend en dwingend de patient kan worden. Om deze ziekte dan dmv je kinderen uit te laten breiden??? Marianne, heel veel sterkte in jou situatie! Ook voor je kinderen. Gods zegen toegewenst!
