Verantwoordelijk voor andermans gevoel

Momenteel lees ik een boek over communicatie, daarin staan nogal wat eye-openers voor mij. Onder andere dat ik NIET verantwoordelijk ben voor de gevoelens van de ander. Ik heb mij door mijn opvoeding altijd verantwoordelijk gevoeld voor de gevoelens van mijn ouders, broers, zussen, oma's en opa's. Ik ben het huis uitgegaan met torenhoge schuldgevoelens en altijd maar piekeren over wat ik verkeerd had gedaan als de ander boos op mij was. Ik ben uiteindelijk met een zelfbeeld "ik kan het niet en wat ik ook doe ik doe het toch nooit goed", het huis uit gegaan. Vervolgens therapie gekregen. Gelukkig heb ik daar veel geleerd. Maar dit alles is alweer geruime jaren terug. Nu merk ik dat ik mij nog steeds verantwoordelijk voel voor de gevoelens van de ander. Bijvoorbeeld: ik moet van mijzelf perfect reageren, want alleen dan kan ik me rustig voelen en kan ik tegen mijzelf zeggen: "het is niet jouw schuld, het komt niet door jou, jij deed het wel goed". Enfin, e.e.a. is er toe gaan leiden dat ik mij nooit meer ging uitspreken en altijd lief/aardig en vriendelijk probeerde te zijn tegen iedereen. Maar uiteindelijk moet ik ook daar een zware tol voor betalen want innerlijk groeide de boosheid dat mensen geen rekening met mijn gevoelens/mijn ware ik en mijn behoeften hielden. Nu ben ik bezig met een cursus via een werkboek. En dan probeer ik het helemaal volgens die techniek te doen zoals het daar staat: "jij zei... en dat riep in mij dat en dat gevoel op, ik had die behoefte", en ik leer ook verzoeken doen. Nu merk ik dat sommige mensen heel positief reageren, maar soms is er ook een zwijgen van de andere kant en dan merk ik weer mijn oude valkuil en neig ik weer zo om mij verantwoordelijk te voelen voor de reactie van de ander. Maar ik wil zo graag ook ontspannen mogen leven, ook eens een foutje mogen maken. Als ik kijk hoe anderen communiceren... die wegen niet altijd hun woorden zo zorgvuldig. En wat ik allemaal heb moeten verstouwen... Maar als ik het eens niet helemaal volgens de techniek doe, neem ik mijzelf dit al erg kwalijk en helemaal als ik merk dat het dan ook nog eens invloed op de relatie heeft. Dan geef ik mijzelf weer mijzelf de schuld. Wil iemand mij eens helpen hier naar te kijken en hoe kan ik hier sterker in worden in wat van de ander is en dat loslaten?

Beste vragensteller,

Dank je wel voor jouw vraag en het schetsen van de achtergrond en de huidige situatie waar deze uit voort gekomen is. Wanneer ik het goed begrijp heb je al hard gewerkt en veel geoefend om anders te leren omgaan met datgene wat je als een probleem beschrijft. Juist omdat je dit aangeeft, denk ik niet dat via internet een algemene reactie van mij, als onbekende, helpend voor jou kan zijn. Zoals je schrijft heb je na gevolgde therapie hierin zeker vooruitgang geboekt, maar blijkbaar speelt het voor jou bekende thema nog steeds een belangrijke rol. Dit is ook niet verwonderlijk, omdat deze dingen vaak te maken hebben met wie we zijn als persoon en/of datgene wat we eerder in ons leven hebben meegemaakt. Het geleerde in praktijk brengen blijkt dan soms ook weerbarstiger dan het lijkt. Een boek of zelfhulpcursus kan heel goed en informatief zijn, maar het is natuurlijk ook prettig dat je jouw ervaringen met iemand persoonlijk kan delen. Daarom lijkt het me helpend voor je dat de eerder gevolgde therapie een opfrisser krijgt en je jezelf opnieuw aanmeldt bij een professioneel hulpverlener. Je kunt de keuze maken om dit bij dezelfde persoon en/of organisatie te doen als waar je de vorige keer bent geweest of juist te kiezen voor een andere instelling of psycholoog. Het lijkt me dat beide keuzes voor- en nadelen hebben, maar die afweging kun je zelf het beste maken.

Sterkte gewenst en hartelijke groet,

Nettie Borst-den Breejen

GZ psycholoog

Dit artikel is beantwoord door

drs. N.J. Borst-den Breejen

• Geboortedatum:
  26-05-1967
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Sleen
• Status:
  Actief

17 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven