Vraag
Wij hebben een broer van 30 jaar. Wij zijn met zijn zessen en ouders. Het lijkt wel of onze broer iets psychisch heeft. Hij bemoeit zich met dingen die hem niet aangaan. Als wij het dan niet met hem eens zijn, wordt hij boos. Hij moet overal zijn zin in hebben. Hij kan niet tegen kritiek. Ook zijn eigen vrouw -vinden wij- kan niets tegen hem zeggen. Hij is al vele malen verhuisd, heeft vele banen gehad en heeft geen rust. Wij hebben pas een gesprek gehad met hem en gezegd dat hij iets normaler moet doen. Het heeft niets geholpen. Je kunt niet met hem praten. Wat zou hij hebben en hoe moet je met hem omgaan? Een radeloze familie!
Antwoord
Beste familieleden,
Jullie lopen tegen gedrag van je broer aan en merken dat jullie niet met hem kunnen praten. En jullie zien gedrag waardoor je je afvraagt of er iets met hem aan de hand zou zijn.
Op basis van de gegevens die jullie geven is het onmogelijk ook maar iets te zeggen over wat er met hem aan de hand is. Dat zou hem geen recht doen. Sowieso vind ik het belangrijk om terughoudend te zijn met het stellen van diagnoses. Voor je het weet krijgt iemand een sticker opgeplakt waar hij nooit meer van afkomt. Ik kan dus niet zeggen wat er aan de hand is. Ik heb namelijk geen idee. Ik kan ook pas een idee krijgen wanneer ik hem en jullie samen zou zien en spreken. Dat is ook denk ik de enige weg om er achter te komen of en wat er dan aan de hand is.
Waar ik wel wat over kan zeggen is over de manier waarop je dit ter sprake brengt. Jullie hebben een gesprek gevoerd met hem en schrijven daarover het volgende: "... en gezegd dat hij iets normaler moet doen." Duidelijk blijkt dat jullie je niet gehoord voelen door hem, maar ik kan me voorstellen dat als je tegen hem zegt dat hij normaler moet doen, hij ook niet het gevoel heeft serieus genomen te worden.
Ik ga er altijd maar van uit dat iedereen goede redenen voor zijn of haar gedrag heeft. Dat maakt het gedrag nog niet fijn en prettig, maar de intenties bepalen of ik de ander nog kan begrijpen. In jullie brief lees ik dat hij zich bemoeit met dingen. Als goede intentie zie ik dat hij betrokken is en wil helpen. Verder lees ik dat hij dan -als jullie het niet met hem eens zijn- dat hij boos wordt en niet tegen kritiek kan. Daarachter lees ik tussen de regels door dat hij zich dus niet begrepen voelt door jullie. Veel mannen uiten dat door boosheid. Kritiek komt dan binnen als een aanval (terwijl dat niet zo bedoeld is).
Hij lijkt me gevoelig voor afwijzingen en krijgt die blijkbaar dus regelmatig. Hem vertellen dat hij normaler moet doen, zal dat gevoel alleen maar bevestigen.
Beter lijkt het mij om een gesprek te voeren waarin jullie je zorg delen met hem. Maar ook proberen te begrijpen hoe hij het contact met jullie ervaart. Of hij zich door jullie gedrag afgewezen voelt. Een gesprek op dat niveau heeft meer kans van slagen dan je aan hem ergeren en hem vertellen dat hij normaal moet doen.
Met vriendelijke groet
Ferdinand Bijzet
Dit artikel is beantwoord door
F.J. Bijzet
- Geboortedatum:03-06-1976
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie : Relatietherapeut en opleiderWebsite: www.relatie-herstel.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Want wat voor reden er dan ook is om je zo te gedragen, het is onwenselijk gedrag en het kan heel veel stress en onrust te weeg brengen bij de naaste familie. En zeker als iemand er niet aan wil werken, zal je jezelf moeten beschermen.
Sommigen zijn zo hard naar andere reageerders dat ik hier bijna niet durf te schrijven, en ik Theb het idee dat de discussie onderling soms ten koste gaat van een antwoord op de vraag. toch ga ik het proberen iets te zegen.
Er is al veel gezegd over het feit dat de vraag misschien te summier is gesteld. Ja, er zijn altijd twee kanten maar dat krijg je als hier vragen worden gesteld: er is simpelweg maar 1 kant zichtbaar, de andere kant kunnen we alleen maar raden.
Hoe het ook zij: Ik denk dat het niet verkeerd is om je te verdiepen in eventuele stoornissen maar om je hier meteen op vast te gaan bijten lijkt me wel fout. Hij kan iets hebben, maar net zo goed niets. Onderzoek naar stoornissen kan daarentegen misschien wel handvatten geven met hoe je te gedragen. Iets dat werkt bij een stoornis kan ook werken bij een 'normaal' persoon.
Ik deel wel de mening dat er te snel een label nodig lijkt te zijn. Labels geven houvast, daarom hebben mensen er soms behoefte aan.
Ik vind het erg moeilijk om deze situatie goed te doorgronden maar ik sluit me aan bij de deskundige. Een open gesprek (Meer dan alleen 'doe normaal') om proberen de lucht te klaren. Grenzen stellen (zoals al vaker gezegd) en als dat niet werkt...Tsja, moeilijk, moeilijk.
Persoonlijk zou ik echt duidelijke grenzen stellen, worden die overtreden, dan ja: consequenties. Maar dat zou ik PERSOONLIJK doen! Ik heb een grote familie met een aangetrouwde oom en die is, nou ja, afschuwelijk. Ik vermijd hem altijd en overal. Praat ik toch met hem, dan echt heel kort. Hij botst met veel mensen en helaas ook met mij. Ik heb het hem ooit gezegd dat een aantal dingen echt niet kunnen die hij doet of zegt (avances maken bijvoorbeeld...brr) hij bleef dit doen. Ik heb vervolgens gezegd dat ik dat echt niet wilde en anders niet meer met hem wilde praten. Hij bleef het doen met als gevolg dat ik dus niet met hem praat. (zover mogelijk)
Natuurlijk is een oom anders dan een broer maar ik wil hiermee duidelijk maken dat als je grenzen gaat stellen, hier ook consequenties aan verbonden moeten worden. Het heeft mij in ieder geval veel geholpen.
Ik wens de vragensteller veel wijsheid en geduld toe.
- 1
- 2
