Moeder voelt zich geestelijk leeg

Graag wil ik deze vraag voorleggen aan een dominee uit de CGK (Bewaar het Pand). Het gaat om het volgende: Mijn moeder heeft een aantal jaren geleden na de bevalling van mijn jongste zusje een soort van psychose/depressiviteit gekregen. Door allerlei omstandigheden van vroeger die ze nooit heeft kunnen verwerken, is dit tot een 'uitbarsting' gekomen. Ze was voor dat ze dit kreeg erg veel met het geloof bezig en ik mag ook geloven dat ze bekeerd is, maar zelf voelt ze dit dus niet meer. Ze zegt er zelf over: Ik voel me leeg van binnen (geestelijk leeg). Ze gaat wel naar de kerk en leest ook wel uit de Bijbel, maar het doet haar niks meer. Ik vind dit als een van haar kinderen erg moeilijk, ook omdat ik me het zelf heel erg aantrek om mijn moeder juist op geloofsgebied te zien strijden. Hoe kan/mag ze voor zichzelf toch weten dat God haar niet laat vallen?!

Waarde vriend(in),

Wat een verdriet in jullie leven als je je moeder zo ziet lijden en het gevoel hebt haar niet echt te kunnen bereiken als het gaat om zaken rondom het geloof.

De dingen die je schrijft over je moeder zijn in zeker opzicht herkenbaar. Het komt meer voor dat moeders na de geboorte van een kind in een wat ook wel genoemd wordt, postnatale depressie terecht komen. Juist dan kunnen onverwerkte ervaringen uit het verleden een belangrijke oorzaak zijn. We moeten beseffen dat mensen die in zo’n depressie terecht komen echt heel erg ziek zijn en er een lang proces van herstel nodig is. Wanneer we in een depressie terecht komen, dan kunnen we op geen enkele wijze iets van licht, moed of hoop ervaren. Het allemaal zo donker. Ik weet van een collega-predikant die ook vanwege een zware depressie in een psychiatrische inrichting moest worden opgenomen. Op bepaalde momenten was hij zo moedeloos dat hij zelfs twijfelde of God bestond. Dan kunnen we in gesprekken zo iemand niet echt bereiken.

Je ervaart dan iets wat Salomo schrijft in  Spreuken 18:14: "De geest eens mans zal zijn krankheid ondersteunen; maar een verslagen geest, wie zal dien opheffen?" Onderwijzend is het wat dan onze kanttekeningen schrijven bij de vraag: Wie zal dat doen? Alsof hij zeide: Niemand dan God. Daar ligt ook het antwoord: Wij kunnen je moeder niet uit die geloofscrisis halen, dat is Gods werk. Van Hem mogen we weten wat de dichter zingt in Psalm 138: De HEER' is zo getrouw als sterk; Hij zal Zijn werk Voor mij volenden;

Het is een moeilijke les om te leren, maar jij kunt je moeder in deze omstandigheden niet overtuigen dat de Heere haar niet zal loslaten. Dat willen we zo graag, maar we moeten haar leggen in Gods hand. Het geloofsleven gaat vaak door vele moeiten en aanvechtingen heen. Daar kan ook deze weg toe behoren. We lezen het ook in de Psalmen  op verschillende plaatsen, dat de dichter het uitroept: Heere, waar zijt Gij, waarom houdt Gij U zo stil? Maar door alles heen zien we dat de Heere hem niet begeeft en verlaat en op Zijn tijd Zijn nabijheid doet ervaren.

Laat dat ook je vertrouwen zijn, dat de Heere niet laat varen het werk dat Zijn hand begon. Dat mogen we op zondag toch steeds weer horen! Het belangrijkste is dat we dan trouw blijven in het bezoeken, een stukje je uit Gods Woord te lezen en met elkaar te bidden. In diezelfde Psalm 138 blijft dan ook het gebed over: Verlaat niet wat Uw hand begon, O Levensbron, Wil bijstand zenden.

Het belangrijkste en noodzakelijkste is dat we voor onze moeder blijven bidden. Zo’n biddend leven wens ik je toe.

Met hartelijke groet en Gode bevolen,
Je ds. A. A. Egas