Oprecht zijn

Soms weet ik niet goed wat mijn zonde is. Soms is het heel duidelijk: als ik bijvoorbeeld boos ben geworden, iets slechts over iemand heb gezegd. Maar andere keren weet ik niet goed wat ik moet zeggen. Ik vraag God dan of Hij mij mijn zonden wil laten zien en mij wil leren die te haten. Soms kom ik er ook achter dat iets wat ik eerst niet als zonde beschouwde, dan wel zonde is. Maar dan denk ik soms later, is het echt wel zo? Laatst dacht ik dat ik veel dingen uit egoïsme deed, in plaats van uit liefde. Dan wil ik graag doen wat God van mij vraagt, maar dan denk ik dat ik het ergens diep van binnen voor mezelf doe. Niet dat ik denk dat ik daardoor gerechtvaardigd word: ik vertrouw alleen op Jezus. Ik word zo ontzettend blij als ik van Gods genade voor zondaren lees of hoor! 's Morgens bid ik altijd of ik niet naar mijn eigen eer mag zoeken, maar naar Gods eer en of ik God en mijn naaste oprecht mag liefhebben. Soms voel ik me dan falen als ik de 'wereld' in ga, soms weet ik het echt niet, dan voel ik me alsof ik wel gefaald heb, maar dan kan ik niet concreet benoemen wat het is. In 1 Johannes staat dat we weten dat we uit God geboren zijn als we Zijn geboden doen. Soms (sorry dat ik zo vaak soms zeg) denk ik, hoe kan ik dat nu doen? Wat is het nou? En dan denk ik: het belangrijkste is om mijn naaste (en God natuurlijk!) lief te hebben. Maar dat is vaak ook lastig, hoe kan ik hen/Hem liefhebben, oprecht? Ik vraag God kracht in elke situatie, maar ik weet echt niet of ik echt Zijn geboden doe. In de Korte Verklaring staat dat dat ook inhoudt dat je ze liefhebt. Dat doe ik wel: ik zou graag veel nederiger en zachtmoediger willen zijn. Maar ik zie er zo weinig van! Het komt er een beetje op neer dat ik vaak gewoon niet weet wat mijn zonden zijn en wat ik moet doen. Hoe kan je weten dat je je naaste oprecht liefhebt? Er staat ook in de Bijbel dat je alles moet doen tot eer van God, en ik denk dat het volgen van Jezus daar ook mee te maken heeft: dat ik alles wat ik doe, mét Jezus doe. Ik wou dat ik dat kon, maar dat is ook zo lastig. Want als ik gewoon op school ben, de lessen volg, met vrienden praat etc., hoe kan ik dat dan doen? Af en toe had ik het idee dat alles wat ik zei of deed niet goed was, vooral omdat ik bang was dat overal egoïsme speelde. Het lijkt alsof Gods verboden makkelijker zijn te onderhouden dan Zijn geboden, hoewel de verboden natuurlijk de geboden insluiten. Maar als ik praat, terwijl ik bijvoorbeeld probeer niet te liegen, te roddelen of iets anders ten nadele van mijn naasten te zeggen, hoe kan ik dan echt Gods geboden doen, toepassen? De tekst uit Efeziërs: "Ook dubbelzinnige, oppervlakkige en platvloerse taal is ongepast, spreek liever woorden van dank" (NBV), vind ik ook lastig. Wat wordt bedoelt met oppervlakkige taal? In de Korte Verklaring staat meer de Statenvertaling: "Noch oneerbaarheid, noch zot geklap, of gekkernij, welke niet betamen; maar veelmeer dankzegging." Kunt u uitleggen wat dat betekent? In de Korte Verklaring stond "zonder inhoud of goede strekking." Dat is dan oppervlakkig denk ik. Maar mag je het dan niet hebben over dingen als kleding of bijv. grapjes maken (niet om iemand anders naar beneden te halen)? Het is wel een lang verhaal geworden, maar ik hoop dat ik een antwoord kan krijgen.

Beste vraagsteller of vraagstelster,

Eigenlijk gaat het je om twee dingen: "Ben ik wel oprecht?" en: "Wat is zonde?" Wat beide dingen betreft, mag je bidden: "Zie of er bij mij een schadelijke weg is en leid mij op de eeuwige weg" (Ps. 139).

Voor oprechte liefde zowel tot God als de naaste moeten we letten op Christus' lijden en waarom dat nodig was, want wie als een zondaar bij Hem schuilt, zal liefde leren! Gaat het over wat nu wel of geen zonde is: Wat goed is, is gericht op Gods eer en naar Zijn wil. Daarin wil de Schrift ons door de geboden, vermaningen en voorbeelden de weg wijzen. Biddend Schriftonderzoek dus!
 
Het blijft een strijd om God te eren. Je zult jezelf telkens tegen vallen, denk aan ons egoïsme, maar je mag niet in de zonde blijven liggen: De  Heere wil weer oprichten, als de God van het genadeverbond. Het onvolkomene dient ook om te verlangen straks ongestoord Hem te eren!

Nog even apart over onze woorden: Die moeten aangenaam zijn en met zout besprengd, niet flauw. Er is dan wel ruimte om over iets als kleding te spreken, God geeft ons ook het dagelijks bestaan. Om alles wat vernederend, vulgair of schuin is moeten we met een grote boog heenlopen. Iets ter ontspanning op te merken is daarom nog niet ongepast, integendeel. Zie het zo: Een pelgrim ziet onderweg dingen, gebruikt die ook, maar mag daardoor het doel niet door uit het hart verliezen.

Afsluitend: Laat ons gebed zijn: "Laat U mijn tong en mond, en ’s harten diepsten grond toch welbehaaglijk wezen!" (Ps. 19).

Ds. A. van Wijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van Wijk

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven