Vraag
Wij zitten als gezin met een lastige kwestie. Ik als vrouw kamp met psychische problemen. Ongeveer een jaar geleden is bij mij een depressieve stoornis vastgesteld en is aangeraden medicijnen te gaan gebruiken. Met behulp van medicatie heb ik een aantal maanden intensieve therapie gevolgd. Daar had ik resultaat bij, maar te weinig naar de mening van de psychiater en andere behandelaars. Ongeveer twee maanden terug is mij geadviseerd over te gaan naar een ander medicijn, een anti-psychotica. Dit heb ik gedaan, maar vervolgens voel ik mij net een zombie. Ik heb geen energie meer en moet 's avonds altijd vroeg naar bed. Ik slaap op die medicijnen heel diep en lang zodat ik 's morgens veel tijd nodig heb om goed wakker te worden. Ik heb dan eigenlijk genoeg aan mijzelf en kan de energie voor onze jonge kinderen zelden opbrengen. Gevolg is dat de kinderen nooit leuk de deur uit gaan; altijd gehaast en vaak met schelden en af en toe met slaan. De kinderen doen dan niks verkeerd, maar ik kan niets hebben. Als ik dit aangeef wordt het niet begrepen. Ook in het huishouden hobbel ik steeds achter de feiten aan. Ik red mijn huishoudelijke taken alleen met veel stress en ik heb nooit tijd voor iets anders. Ik heb geen energie om even lekker door te gaan met mijn werk. Als ik dit zo aangeef, wordt het niet begrepen. Ik heb bepaalde doelen bereikt met therapie en medicijnen en als ik aangeef hoe depressief en ellendig ik me vrijwel altijd voel, beredeneren ze het steeds met, dat ik moet kijken naar de positieve dingen die wel lukken. Ik heb dan het gevoel problemen te willen zoeken die er in hun ogen niet zijn, terwijl ze er wel zijn. Ook mijn man heeft het hier moeilijk mee. Heel veel taken die ik laat liggen moet hij wel oppakken, met als gevolg dat hij het veel te druk heeft met zijn werk en thuis. We lopen eigenlijk een beetje vast. Wat nu? Ik weet wel dat hier geen pasklaar antwoord op is, maar misschien heeft u tips o.i.d. Zelf voel ik mij enorm schuldig en ga me dingen verwijten. Afgelopen tijd heb ik meermalen voor mijzelf vastgesteld dat mijn gezin en man beter af zijn als ik er niet zou zijn. Ook heb ik medelijden met onze kinderen dat zij juist mij als moeder hebben. Ik sta totaal niet positief in het leven en bekijk alles van de negatieve kant. Hoe moet ik ooit de kinderen opvoeden zodat zij stabiele volwassenen worden? Ik ben niet direct bang dat ik met die negatieve gedachten mezelf iets aan zou doen, maar ik merk wel dat ik er de laatste tijd minder controle over heb. Als ik bij mezelf nadenk wat ik zou willen is dat dat ik echt de positieve kant op wil, maar op een of andere manier wil het me niet lukken. Dit duurt nu al zo lang en ik word er moedeloos van.
Antwoord
Beste vragenstelster,
Met aandacht heb ik de beschrijving van uw situatie en de moeiten daarin gelezen. Hieruit maak ik op dat u dagelijks lijdt aan de vastgestelde depressieve stoornis, met allerlei bijbehorende symptomen en de gevolgen van deze ernstige aandoening, voor u zelf en uw naaste omgeving. Tevens lees ik dat u nog onvoldoende baat hebt gehad bij de gevolgde therapie en de voorgeschreven medicatie en dat u zich door uw huidige behandelaars onbegrepen voelt. Dat is echt heel vervelend voor u en uw gezin en uw moedeloze gevoelens en negatieve gedachten zijn daarin goed te begrijpen. Goed dat u ondanks alle tegenslag toch voor ogen houdt om een positieve richting te kiezen.
Graag benadruk ik dat u in Nederland als cliënt redelijke vrijheid hebt om te kiezen voor een bepaalde zorginstelling (soms gelden regionale beperkingen). Wanneer u zich blijvend onbegrepen voelt, geen vooruitgang ervaart en het niet mogelijk is om binnen de instelling een andere behandelaar te krijgen, kunt u zich oriënteren op welke vergelijkbare instellingen er zijn. Hierbij raad ik u aan om dit open en eerlijk met uw huidige behandelaars te bespreken, zodat de behandeling op een correcte wijze kan worden afgerond. Dit kan namelijk een voorwaarde zijn om elders opnieuw in behandeling te gaan.
Tevens wil ik u aanmoedigen om te zoeken naar mogelijkheden voor ondersteuning in uw thuissituatie, omdat u daarin regelmatig praktische problemen ondervindt. Dit is zowel mogelijk vanuit een GGZ-instelling, als via een thuiszorgorganisatie wanneer deze psychosociale hulpverlening aanbiedt. Wellicht kunt u ook al gebaat zijn bij reguliere hulp in de huishouding, waarbij iemand u behulpzaam kan zijn zowel in de huishoudtaken, als in het aanbrengen van structuur.
Met vriendelijke groet,
Nettie Borst-den Breejen
Dit artikel is beantwoord door
drs. N.J. Borst-den Breejen
- Geboortedatum:26-05-1967
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Sleen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
GZ-psycholoogDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik heb geen oplossing, maar kan alleen bedenken om een andere behandelaar te zoeken, die je wel serieus neemt en NAAR JOU LUISTERT. Ik krijg nu de indruk dat dit niet echt gebeurt.
Er gaan pillen in en die zouden moeten helpen. Nou, soms dus niet en moet je zoeken naar een andere oplossing. Zoals mevr Borst dus aanraadt!
Veel sterkte en ik hoop dat je de rust kunt vinden en vergeet niet dat er Een is die altijd naar je wil luisteren!
Toch dacht ik, kan je dan niet terug naar de oude medicatie? al duurt het herstel dan misschien langer maar je voelt je dan toch beter ? kan dit besproken worden met de hulpverleners? je moet soms echt je eigen gevoel vasthouden. Ik weet dit uit ervaring. De arts schreef bij mij 20 mg ad voor. de bijwerkingen waren zó heftig. Ben toen zelf gaan halveren en doet het er prima op. de arts vond dit overigens wel goed. maar durf vooral bij je eigen gevoel te blijven en geef dit ook gerust aan. Veel sterkte en ik hoop dat je snel verbetering mag ervaren .
Herkenbaar, jou verhaal, zij het dat de oorzaak bij mij een lichamelijke was.
Zo graag wel willen, voor jezelf, je man, je kinderen, en 'gewoon' niet kunnen wat je zou willen, en daarin niet begrepen worden, héél erg moeilijk.
Genoeg tips zijn aangereikt, mogelijk kan er ook vanuit de kerkelijke gemeente praktische hulp gegeven worden?
Liefst zou je alles zelf doen, maar als dat niet kan is het een zegen als er mensen om je heen willen staan, neem de hulp als die mogelijk is aan.
Vooral wil ik je van harte sterkte en Gods nabijheid toewensen, samen met je gezin.
Zonet heb ik je verhaal gelezen. Wat heb jij een vreselijke periode moeten doorstaan. Ik ben er diep van onder de indruk dat jij dit achter je hebt kunnen laten. Hele grote chapeau!
Vraagstelster, ik hoop dat dat je tot kracht mag zijn!
Hartelijke groet,
Pompelmoen
Een ander kan zeggen dat je alles positief moet bekijken....en dan kun je denken, makkelijk gezegd. In feite denk je bij jezelf, makkelijk praten....maar ondertussen zie je zelf geen uitkomst meer. Merk zelf dat gesprekken bij St. De Vluchtheuvel mij enorm hebben geholpen. Dit moet je de tijd geven en ik moet ook vaak elke dag alleen maar de positieve punten opschrijven die je hebt gedaan. Volhouden dit, gewoon in een schrift bij houden. En denk bij je zelf: goed is goed genoeg. Probeer een dagplanning te maken en je daar aan vast te houden. Schrijf elke dag op wat je moet doen. Zet 's avonds alles klaar voor de volgende dag, dat scheelt het gestress 's morgens wat je nu niet kan gebruiken en het geeft wat meer lucht als je 's morgens beneden komt. Zorg dat het ontbijt ook makkelijk is, bijv. Brinta of muesli. Als de kids naar school zijn neem jij je rust met koffie. Daarna doe je alleen de belangrijkste taken zoals stofzuigen en wassen/strijken. Tussen alles door kun je opruimen waar nodig. Misschien ook handig als je tussen de middag alvast het avondeten bereid, scheelt weer als de kinderen 's middags thuiskomen en kun je ook even met ze wat drinken zodat hun verhaal kunnen doen van school. Vergeet dan wat je allemaal nog moet doen...en geniet van die momenten. Je zult merken dat de kinderen dit ook haarfijn aan zullen voelen. Jouw grootste en belangrijkste taak is je gezin...man en kinderen die je van God gekregen hebt. Roep en vraag of God je wil helpen...ondanks dat je geen uitzicht hebt, God kan en wil je helpen.. Wat betreft die medicatie. Ik heb familielid die ook behoorlijk last heeft van bijwerkingen...vooral die moeheid wat jij ook beschrijft. Misschien idee om anders medicijn verminderen te vragen? elke mg minder kan een hoop minder bijwerking geven. Denk ook echt serieus na over een andere hulpverlening.
Hoop dat ik je wat tips heb kunnen geven....
Veel sterkte toegewenst, ik bid voor je!
stien
Als die ballast van achter de feiten aan hollen en een gestresste moeder een beetje aan het oplossen is zou dat zeker een positieve invloed op herstel geven. Daarnaast lijkt het mij idd ook verstandig over de medicatie te overleggen. Soms helpt het ook goed als de hulpverlener die bij jullie thuis komt meegaat of contact opneemt om de signalen wat ze ziet te bespreken. Een arts of behandelaar ziet natuurlijk niet wat er thuis werkelijk gebeurd, wat soms jammer is.
Als eerste wil ik mijn meeleven tonen, ik weet hoe ontzettend moeilijk een depressie kan wezen, heb zelf 5 kinderen en heb een depressie gehad toen de jongste 9 maanden was, ik zou je een heleboel tips kunnen geven maar zie dat er al zoveel mooie reacties bij zijn dat ik alleen wil zeggen ,ik weet hoe je je voelt, hoe zwaar het voor je is en hoe uitzichtloos alles lijkt, en er is er wel een die jouw ook in deze situatie ziet en hoort, ook al denk je daar zelf waarschijnlijk anders over . lieve groet
