Vraag
Een paar jaar geleden ben ik gestopt met therapie. In die therapie werd ook wel eens gevraagd of ik boosheid kon uiten. De therapeut gaf als voorbeeld dan wel eens woorden die lading droegen. Ik voelde me dan teleurgesteld in hem, en vond dit zelf 'niet goed'. Nu ben ik twee jaar gehuwd en kom ik door mijn huwelijk steeds dichter bij mijn gevoel, en ook eindelijk bij de enorme boosheid/woede die ik had opgeslagen. Nu heb ik gisteren zelfs voor het eerst gevloekt. Ik schrok hier enorm van. Moest terugdenken aan therapie, dat ik dit zo veroordeelde. Ik vind mezelf ook nu slecht erom en voel me schuldig. Mijn man zei: dit is geen haat tegen God, maar je komt nu bij je echte woede. Toch ben ik er enorm van geschrokken. Ik wil niet vloeken en het ging er zonder nadenken er zomaar uit. Daarna kwam de enorme huilbui en kon ik mijn verdriet uiten. Het was inderdaad een hele ontlading. Maar ik keur het zo van mijzelf af. Ik begrijp niet hoe ik zoiets kan zeggen. Ik ben dus heel zondig en slecht dan. Mag ik boos zijn op God? Mag ik dit uiten en voelen? Ik ben er even zo door in de war. Wilt u me alstublieft even helpen meedenken? Ik durf dit bijvoorbeeld al helemaal niet met iemand in de kerk te bespreken uit angst dat ik meteen word afgekeurd. Ik wil ook absoluut niet vanaf nu mijzelf vloeken toestaan, maar dit was eruit voor ik het besefte (na de confrontatie met een enorme pijn). Ik voelde daarna ook een ruimte in me komen en toen kon ik huilen. Maar dan denk ik: en nu keurt God me ook af en stel nu eens dat Hij je echt zal verdoemen, want dat vroeg je toch? Hoe moet ik het onderscheid zien tussen vloeken en ontladen, d.m.v. een vloek?
Antwoord
Graag wil ik proberen, op je vragen in te gaan. Ik kan me voorstellen dat er veel verwarring in je hart is, want er lopen allerlei dingen als het ware door elkaar heen. Dan is het heel moeilijk om in het doolhof van vragen en gedachten een weg te vinden. Kennelijk is er in je leven kort of lang geleden een moeilijke tijd geweest en ben je nog steeds bezig dit te verwerken. Wat dit geweest is, weet ik natuurlijk niet. Maar het is wel duidelijk dat hierdoor een grote spanning (noem het maar boosheid) in je geest is ‘opgeslagen’. Vroeg of laat komt dat er uit, zoals we dat noemen. De manier waarop is heel verschillend, soms uit het zich zelfs in allerlei lichamelijke klachten.
In zulke situaties kan therapie een zegenrijk middel zijn. Een pastor is immers geen psychiater of psycholoog. Ik wil dan ook nooit in de plaats van zo iemand gaan staan. Ik weet natuurlijk niet welke therapie je concreet kreeg. Toch zeg ik eerlijk dat ik niet uit de voeten kan met het idee dat je boosheid kunt uiten door middel van krachttermen, in welke vorm dan ook. Ik heb het gevoel, dat je je daardoor alleen maar meer ontredderd gaat voelen.
Met het bovenstaande wil ik niet zeggen dat we de pijn die we voelen dan maar moeten relativeren. Je spreekt zelfs over een "enorme pijn"; telkens kan de wond daarvan gevoeld worden en het is juist heel zegenrijk, als je de gevoelens daarover kan uiten. Begrip en aandacht van je man allereerst, maar ook de gesprekken met een hulpverlener, kunnen dan heel veel betekenen. Ook een huilbui is dan heel bevrijdend.
Intussen wordt dit alles verscherpt door je vraag rond de verhouding met de Heere. Je vraagt: "Mag ik boos zijn op God?" Ik zou het wat anders willen formuleren: "Mag je strijd hebben met de leiding van God in je leven?" De Bijbel is daar duidelijk over: daar geeft de Heere alle ruimte voor. Lees de Psalmen maar door, met daarnaast de bange worsteling van Job en de innerlijke strijd van Jeremia. Wat een vragen, wat een klachten kom je dan tegen. Het geloof in het handelen van de Heere is niet gestroomlijnd.
Je mag je vragen ook aan Hem voorleggen. Je mag Hem ook zeggen, dat je Zijn handelen soms helemaal niet begrijpt en het soms ook niet kan aanvaarden. De woorden van Psalm 62: "Stort voor Hem uit heel je hart" spreken voor zichzelf. En denk daarbij maar aan de Heere Jezus, die ook een bittere strijd meemaakte – in Gethsemane. Daardoor kan Hij ons te hulp komen, als we verzocht worden.
Maar nu het troostvolle en bemoedigende: ook met deze zonde, waar we tegen strijden, mogen we de toevlucht nemen tot de Heere Jezus. Want het is heel wat anders dan het willens en wetens vloeken door een onverschillig mens. Het zondige leeft ook in ons hart en we belijden dat evenzeer als we geen ‘last’ hebben van de neiging tot vloeken. Er zijn immers zoveel andere manieren waarop we tegen de Heere kunnen zondigen?
Ik herhaal enkele woorden van je vraag: "...zelfs als je vraagt aan God, om je te verdoemen"? Dat klinkt inderdaad rauw en je huivert bij de gedachte alleen al. Als God eens... Maar mag ik je dan wijzen op Petrus? We lezen van hem dat hij de Heiland verloochende door zichzelf te vervloeken, dus door de verdoemenis over zichzelf uit te roepen. Heeft de Heere hem afgewezen? We weten wel beter. Maar het kostte Petrus wel bittere tranen.
Daarbij denk ik aan de woorden van het Doopformulier: "Als we soms - of dikwijls- in zonden vallen, mogen we aan Zijn genade niet wanhopen...!" Het leert ons dagelijks tegen het zondige te strijden. In de vele nederlagen mogen we dan een schuilplaats zoeken bij de Heere Jezus.
Tenslotte: wat de pijn betreft, die je kennelijk vanuit het verleden meedraagt: er zijn dingen in het leven die wel wat kunnen vervagen, maar die ons leven lang een litteken en pijn achterlaten. Het is goed te bedenken dat je op dit punt misschien altijd wel kwetsbaar zult blijven. Dan heb je de Heere ook levenslang nodig, dat is de gezegende keerzijde.
Ik hoop, dat ik je wat verder heb kunnen helpen. Veel sterkte en de zegen van de Heere toegewenst.
Ds. W. Arkeraats
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. Arkeraats
- Geboortedatum:09-08-1946
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hardinxveld Giessendam
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat mijzelf wel geholpen heeft is het voorstellen als een kind heel boos en opstandig tegen zijn ouders doet, wat elk kind wel eens doet. Het kind zegt in een onnadenkend moment ook wel eens: stomme mama, of zoiets dergelijks. Ikzelf weet dan diep in mijn hart heel zeker dat mijn kind dit helemaal niet meent. Zijn opgekropte gevoelens geven hem even het gevoel dat ik een nare mama ben, maar als we het hebben uitgepraat, voel ik altijd weer hoeveel ik en mijn kind van elkaar houden. Zou God ook niet zo kunnen zijn? Hij is toch oneindig veel genadiger dan ik als mens ben.
Het zal kunnen zijn dat er mensen willens en wetens vloeken. Maar ook hier hoeven wij geen oordeel over te hebben. Ik weet dat als mensen niet in God geloven, zij het vloeken ook niet als zodanig bedoelen. Het is heel vaak toch een gewenning, wat niet goed is, maar wat mensen ook niet zo zwart bedoelen als wij misschien soms denken.
Dit is gevolg van het vroeger gebeurde in je leven, en een 'normale' reactie daarop, omdat je het toen niet kon uiten; niet durfde uiten. Het is een dan ook 'eigenlijk' de schuld van degene die jou met die boosheid liet zitten, die jou dingen aandeed. Aan de andere kant. Ons hart brengt het allemaal voort, omdat het zondig is. 'Want uit het hart komen voort boze bedenkingen, doodslagen, overspelen, hoererijen, dieverijen, valse getuigenissen, lasteringen' (Matth. 15:19).
We zijn geen vloekers, doodslagers, etc. omdat we vloeken, doodslaan etc., maar we vloeken, etc. omdat we vloekers zijn en doodslagers van nature. Jezus wist dit en weet dit wel. Het feit dat je er van schrok en het je verdriet doet, zegt ook dat je het niet wilt. Maar je mag met al je nood en zonde bij Hem om vergeving komen. Dus, zoek hulp bij Hem en bij een deskundige hulpverlener om je te leren met je gevoelens van boosheid en verdriet, ontkenning en 'aanvaarding' om te gaan en bedenk dat er vergeving is voor alle zonden, bij Hem te krijgen.
Sterkte.
Jouw vloeken is een ontlading van boosheid geweest. Herken dat bij mij zelf. Bij ons thuis mocht er niet worden gevloekt en zelfs je boosheid niet uiten. Maar het komt een keer. Dat kan ook op een andere manier.
Hang een boxbal in de kamer en mep er flink op akls je boos bent. Dat is ook een manier. De manieren van uiten zijn wel verschillend, maar hebben dezelfde oorzaak.
- en nu keurt God me ook af en stel nu eens dat Hij je echt zal verdoemen, want dat vroeg je toch? Hoe moet ik het onderscheid zien tussen vloeken en ontladen, d.m.v. een vloek?
Ik weet niet op welke manier je hebt gevloekt, maar zoals ik het ken, dan verdoem je niet jezelf maar God.
God zal je om een vloek ook niet afkeuren. Misschien alleen maar fronsend hebben gekeken. Als je Zijn kind bent, blijft Hij van je houden en met die Liefde als uitgangspunt kun je vrij naar Hem toegaan en zeggen dat je er verdriet van hebt. Hij weet dat immers al. Hij kent jou beter dan jezelf en iemand anders.
We hebben Jezus, dei voor ons bid en pleit, zelfs als we het zelf niet meer kunnen.
