Duidelijk aan grenzen houden

Beste mevrouw. In al de vragen over seksualiteit lees ik dat jongelui het heel moeilijk hebben met het NIET naar bed gaan. Ik heb drie jaar verkering (ben 17, en hij is 20) en we moeten nog wel vier tot vijf jaar wachten tot we kunnen trouwen. Het echte gemeenschap hebben, willen wij absoluut niet. Dat weten we ook van elkaar. En er is nog nooit sprake van geweest dat we het wilden gaan doen. Maar we bevredigen elkaar wel eens.

Nu willen we dat eigenlijk ook stoppen. De grens is nu: borsten wel, maar de rest niet meer. Maar ook toen we heel ver zijn gegaan (helemaal uitgekleed) hadden wij het er niet moeilijk mee, om niet verder te gaan. Hoe kan dit? Komt dit dan door te weinig seksuele aantrekkingskracht of is het meer bescherming? Het moet wel duidelijk zijn dat ik blij ben dat mijn vriend en ik geen echte gemeenschap willen hebben.

Pas las ik ook ergens dat het opgewonden raken van elkaar ook fout is, omdat je hier toch automatisch aan de daad (gemeenschap) denkt. Die persoon zei: “Zou het voor God echt uitmaken of er dan ook daadwerkelijk geslachtsgemeenschap plaatsvindt? Van die man mocht je eigenlijk ook niet verlangend zoenen. Wij wisten hier niet zo goed raad mee.

Het is mij vaker opgevallen dat wanneer een stel samen heel duidelijk grenzen afspreekt en men zich daar ook echt aan wil houden, men ook echt geen gemeenschap voor het huwelijk wil, dat het dan eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is. Je bent er immers zo diep van overtuigd dat de seksuele omgang binnen het huwelijk thuishoort, dat je die grens niet eens over zou willen gaan omdat je beseft hoe ingrijpend dat is. Daarom is het ook zo belangrijk dat jongeren dat van binnenuit echt willen, dat helpt heel erg bij het niet te ver gaan met elkaar. Dus dat heeft niets te maken met te weinig aantrekkingskracht tot elkaar, maar wel met een diepe overtuiging en dat is heel goed.

Wat die man zegt in het tweede deel van je vraag, ben ik het absoluut niet eens. Natuurlijk mag je genieten van elkaar in de verkeringstijd. Het is heel rijk om elkaar intens te zoenen. Als dat er niet zou zijn, dan zou na de huwelijksdag de overstap naar ineens gemeenschap veel en veel te groot zijn. Juist in de verkeringstijd groei je zowel geestelijk als lichamelijk (met inachtneming van de gestelde grenzen) meer en meer naar elkaar toe. Natuurlijk mag je in de verkeringstijd wel naar gemeenschap verlangen, het zou niet goed zijn als dat niet zo was, maar je moet het willen bewaren voor het huwelijk. Juist het duidelijk afspreken van grenzen helpt je daarbij, zoals je zelf ook ervaart.

Alie Hoek-van Kooten