Vraag
Ik heb een vraag aan (indien mogelijk) ds. Van der Sluijs van de PKN. Inmiddels ken ik mijn schoonfamilie al acht jaar en al acht jaar is het voor mij een strijd. Mijn schoonfamilie komt uit de Ger. Gem. en wij zijn PKN (GB). Ik kan goed opschieten met mijn schoonfamilie en hou van ze, maar die verschillen zullen altijd blijven bestaan. Mijn schoonfamilie komt ook echt uit een heel zware GG, waar gewaarschuwd wordt voor een 'gestolen Jezus', 'geloofsconferenties' en leggings. Ook wordt de nadruk in mijn beleving (mijn schoonfamilie denkt daar anders over) heel erg gelegd op de verdorvenheid en het niets kunnen van de mens.
Nu wij kinderen hebben, worden de verschillen steeds duidelijker omdat wij onze kinderen volgens hen 'evangelische' liedjes leren en ze buiten laten spelen in een broek en legging. Wij vinden zelf eigenlijk dat wij in een heel behoudende PKN zitten, waar bijv. iedereen nog een hoed op heeft. Wij vinden dat zelf totaal onbelangrijk, maar mijn schoonfamilie is daar blij mee. Ze zijn helemaal niet bemoeierig, maar toch merk je vaak een blik of een opmerking op. Mijn man gaat daar heel goed mee om, het kan hem gewoonweg niet schelen wat ze over ons denken of vinden en of zijn vader ergens verdrietig over is, maar het scheelt mij wel. Ik vind het zo ontzettend moeilijk!
We willen over een aantal jaren naar een kerk wat meer in de buurt gaan, ook een GB-gemeente, maar qua zangritme en hoeden allemaal wat 'lichter' en dat gaat mijn schoonfamilie echt erg vinden. Ze denken eigenlijk toch dat je vanzelf naar de Ger. Gem. of in ieder geval naar een zware PKN zal gaan, als je bekeerd wordt. Dat is wat mij pijn doet. Ik mag geloven dat ik een kind van God ben, maar dat zullen ze nooit en te nimmer geloven (ook al zeggen ze dat niet letterlijk). Ook durf ik nog niet aan het Avondmaal te gaan, omdat ik soms nog niet zeker ben, maar ook niet omdat ik niet weet hoe ik dat ooit aan mijn schoonvader moet 'verantwoorden'. Als ik het zelf niet vertel, zullen mijn kinderen zich vast weleens verspreken. En ik hou van openheid.
Wij weten ook niet of wij onze kinderen wel op de reformatorische school willen doen, hoe moet ik ze dat ooit uitleggen als wij dat niet doen? Misschien kiezen we toch voor de christelijke school, omdat dat om de hoek is en we dan niet botsen met allerlei uiterlijke regels. Ik wilde dat ik wat meer lak had aan de mening van mijn schoonfamilie, maar juist dat trek ik me heel erg aan! Terwijl de mening van mijn eigen familie me een stuk minder boeit, maar ik kan daar ook meer mezelf zijn.
Afgelopen zondag zijn we naar een doopdienst geweest van mijn schoonfamilie. Ik was een en al ergernis; vreselijk vind ik al die grote auto's en hoeden en zwarte kleren. Ik irriteer me dan aan alles en iedereen, aan de mensen, aan mijn schoonfamilie, aan de ouderling die zo monotoon en daardoor oneerbiedig leest en aan de dominee. Dat laatste vind ik nog het ergste, want het is vast echt een kind van God en ik mag niet kwaad denken over Zijn oogappels! Het was anderhalf uur strijd! Ik ergerde me en dat is een zonde, maar tegelijkertijd vond ik het allemaal echt heel onbijbels en ik vond het ook erg dat de dominee alllemaal standaard uitspraken had die ik echt altijd hoor wanneer ik daar naar de kerk ga; bijvoorbeeld dat een kind van God o.a. te herkennen is aan kleding en haardracht. Het gaat mij niet om de discussie of het allemaal waar is of niet, maar het gaat mij om mijn innerlijke strijd. Ik mag niet zondigen en toch erger ik me zo. Na de dienst was ik zo moe van mijn innerlijke strijd dat ik heb zitten huilen in de auto. Dat luchtte op, want daarna kon ik normaal tegen mijn schoonfamilie doen.
Ik heb vaak met hen gesproken, maar dan wind ik mezelf zo op (ik ben nogal temperamentvol) en dan ga ik zondigen. En daar ben ik bang voor. Ook maakt het niks uit omdat het altijd allen tegen één is en dat is dan weleens heel moeilijk. Mijn man probeert me dan te helpen, maar hij is geen prater en weet ook nooit de juiste woorden te vinden. Als ik met mijn schoonvader alleen ben, durf ik wel te zeggen wat ik denk en dan kunnen we nog weleens een goed gesprek hebben. Ik hoop echt dat deze vraag geplaatst zal worden, omdat het nu al jaren speelt en ik moet er goed mee leren omgaan, ook voor onze kinderen. Mijn schoonfamilie is af en toe echt mijn kruis! Ze zullen het vreselijk vinden als ze dat zouden weten, maar het is voor mij echt zo en ze zijn echt lief. Maar ik heb het idee dat ik hen zelf tot mijn kruis maak, omdat ik geen lak heb aan de gedachte dat ze ons wel weer 'evangelisch' zullen vinden.
Hoe moet ik hier allemaal mee omgaan? Hoe moet ik het vertellen als ik aan het Avondmaal ben geweest? Hoe moet ik ze vertellen als we naar die andere kerk gaan? Mijn man kan zulke dingen ook vertellen, maar die vertelt het dan weer zo zakelijk, dat verdienen ze ook niet. We proberen ons aan te passen als we naar onze schoonfamilie gaan; we doen een rok aan en lange oorbellen uit. Ik doe wel een legging aan, want er zijn grenzen. Daar hebben ze nooit wat van gezegd, ook zeggen ze tegen mij niet dat hun dominee daar tegen waarschuwt, dat hoorde ik via mijn schoonzus. Ik waardeer het zeer dat ze zulke dingen niet tegen mij zeggen, want ik zou me nog bezwaarder voelen. Ik hoop dat u mijn lange vraag een beetje begrijpt.
Hartelijke groeten van een onzekere schoondochter.
Antwoord
Geachte briefschrijfster,
Dat was een lang verhaal en ik kan er eigenlijk heel kort over zijn. Dit heeft namelijk alles te maken met een subtiele geloofsvervolging in ons eigen land. Door botsing van culturen, zowel links als rechts. En ten diepste draait het om de tegenstelling van geestelijk en ongeestelijk leven. Dit krijg je nooit op een rijtje. Dit kan God alleen. En wel in de waarachtige bekering, zeggen wij dan op onze beurt. Daar zouden je schoonouders van opkijken. Maar daar draait het nu net om.
Heel die poespas zoals je die beschrijft, is niet uit God maar op en top werelds. Werelds is immers dat wat zichzelf behaagt en niet God. Het tragische is dat men dit niet snapt. Op onze beurt zeggen we dan: daar hebben jullie nu genade voor nodig. En die is te krijgen. Voor niks. Om Jezus wil! Maar ook dat wordt niet gesnapt. Beter: niet verstaan. Want het kán ook niet!
Ik ben blij dat je in liefde probeert een en ander op te vangen en te verwerken. Daar heb je ook God voor nodig. Anders zou de ergernis je verteren. Die ergernis is trouwens wél bijbels. Jezus ergerde zich over het feit dat het Huis van Zijn Vader tot een huis van koophandel werd gemaakt. En daadwerkelijk ranselde Hij heel de zaak schoon. Tegelijkertijd offerde Hij zich in liefde op. Voor Zijn volk. Voor dit volk, dat maar niet wilde begrijpen dat ze in feite niet beter waren dan de heidenen. Vandaar dat er steeds allerlei schorrie-morrie tot bekering komt. Als aangrijpend voorbeeld. En felle aanklacht. Maar de Farizeeën gingen en gaan gewoon hun eigen gang. Evenals de Schriftgeleerden toen en nu. Al noemde en noemt Jezus hen witgepleisterde graven. Het deerde hen niet. En het deert ons vandaag nog niet. Want we dekken dat gewoon toe met zoveel mogelijk zwart.
Dát is het waar je onder lijdt. Draag dit kruis. Achter Jezus. Laat jullie leven hen die je niet begrijpen tot bekering roepen. Wellicht is het nog de enige echte roepstem die ze horen. Uit het leven gegrepen. Dat is wat anders dan een zogenaamde roepstem die verpakt is in cliché’s en schablonen. Een levend mens gaat dood als hij zich in zo’n dodelijke sfeer wil aanpassen.
Ik hoop ondertussen dat je net zoveel last hebt van ‘dood-links’. Ook daar is men volop bezig met de eigen sfeer en de eigen eer. Ook daar kan een levend mens niet leven. Als je begrijpt wat ik bedoel. In feite is het allemaal lood om oud ijzer. Eigenlijk zijn ‘dood-rechts’ en ‘dood-links’ elkaars spiegelbeelden. Dit is dé aangrijpende situatie van de kerk in ons land vandaag. Daar tussen door bevindt zich het smalle pad. En daar bevindt zich de enge poort. Zalig te worden uit genade en door het geloof om Jezus’ wil. Dit wordt vandaag nauwelijks nog verstaan. Zowel bij links als bij rechts niet. Dat is de reden dat ik soms bang ben dat God de kandelaar van Zijn Woord uit ons land (en Europa) gaat wegnemen.
Toch zijn er altijd nog hier en daar vreemdelingen die je zullen verstaan. Zowel bij rechts als bij links. Ze leiden een ontworteld bestaan en lijden daar aan. Maar ze zijn op reis naar een beter Vaderland. Zij zijn de ‘gekenden’ van eeuwigheid tot eeuwigheid. Zowel ‘dood-rechts’ als ‘dood-links’ kent hen niet. Maar God kent hen.
Reis zó getroost onder het heiligend kruis naar ’t erfgoed hierboven in het Vaderlijk huis. Over echt thuiskomen gesproken!
Met hartelijke groet,
Ds. C. A. van der Sluijs
Dit artikel is beantwoord door
Dr. C. A. van der Sluijs
- Geboortedatum:14-09-1942
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
HELEMAAL MEE EENS!!!
En vraagstelster, je hoeft aan je schoonouders geen verantwoording af te leggen als je aan het Avondmaal gaat.
Maar heb je het al eens omgedraaid? Je moet het aan God wel verantwoorden als je NIET gaat.
Blijven zitten terwijl je Hem wel kent... (denk eens aan Petrus!)
Veel sterkte!
Nee je hoeft je schoonouders geen verantwoording af te leggen, maar zij mogen het wel vragen toch ? En dan kan vraagstelster antwoorden.
Als je niets te vertellen hebt als je aangegaan bent, is het een dode zaak !
En natuurlijk mogen de schoonouders vragen, maar als je dat wettische keurslijf kent wat vraagstelster beschrijft dat weet je van te voren wel wat er gezegd gaat worden. Aan hun regeltjes zal het toch wel niet voldoen.
Vraagstelster zegt: Ik mag geloven dat ik een kind van God ben, maar dat zullen ze nooit en te nimmer geloven...
Tja, wat kan je dan van die schoonouders verwachten? Gelukkig dus maar dat we uiteindelijk aan God verantwoording moeten afleggen, Hij ziet het hart aan.
@vraagstelster: mag ik opmerken dat ik je (nog) niet erg zelfstandig vind in het maken van je keuzes? Als je altijd doet wat je schoonfamilie behaagt dan is één ding zeker, namelijk dat jij er vast niet gelukkiger op zult worden. Dus: kappen ermee!
Overigens herken ik helemaal wat je zegt. Ik heb me in het verleden ook 'schuldig' gemaakt aan het geven van politiek correcte antwoorden aan de dominee of ouderling, gewoon om afwijzende blikken en opmerkingen te ontwijken.
Sinds we een jaar of 6 geleden van gemeente zijn verwisseld heb ik me voor eens en voor altijd voorgenomen dit niet meer te doen. Gewoon zeggen wat je denkt over hoofd- en bijzaken van het geloof. En dus heb ik als gergemmer vorige week aan de dominee verteld dat ik onlangs aan een TV programma heb meegewerkt, haha!
Laat je door de Heere leiden en niet door je schoonfamilie. Want ik heb in mijn leven alleen maar verdriet gehad van wettisch ingestelde mensen.
Bij ons is het juist andersom! Wij zijn juist te ZWAAR!? in de ogen van onze (schoon)ouders. Onze (schoon)ouders hebben het altijd over de uiterlijke dingen. Maar als we proberen er dieper op in te gaan, praten ze er over heen.
Ik denk dat we moeten proberen om niet over het kerkgenootschap te praten, maar over de Kerk! Althans dat proberen wij. De verhoudingen zijn dan beter. En het is jullie verantwoording wat je met je kinderen doet en hoe jullie levenwandel is. En dat moet je dan hun ook zeggen. Gelukkig gaat het bij ons wat beter!
Sterkte en doe biddend keuzes maken!
Ik kon hier voorheen altijd slecht mee omgaan, maar ik probeer dit gedrag los te zien van de mensen. Dat is ook wat de Bijbel leert in Ef. 6:12. We strijden niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overste van de macht van de lucht. Wat die is de enige die hier baat bij heeft.
Mijn frustratie en woede heb ik groten deels in kunnen ruilen voor bewogenheid en betrokkenheid. Alhoewel ik af en toe nog steeds flink om mijn wang moet bijten. Maar zoals aangeven is hoeft die ergenis geen zonde te zijn. Want wat kan een gelovig hart anders dan in woede onsteken als je ziet dat dominee's mensen tegen houden het koninkrijk van God in te gaan (luk 11:52)? Wat kan een gelovig hart anders dan huilen als er van de 40 belijdeniscatechisanten er 0 aan het avondmaal gaan?
Ik geloof dat de tweedeling in de kerken tussen échte gelovigen en 'ongelovige' gelovigen een gruwel is voor God. Je leest er ook niets over bij de eerste gemeentes.
Ik wens jouw en je gezin heel veel wijsheid maar laat je NOOIT de vrijheid afnemen die je in Christus heb. Je bent door Hem vrijgemaakt van de wet, en slechts de satan is er bij gebaat je daar weer onder te brengen (gal 3:1, hand 15:23-29, kol 2:8-23) . En die gebruikt daar zeker mensen voor die het dichtst bij je staan. Als blinden gaan oordelen gaat het goed mis, en helaas gebeurd dat maar al te veel.
Jezus is niet te stelen, want hij is 'gratis'.
Je verhaal geeft herkenning, het antwoord vands.vd Sluys is helder daar hoef ik niets aan toe te voegen, als alleen dit lied wat ik vandaag schreef, misschien mag je daar het antwoord in verstaan.
Nog Vragen?
Geef mij o God de ogen
die in alles Uw liefde zien.
Geef mij o God de handen
die alleen doen wat U gebien.
Geef mij o God de oren
die horen wat u tot mij zegt.
Geef mij o God het willen
ja, dat alles doet naar Uw recht.
Geef mij o God ook een mond
als getuigen van Uwe Naam.
Geef mij o God de voeten
die op Uw wegen willen gaan.
Geef mij o God het verstand
wat alleen door U wordt geleid.
Geef mij o God een nieuw hart
wat door U alleen kan leven.
Vergeef mij Heer´ de vragen,
die ik aan U heb gegeven.
antwoorden hebt U zo-even
al in Uw Zoon mij gegeven!
Soli Deo Gloria
Jouw (jullie) situatie schreeuwt n.l. om op eigen bene te gaan staan!
Daarvoor zal je denk ik moeten kiezen i.p.v anderen te pleasen.
De grens waar je schoonouders moet gehoorzamen ligt daar, waar jullie hem aangeven.Je bent volwassen geworden en daar waar je het niet aangeeft zal er dus ook geen grens zijn!
Ik krijg de indruk dat de schoonouders veelal bezorgt zijn om jullie geestelijke leven. Misschien omdat je man geen 'prater' is en jij ook gesprekken mijdt, zorgt dit voor onduidelijkheid. En communicatie is vaak nodig om iemand gerust te stellen, ook al verschil je van mening, het schept in iedergeval wel duidelijkheid. Maar volgens mij is deze bemoeienis ook te meer omdat je man is overgestapt van ger.gem naar pkn. Misschien zit hier nog oud zeer, een stuk ongemak maar bovenal een discussiepunt als het gaat om de 'zuivere' leer. (alsof het evangelie niet genoeg is)
Al met al de keerzijde. Nergens op de wereld bestaat er een land met zoveel kerkelijke afsplitsingen als NL. Kerkvaders (hoe belangrijk ze ook waren) zijn geen directe oplossing voor ons zondig bestaan en al helemaal niet de gedachte, dat we het moeten hebben van oude preken, traditie of (kerkelijke)gebruiken. Het is een misvatting overgoten met een nostalgische of religieuze saus en een ware ontkenning van de kracht van ZIJN Heilige Geest vandaag aan de dag!
Ik geloof n.l. dat de kracht van Gods liefde en de werking van de Heilige geest in uw kerk als die van uw schoonouders (anno 2011) nog steeds de dezelfde is als die van Abraham, Izak en Jakob. Door deze Heilige geest krijg je elke dag opnieuw inspiratie, motivatie, gaven en perspectief in je leven en gemeente! Dank God hier dan ook elke dag voor en en bidt dat Zijn Geest in volheid zal toenemen i.p.v alle geinspireerde en nostalgische mensenwerken!
Mensen zijn van hun geboorte geneigd om alles zelf in te kleuren en zolang dit er correct uitziet is er vaak een concensus (de vraag is of dit ook Zijn wijze is).
Bovendien waar God is, is ook de tegenpartij om te proberen Gods kinderen te laten zondigen, te laten ontsporen of er verdeeldheid onder te zaaien. Rookgordijnen en mist worden opgeworpen zodat u de strijd ervaart die u nu meemaakt maar die voortkomt uit een duistere missie. Met als doel dat een brei van geergerde gedachten over uw lippen naar buiten komt zodat u gaat afgeven of oordelen op al het zwartekousen gebeuren =>met een dramatisch gevolg voor uw zelf!
Uw strijdt is herkenbaar maar loop er niet mee rondt. Maar werp alle bekommernissen op Hem (1pet 5:7) want Hij zorgt voor u! Leg het neer bij het kruis, Hij begrijp deze strijd en de vraag is vaak hoe Hij het zou oplossen.
Aarzel niet om samen stappen te ondernemen binnen uw geloofsleven. U bent behalve God, niemand verantwoording schuldig!!! ook geen schoonvader (?) (waarom praat u niet met uw schoonmoeder over zulke onderwerpen??). Ga dan gewoon Zijn weg en bidt hiervoor dat Hij u uw weg bekend zal maken.
Bidt hiernaast eens gewoon voor uw ger.gem naasten en zegen ze maar in de naam van de Heere Jezus Christus. Dat er vriendschappen zullen ontstaan, dat alle onzin en traditie zal wijken door de kracht van Zijn geest en liefde, want Hij heeft iedereen lief. Gelukkig zijn zij ook mensen die misschien nog wel meer zondigen dan dat jij of ik zouden weten. Daarom hebben we allemaal Zijn genade en vergeving elke dag keihard nodig zonder schaamte of scene. Doorbreek daarom alle teneur en groei in Hem want dan zal je Zijn liefde uitstralen.
Wens dan een ieder, waar het evangelie vaak nauwelijks doorbreekt en kortzichtigheid en gebondenheid regeren, alle zegen en waarheid toe. In de naam van de Heere Jezus Christus. Dat door de kracht van Zijn liefde, mensen geraakt zullen worden, dat alle strijd overwonnen wordt in Zijn naam en dat Zijn geest zal regeren i.p.v die van ongeloof of religie.
Ga er samen met je man voor met Zijn zegen!
Mijn (ervarings)advies: vertel hen dat je Jezus lief hebt. Ga aan het avondmaal, verloochen Hem niet! En laat uit je leven zien dat je Hem inderdaad lief hebt.
Hoewel nooit uitgesproken, mag ik nu ervaren dat mijn familie en zelfs mijn vader me accepteert als zijnde een kind van God. Dat hangt vooral sterk af van je leven als christen. Niet in de zin van 'leven volgens de regeltjes', maar in de zin van 'leven in liefde tot Hem'.
Veel zegen toegewenst. Wees God meer gehoorzaam dan je schoonfamilie!
