Zwanger voor huwelijk

Mijn vraag gaat over het doen van schuldbelijdenis. Mijn vriend en ik hebben al een poosje verkering. In onze verkering hebben we het duidelijk gehad over seksuele gemeenschap. Dat zouden we bewaren voor in het huwelijk. In het begin ging dat ook goed. We gingen echter steeds meer naar elkaar verlangen, zodat het een keer niet goed ging. We hadden daarna erge spijt en beloofden elkaar het nooit meer te doen. Maar het bleef niet bij die ene keer. Daarna beloofden we het elkaar elke keer weer. We voelden ons er allebei heel erg vervelend door. Ook heb ik veel last van depressies. Ik heb een erg laag zelfbeeld, veel last van twijfels en een vervelende thuissituatie. Dit maakt dat we niet heel erg kunnen genieten van onze verkeringstijd. Ook kwam de drempel om seksuele gemeenschap te hebben zo veel lager te liggen. We gingen er steeds meer naar verlangen en ik was ineens veel meer bezig met seksualiteit. Nu zijn we een tijdje verder en ben ik bang dat ik zwanger ben. Ik zou het helemaal niet erg vinden om te trouwen met mijn vriend en om een baby te mogen hebben, maar het is niet de manier die God bedoeld heeft. Natuurlijk is het niet leuk als we veel minder kunnen kopen dan we dachten, maar dat vind ik geen goede spijt. En daar gaat het juist om. Als we moeten trouwen, moeten we eerst schuldbelijdenis doen en ik ben bang dat ik dat niet oprecht kan doen. Ik weet niet of ik daarvoor genoeg spijt heb. Ik zou zo graag echt spijt willen hebben, zodat ik het met een rein geweten kan doen. En kun je als onbekeerde wel oprecht schuldbelijdenis doen? En waarom alleen van deze zonde? Weet u hier antwoord op?

Het feit dat je het beleeft dat je verkeerd geweest bent, en niet naar de bedoeling van God gehandeld hebt in jullie verkeringstijd, is de kern van je schuldbelijdenis. Dat je het niet erg vindt om met je vriend te trouwen en dat het kind ook welkom is, is alleen maar reden tot dankbaarheid. Al waren jullie eigenlijk nog niet zover, het mag kennelijk toch zo zijn dat je samen als echtpaar een kind kunt ontvangen. Maar daarom is het allemaal niet zoals God het bedoeld heeft. Dat schrijf je zelf ook. Jullie hebben vooruitgegrepen op het huwelijk, ingeleverd op het gebied van respect voor jezelf en voor elkaar, het beter leren kennen van elkaar op persoonlijk vlak, en gespeeld met het krijgen van kinderen. Dat is bij elkaar heel wat zonde!

Ik begrijp uit je schrijven dat je lid bent van een kerk, waarin die schuldbelijdenis ook echt van je gevraagd wordt voor kerkenraad en / of gemeente. Als dat daar niet zou gebeuren, zou het evengoed op zijn plaats zijn om het voor jezelf te doen voor Gods aangezicht.

Hoe je dat oprecht kunt doen en met echt berouw? Bedenk dan dat je met al je goede bedoelingen niet die mens bent geweest en die levensstijl hebt gehad, die God in Zijn liefde voor je bedoeld had. Daarmee heb je Hem oneer aangedaan en jezelf en elkaar en de kleine schade berokkend. Maar heb je dan wel echt berouw? Vanuit jezelf niet. Het is een genade van God. Vraag er de Heere om. Bid Hem om door Zijn Geest je van zonde te overtuigen, en je oprecht schuldbesef te geven.

En al die andere zonden dan waarvoor jullie en anderen ook wel schuldbelijdenis zouden mogen doen? Het is goed dat je daaraan denkt. Want die andere zonden vragen inderdaad net zo goed om schuldbelijdenis. Zonden die zichtbaar worden krijgen soms specifiek de aandacht, zoals nu in jullie geval. Maar de andere zonden spelen net zo goed. Ze zijn tegenover God niet minder zwaar. Of het nu gaat over geslachtsgemeenschap voor het huwelijk met gebruik van voorbehoedsmiddelen, waardoor de kans om in verwachting te raken wordt uitgesloten. Of over roddelen, liegen, elkaar het leven zuur maken, kerkdiensten verzuimen, vloeken of noem maar wat anders. We moeten ze ook onderkennen en voor de Heere belijden. Gewoonlijk is het zo dat alle mensen die getuige zijn van het schuldbelijdenis doen van andere, er zelf ook wel naast zouden mogen gaan staan.

Kun je als onbekeerde wel oprecht schuldbelijdenis doen? Nee. En zo moet je het ook niet willen. Echte schuldbelijdenis gaat namelijk gepaard met bekering. En die houdt in: je zonde inzien, er bedroefd over zijn, ze voor de Heere belijden, er vergeving voor vragen en vanuit de genade van God je hartelijk voornemen om de zonden te haten en te laten. Dat is een hele weg. God leide jullie erop. Dan zul je in de tijd van de verwachting en heenleven naar de trouwdag en de geboorte en wellicht de doop van je kind toe andere mensen worden. Ik wens het jullie van harte toe.

En als er echte schuld is in ons leven, is er bij de Heere echte vergeving voor ons. Voor al onze erge zonden heeft Hij Zijn eigen Zoon overgehad. Bij zoveel liefde wordt je hart des te meer verbroken over al je zonden.

Ds. A. de Lange, Oldebroek
 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

193 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven