Vraag
Wij wonen nu ongeveer drie jaar in onze woonplaats. Ik heb veel moeite om hier te wennen. Het is zo'n hechte gesloten gemeenschap dat je er gewoon niet tussenkomt. Het is allemaal ons kent ons en wij zijn hier vreemden. De kerkelijke gemeente is heel groot. Ik ben verschillende keren naar de vereniging geweest, maar daar heerst dezelfde cultuur. Zondags bij de kerk word je niet eens begroet. Hoe hier mee om te gaan?
Antwoord
Beste vragensteller,
Dat is een lastige situatie. En drie jaar is natuurlijk best al een aardig tijdje. Als ik je goed begrijp zit er nog niet echt vooruitgang in. Ik denk dat het ook lastig is om in zo'n grote gemeente je weg te vinden. Zelf ben ik ruim een jaar geleden verhuisd en wij hebben bewust gekeken naar een kleinere gemeente. We moeten dan wel iets verder rijden voor bepaalde voorzieningen, maar je kunt niet alles hebben.
Ook wij zitten in een gemeenschap die bekend staat als gesloten. Toch heb ik de ervaring dat het erg meevalt. Ik weet natuurlijk van jouw inbreng niet veel, maar wij hebben ons bewust gegeven en toen viel die geslotenheid best mee. Wij komen steevast op de avonden dat er iets te doen valt in de kerk. Bijbelavonden, avonden van verenigingen, gemeentedagen, etc. We merken dat dit ons erg geholpen heeft. Verder hebben we aan onze kinderen gevraagd om jongeren bij ons thuis uit te nodigen. Ook dat heeft enorm geholpen.
Verder zou je eens met iemand van de kerkenraad kunnen praten en vragen hoe hij hier tegenaan kijkt. Hij kent de gemeenschap natuurlijk goed en ik helemaal niet. Kortom: aan zo'n gemeenschap kun je gewoon niet veel veranderen. Je moet zelf initiatieven nemen en je soms ook een beetje kwetsbaar opstellen bij mensen waar je dit durft.
Ik wens je er heel veel sterkte bij en ik hoop voor je dat je de vrijmoedigheid hebt om hier met een zekere durf tegenaan te gaan. En ook hier: bidden helpt. Leg je nood aan de Heere voor. Hij hoort naar je gebed. Vraag of Hij je durf en openheid geeft om hier met de nodige wijsheid, maar ook moed mee om te gaan.
De hartelijke groeten,
J. M. Strijbis
Dit artikel is beantwoord door
J.M. Strijbis
- Geboortedatum:16-06-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Gouda
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Docent(opleider) Driestar Hogeschool
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Mooi toch! :-)
Zelf hebben wij een gemeente vna +/- 350. Gelukkig een heel open gemeente, nieuwelingen worden opgevangen. Zo ook nu. Een gezin. Heeft de kinderen inm. een jaar op 'onze' school. Nu willen ze overkomen. Ze waren nauwelijks 5 weken geweest, en ze zei 'we voelen ons al helemaal thuis, zelfs de kinderen willen niet meer terug'. Als er meerdere mensen zijn die het zelfde als jou vinden is het te overwegen een gemeente avond te beleggen met als thema
'gemeente zijn' of zo iets.
Wacht niet af, maar neem zelf ook stappen.
Als jij groet bij de kerk, ga ik er van uit dat men terug groet. Dat is het begin.
Er zijn zelfs kerken waar men zo koud is naar vreemden dat men soms niet eens de moeite neemt om terug te groeten.
Ik sluit me meer aan bij drusius het is de vraag of je je daar ooit echt thuis zult gaan voelen
Ik krijg de indruk dat je zelf al best het e.e.a. gedaan hebt om 'erin te komen', klopt dat?
Als dat zo is, en je bent nu 3 jaar verder en het is nog niet veranderd, wees dan realistisch en ga er dan maar gerust van uit dat het ook niet meer komt. Alle goedbedoelde adviezen ten spijt.
Zoek een andere, bijbelgetrouwe gemeente, waar men werkelijk weet én uitleeft wat Gemeente-zijn inhoudt.
En een grote gemeente heeft inderdaad nadelen in er tussen komen...
Mijn punt: kaart het in de gemeente zelf aan. Vaak zijn we blind voor ons eigen gebreken.
