Vraag
Sinds twee jaar heb ik een vriend. Hij woont erg ver bij me vandaag (170 km) maar dat is nooit echt hinderlijk geweest. Althans, nu is dat voor mij wel zo. Omdat we elkaar alleen in de weekenden zien, bellen we door de week ook regelmatig. Toch ben ik vaak degene die het initiatief neemt tot contact. Hij kan me gerust vier of vijf dagen laten wachten zonder iets van zich te laten horen. Meerdere malen heb ik aangegeven dat ik dit erg vervelend vind. Daarna heeft hij dat ook wel veranderd. Nu is de situatie zo dat ik werk (zo'n 32 uur per week naast een HBO-studie) en mijn vriend zijn studievertraging probeert in te halen. Hij werkt niet, maar zit daarentegen achter zijn pc opdrachten/tentamens te maken/leren. Omdat het hem ontbreekt aan discipline, maken we samen een wekelijkse planning zodat hij gericht te werk kan gaan. Maar helaas houdt hij zich daar niet vaak aan. Hij gamed tussendoor veel en houdt zich ook veel met andere dingen bezig. Ik vind dit heel vervelend! Hij is 26 jaar en is al een hele poos bezig met het inhalen van zijn studie. Hij zit thuis en kan zo doen waar hij zin in heeft. Met relatief heftige gevolgen. Ik ben 21 jaar, zorg dus voor al het geld, maar ben intussen ook met een studie bezig. Dit voelt oneerlijk, helemaal nu mijn vriend met andere dingen bezig is dan we doorgaans plannen. Als ik het aankaart, krijg ik dingen te horen als: "Ik ben toch geen robot" en: "Ik wil er niet over praten". Dat laatste komt hard aan. Vaak raak ik van streek als hij het telefonisch contact wil beeïndigen, omdat hij op dat moment mijn gevoel niet serieus neemt. Het gevolg is dat ik veel huil en me niet goed raad weet. Hij belt vervolgens nooit zelf op en biedt ook niet zijn excuses aan. Het komt van mij af en dat vind ik jammer. Mijn ouders zeggen vaak dat ze me niet ongewaarschuwd het huwelijksbootje in willen laten gaan en ze vragen zich af of ik met hem gelukkig zal worden. Dit maakt het allemaal nog moeilijker. Want inderdaad: Komt het later ook allemaal van mij af? En wat als ik hem ergens mee confronteer? Ik wil wel zeggen dat hij erg lief is als ik bij hem ben. We kunnen praten over onze gevoelens en alle situaties die ook hem aangaan. Dan kan hij naar zichzelf kijken en ook eerlijk naar mij luisteren. Maar aan de telefoon lukt dat op de een of andere manier niet. Maar als iets op dinsdag mis gaat, is het wachten tot zaterdag (dan zie ik hem weer) zo lang. Ik werk tussendoor en voel me door de hele situatie beroerd op mijn werk. Ik weet het allemaal even niet meer en denk na over uitmaken, terwijl we al een verloofd stel zijn. Misschien is het wat warrig allemaal, maar ik maak me zorgen over nu, maar ook over de toekomst. Wat denkt u wat ik hiermee kan? En eventueel mijn vriend? Bedankt alvast!
Antwoord
Beste vraagsteller,
Mijn antwoord is kort: luister naar je ouders! Zij maken het niet moeilijker, maar willen hun dochter graag gelukkig zien!
Kun jij met deze verloofde gelukkig worden? Ben je nu gelukkig met hem? Is hij gelukkig met jou? Als je je eigen woorden eens terugleest, weet je de antwoorden wel! Ook door een zure appel kun je heen bijten!
Sterkte ermee, Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als het namelijk wel zo is, dan denk ik dat jullie beiden er je voordeel mee kunnen doen.
Mijn man verhuisde na een poos. Toen werd de afstand van 15 km, 250 km. Maar ook toen wij 15 km bij elkaar vandaan woonden zagen we elkaar alleen in het weekend. We waren nog jong 17 en 18. En allebei nog op school. Dus dat was bellen. Vaak ook van mijn kant, maar dat vond ik niet hinderlijk of zo. Gewoon eens per week. Mijn man is daar gewoon heel erg nuchter in, 'moet je echt bellen..?' 'Kan toch ook wel zonder...' Die nuchterheid heb ik overgenomen.
Daar wij hier op rw niet meer weten dan alleen jou verhaal vind ik uitmaken wel erg rigoreus. Als hij niet kan plannen en jij wel heeft hij jou juist nodig. Wees elkaar dan tot een hand en een voet.
Dat hij uit zich zelf niet belt, oké dan bel jij toch? Mannen zien bepaalde dingen nu eenmaal anders. Mijn man is bvb in die 20 jr dat wij elkaar kennen misschien 3 keer spontaan met een bos bloemen thuis gekomen. Hij is nu eenmaal niet zo, dat hij er elke wk mee thuis komt ( hij werkt thuis op het bedrijf dus de mogelijkheid is er ook niet vaak) Maar de liefde zit hem niet in de bloemen, toch?
Misschien moet je hem accepteren zoals hij is. En heeft hij juist jou nodig.
Sterkte!
Goed dat je jezelf ter voorbeeld neemt in je reactie. Een stuk acceptatie naar elkaar toe moet zeker aanwezig zijn binnen een relatie.
Maar let wel: ieder heeft zo zijn eigen liefdestaal. Zie het boekje de '5 talen van de liefde'. Het kan zo zijn - en dat is geen vaststaand feit - dat bij de vraagsteller haar liefdestaal 'cadeau's ontvangen' is. Dan kan dat toch aan haar hart kleven. Veel meer dan bij jou.
Heeft het dan met nuchterheid te maken, of met aansluiting bij elkaar?
Dus de liefde kan voor iemand hem wel in de bloemen zitten, juist omdat de een zijn liefdestank anders gevuld wordt dan bij de ander.
Vandaar.
Net als Dora kwam er bij mij ook direct op is het geen add?
Ik heb het zelf ook en mensen irriteren zich vaak aan mij omdat ik planning en dergelijke niet na kom en bijvoorbeeld wel een dvd zit te kijken.
Als je Add heb is ht zo moeilijk om je tot dingen te zetten omdat je zo snel weer afgeleid ben. Mensen worden vaak boos op je en dat geeft het gevoel van dat je het weer fout gedaan heb en dat het je allemaal niet meer zal lukken. Mensen denken dat je niets doet terwijl jij zelf in je hoofd zoveel drukte heb dat je gewoon nergens aan toe komt. Zelf vind ik het ook nog steeds raar dat dat zo bij mij is. Je kan er wel tegen vechten, maar je moet altijd in je planning rekening houden dat je niet teveel in 1 keer wil doen want anders overzie je het niet meer. Als jij een planning maakt voor je vriend dan ga jij waarschijnlijk van jezelf uit, hoeveel jij zou doen, maar een add heeft gewoon meer tijd nodig om dingen te doen in verband met concentratieproblemen. Vaak wordt je al zo moe terwijl je denkt dat je niets doet maar de oorzaak is dan de drukte in je hoofd.
Misschien is het goed om je er verder in te verdiepen want zelf vind ik het ook moeilijk om het goed uit te leggen.
Je valt in dezelfde kuil, want nu is hij een groot kind!!!!
En Dorah en Magda951 zijn misschien wel ervaringsdeskudige? En ze geven de vraagstelster toch het advies om zich erin te verdiepen. Wat is daar nu mis mee?
Qua stoornissen heb ik geen opleiding gehad als arts. Dus de conclusie dat iemand ADD of ADHD of Asperger heeft kan ik niet maken. Zelfs een arts kan dit niet zeggen na 1 consult.
Niet te gauw een stempel (stoornis) op een mens plaatsen dit kan mensen beschadigen.
Kijk, dat mannen niet zo geneigd zijn om steeds aan de lijn te hangen, herken ik wel. Ben ik zelf ook niet toe geneigd. Dat hij zijn verantwoordelijkheden niet neemt vind ik kwalijker. De man als hoofd van het gezin? Dat betekent primair dat hij zijn verantwoordelijkheden t.o.v. zijn vrouw neemt en dat zie ik niet gebeuren. Als er nu al zoveel frustratie is, zie ik het somber in.
Over de houding van de ouders: Hoe is de relatie daarmee? Zijn ze bazig en kritisch, of zit er oprechte bezorgdheid achter? Zijn het verstandige mensen met een brok vriendelijke nuchterheid of niet? Als ze nuchter zijn en uit oprechte liefde bezorgd, dan zou ik ze wel heel serieus nemen. Nu ik naar de 50 loop heb ik zelf toch ook meer inzicht in het leven dan toen ik een knul van 20 was.
Nog maar een gezegde: Bij twijfel niet inhalen!
Fijn dat jij mijn reactie verstaat zoals ik hem heb bedoeld;)
@Sliedrechtman,
Ik dacht dat ik duidelijk genoeg was in het aangeven dat het helemaal niet zo hoeft te zijn. Een conclusie trekken zou ik ook nooit in mijn hoofd halen!
Tjonge, 4 jaar huishoudschool, wat een vooroordeel. Je weet niet wie ik ben en wat ik doe;)
Ik zelf zou zeggen meis je bent 21, hij 26 laat hem nog maar verder gamen en studeren tot...? maar ik denk dat dit type jongen niets voor jou is. het zal moeilijk zijn om het uit te maken, zoals altyd. maar wat ben ik dankbaar dat ik vroeger niet met mijn verloofde uiteindelijk ben getrouwd. maar dat mn ogen open gingen. sterkte!
