Vriendin is suïcidaal

Ik (meisje, 25) heb heel veel vragen rondom mijn vriendschap met een vriendin die af en toe suïcidaal is. Het is (logischerwijs) een ongelijke vriendschap, meer geven dan nemen. Ik probeer mijn grenzen daarin goed te bewaken, want ik heb ook mijn gewone leven. Toch zijn er momenten waarop de zorgen me boven het hoofd stijgen. Met name die momenten dat ik weet dat ze het leven niet ziet zitten en ik het gevoel heb dat ze wegglijdt, dat we geen echt contact meer hebben en ze geen professionele hulp in wil schakelen. Dan ben ik zo bang haar te verliezen. Tot nu toe zijn de pogingen (net) niet gelukt, maar vandaag of morgen lukt het wel, ben ik bang. Hoewel ik mentaal wel weet dat ik geen hulpverlener ben en niet meer kan doen dan luisteren (en bidden), voelt het toch als een verantwoordelijkheid, omdat ik weet dat de meeste mensen om haar heen niet doorhebben hoe diep ze in de ellende zit en dat ik zelfs de enige ben met wie ze nog echt contact heeft. Daarom deze stortvloed van vragen: Wat kan ik doen op het moment dat ik vermoed dat ze een suïcidepoging gaat ondernemen? Hoe kan ik haar beter stimuleren om professionele hulp in te schakelen? Wanneer mag ik professionele hulp inschakelen? Pas als het te laat is? Hoe moet ik omgaan met dingen die mij in vertrouwen zijn gezegd? Mag ik bijvoorbeeld contact opnemen met haar predikant of ouders? De maatschappij zegt dat suïcide een 'keuze' is die je moet respecteren. Hoe moet ik dit als christen zien? En misschien wel mijn grootste vraag: Waar ligt mijn verantwoordelijkheid en waar houdt die op? Ik hoop dat u mij een aantal richtlijnen kunt geven.

Beste vragensteller,

Het zijn inderdaad veel vragen die je stelt naar aanleiding van de situatie waarin je verkeert; wat een moeilijke en ingrijpende omstandigheden voor jou. Uit deze vragen en wat je verder schrijft blijkt dat het allemaal erg veel is voor jou, soms te veel. Als er zorgen zijn die op momenten boven je hoofd uitstijgen dan moet je blijven proberen je grenzen te bewaken, mogelijk door waar je mee loopt met een ander te delen, waarvan je weet dat je het met die persoon ook kúnt delen (goed dat je ook hier bij Refoweb je vragen hebt gesteld!). Je vraagt: mag ik contact opnemen met haar predikant (die geheimhouding heeft)? Het lijkt mij in ieder geval een mogelijke weg voor jezelf om meer lucht te krijgen en de spanning wat weg te nemen, want hoe kunnen dergelijke omstandigheden heel erg zwaar zijn, zeker als je ook wel merkt hoe machteloos je soms staat in zulke situaties.

Het gebed voor haar is een goede en nodige zaak, bij de Heere zijn uitkomsten, zelfs in de meest hachelijke situaties. Ook een luisterend oor is heel belangrijk, je vriendin kan daardoor het gevoel krijgen dat er toch iemand is die om haar geeft, die haar niet loslaat ondanks alles.

Mogelijk kun je ook wat ingaan op wat zij zegt, ook al is het “meer geven dan nemen.” Tegen een vriendin moet je toch kunnen zeggen dat jij je grote zorgen maakt, deel je dat wel eens met haar? Hierbij kun je ook aangeven dat jij suïcide geen uitweg vindt, al ziet de persoon in kwestie dat soms anders, waarbij je ook duidelijk mag maken dat het niet Gods wil is. Vertel haar ook maar dat zij in alles naar de Heere toe mag gaan, laat maar zien vanuit de Bijbel hoe almachtig Hij is en dat Hij nog zulke wonderen kan en wil doen.

Probeer er ook maar op te wijzen dat er deskundige mensen zijn die in deze omstandigheden willen helpen, want professionele hulp inschakelen blijkt hard nodig voor jouw vriendin, zoals je zelf ook beseft. Wat weerhoudt haar om die hulp te vragen? Zijn er tussen jou en haar wel eens betere ogenblikken dat je hulpverlening bespreekbaar zou kunnen maken? Neem die ogenblikken dan waar, zeker als je schrijft dat je de enige bent die nog echt contact met haar heeft.

Het is ook een mogelijkheid om haar huisarts eens te raadplegen (telefonisch spreekuur?) om jouw zorgen aan hem/haar voor te leggen, en wat te doen het beste is in bepaalde omstandigheden. De dingen, die jou in vertrouwen verteld zijn, breng je daarmee niet op straat, maar blijven bij een huisarts in vertrouwen.

Met bovenstaande ga ik naar ik hoop enigszins in op de voor jou grootste vraag: waar ligt mijn verantwoordelijkheid en hoever gaat die. Ik ben me er terdege van bewust dat het een moeilijk te beantwoorden vraag is, want een grens aan je verantwoordelijkheid stellen is niet eenvoudig zeker als je ziet dat jouw vriendin verder wegglijdt. Je kunt bang zijn, je zelfs schuldig voelen, dat je niet genoeg doet (kunt doen) of gedaan hebt in bepaalde omstandigheden.

Bidt ook voor jezelf om wijsheid van boven! Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.

Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

138 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven