Moeilijke keuze

Ik (26 jaar) sta voor een moeilijke keuze. Al twee jaar heb ik een gelukkige relatie met een lieve man. Hij is een Europeaan, geen Nederlander en ging als kind soms naar de kerk, maar is verder niet christelijk opgevoed. In het begin had ik daar geen moeite mee, want hij was erg geïnteresseerd in God/christendom en zag zichzelf ook niet als een ongelovige. Inmiddels gaan we op zondagochtend altijd samen naar een internationale kerk, bidden we bij ons eten, lezen zo nu en dan samen uit de Bijbel en bidden dan ook samen. Ook wil hij onze kinderen graag christelijk opvoeden en gaat hij in januari een Alphacursus volgen. We spreken regelmatig over het geloof, omdat ik mijn mond niet kan/wil houden.

Dat klinkt allemaal heel positief natuurlijk. Het punt is dat hij het nu voornamelijk voor mij doet en zal blijven doen. Want naar eigen zeggen heeft God zich in de afgelopen twee jaar niet laten zien, terwijl hij daar wel om heeft gebeden. En dus laat hij de deuren wel open, maar zal hij niet meer actief op zoek gaan. Dat vind ik erg moeilijk en ik merk dat ik de neiging heb om hem te pushen.

Hij heeft me onlangs ten huwelijk gevraagd en ik heb “ja” gezegd, omdat ik zoveel van hem houd. Maar nu vraag ik me af of ik daar wel wijs aan doe. Onderhuids piept een angstig stemmetje het standaard argument na: "Niet doen, want dit gaat niet samen en dit maakt niet gelukkig." Ik breng het allemaal bij God in gebed, maar ik wil zo graag een duidelijk antwoord wat ik moet doen! Moet ik luisteren naar 1 Kor.13:7+13 en 1 Petrus 3:1 of naar 2 Kor. 6:14-17? Moet ik mijn door refo-achtergrond gevormde geweten volgen of vol vertrouwen op God deze liefdesstap nemen?

Dank voor de vraag die inderdaad een moeilijk probleem aangeeft.

Ik kan me voorstellen dat u na een intensief contact hoopt en bidt dat uw a.s. man ook mee kan komen in de dienst van God. Blijkbaar is dat toch niet het geval. Ik mag op afstand niet beoordelen wat de diepste drijfveren zijn achter zijn beslissing en hoe hij God gezocht heeft alsook met welke verwachtingen.

Wat uzelf betreft hebt u ontdekt dat, hoe graag je iemand overtuigen wilt en mee wilt krijgen ( pushen) , dat ook niet helpt. Eerder is het tegendeel het geval. Wanneer echter iemand nu aangeeft het meest wezenlijke dat er bestaat wel te willen meemaken om de ander, maar niet om zichzelf, gaan er inderdaad alarmbellen rinkelen. Mijn ervaring is dat het vroeg of laat verkeerd uitpakt. Het huwelijk is echt geen evangelisatieinstituut!

Het is daarom niet voor niets dat u bij uzelf merkt (angstige gevoelens etc.) dat deze keuze van uw vriend/verloofde geen basis is om een huwelijk en een eventueel gezin aan te gaan en te stichten. Je kunt natuurlijk een aantal teksten uit de Bijbel aangrijpen om het gewenste naar je hand te zetten. Maar zo werkt dit niet.

Ik zou in uw geval eerlijk zijn en uitspreken dat u met dit gegeven niet verder kunt en wilt. Dat zet hem ook aan het denken. Wanneer een Alphacursus verandering zou brengen, kunt u er alsnog over in gesprek gaan. Maar de huidige positie vraagt, hoe pijnlijk ook om een eerlijke en duidelijke keuze die allereerst voor God verantwoord is.

Juist in gebed mogen u en ik dit voor God neerleggen en pleiten op zijn belofte: Ik zal u onderwijzen en leren van de weg die u gaan zult, Ik zal raad geven, Mijn oog zal op u zijn (Ps. 32).
 
Met hartelijke groet en veel sterkte gewenst,
Ds. P. Koeman

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. Koeman

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven