(...) Ik merk dat ik nu die preken bijna niet meer kan verdragen, ik zet ze uit ...

Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Ik voel mij zo n vijand en zo buiten alles staan van Christus en Zijn bloed. Ik kom uit een kerk waar heel erg gepreekt wordt: kent u dit en kent u dat? En er is dan troost voor Gods volk. Ik merk dat ik nu die preken bijna niet meer kan verdragen, ik zet ze uit en ik zoek andere preken met andere invalshoeken zodat ik mij bemoedigd voel. Vaak zijn dat preken van puriteinen. Maar tegelijk voel ik me zo bang dat ik mijzelf bedrieg. Het gaat toch over dezelfde God en hetzelfde geloof? Hoe kan het dan dat ik bij dat eerste zón afkeer voel en bij de tweede (gelukkig) nog wel zo diep geraakt word en bemoedigd? Het brengt me in verwarring.

Beste vraagsteller,
 
Daar waar Christus openlijk in al Zijn werken en in al Zijn genade verkondigd wordt, moet je zijn. Want daar ontvang je troost, vermaning, liefde, onderwijs en vreugde en leer je de zonde te haten en Zijn bloed zo nodig te hebben. De vraag “kent u dit” mag ten diepste alleen gesteld worden in de vorm “kent u Hem?” of  “heeft u Hem nodig leren krijgen?”
 
De vragen die op onze kenmerken gericht zijn, zijn niet verkeerd, maar kunnen de aandacht enorm afleiden van de kern van de zaak. Iemand die in de zee ligt en bijna verdrinkt blijf je ook geen vragen stellen als “man, weet je dat je kleren kapot zijn”, “je kunt zeker niet zwemmen”, “er komt bloed uit je been”, “hoe lang lig je hier al”, “heb je het benauwd”, enz. Hij zal roepen: Hou toch op met al die vragen en help mij!
 
En als hij eenmaal gered is, dan zal hij volmondig toegeven dat hij verloren lag omdat hij niet kon zwemmen, omdat zijn lichaam bloed verloor, enzovoort, maar dan zal zijn hoop, kracht en blijdschap daarin liggen dat iemand hem gered heeft.
 
Pas dat ook geestelijk toe. De Heere zoekt het verlorene. Hij is gewillig om ons op te rapen. Hij doet met ons niet naar onze zonden. Hij herinnert ons niet aan onze zonden. Hij wil dat we Hem volgen, op Hem zien en niet op onze arme dwaze kenmerken. Het zien op onze arme kenmerken, als we bijvoorbeeld in de zonde gevallen zijn, moeten ons juist er toe aanzetten om - met belijdenis van zonden - direct weer omhoog te zien. Naar HEM die alleen LEVEN en GENADE schenkt. VREUGDE en BLIJDSCHAP (1 Petrus 1).
 
Het is triest als mensen in de kerk elkaar met kenmerken napraten en zoet houden. Daar word je verdrietig van en kun je inderdaad koud en ongevoelig van worden. We moeten het met elkaar over het LEVEN hebben, over CHRISTUS en Zijn neerbuigende liefde voor zondaren die zichzelf nooit op kunnen knappen.
 
Het is daarom begrijpelijk als door het lezen van bepaalde preken (van puriteinen) deze liefde weer opgewekt wordt en door het horen van standaardkenmerken dit leven met de Heere verduisterd wordt. Er is geen leven in ons en onze kenmerken: het is ten dode opgeschreven. Er is alleen leven in Hem, die door de dood gegaan is om ook ons een nieuw leven te geven. Zie op Hem, volg Hem en je ziel zal leven en vrolijk zijn!
 
Met hartelijke groet,
 
Ir. Raymond Warnaar
voorm. evangelist Zuid-Amerika