MUKONO – Een sterfgeval is altijd aangrijpend. Soms niet te begrijpen is het als het om een kind van nauwelijks een half jaar gaat. Dat gebeurde onlangs in het kindertehuis Noah’s Ark in Mukono, Uganda, waar Renske Bakker als vrijwilliger werkt. Hieronder haar verslag.
Op zaterdag 17 januari kregen we Trevor. En klein jongetje van vier maanden oud. Trevor werd gebracht door een oom van zijn moeder. De dag ervoor was zijn moeder overleden aan aids. De oom wilde wel voor zijn broertjes en zusjes zorgen, maar zo’n klein baby’tje zag hij niet zitten. De eerste week ging het niet zo goed met Trevor. Hij was heel veel aan het overgeven. Omdat hij maar 3,2 kilo woog waren we daar niet zo blij mee, daarom hebben we hem een sonde gegeven. Toen hij eenmaal op sojamelk overging, ging het wat beter. Ondanks dat was en bleef het een zwak kereltje.
Een paar weken daarna ging het niet goed met Trevor. Hij was weer veel aan het overgeven en had last van diarree. Ook zijn huidje zag er slecht uit. Ik ben toen met hem naar de aidskliniek gegaan (helaas was ook Trevor hiv-positief). De dokter was niet tevreden over hem en hij moest gelijk opgenomen worden. Alle symptomen wezen erop dat hij een flinke longontsteking had. Bij kinderen die positief zijn is dit soms heel moeilijk vast te stellen, ook omdat ze niet echt hoge koorts hebben. Dit was dus het het geval bij Trevor.
De eerste week dat hij in de kliniek verbleef zag je hem steeds verder achteruit gaan. Hij was inmiddels 4,8 kilo, maar na een week was hij erg afgevallen en bleef er nog maar 3,8 kilo over. Om de dag ging ik op bezoek om te kijken hoe het ging. De tweede week was het nog steeds zeer zorgelijk. In die week heb ik ook heel bewust afscheid van hem genomen. Het leek erop dat hij niet lang meer zou leven. Een paar dagen later kreeg hij toch een opleving en ging het redelijk de goede kant op. Hij begon weer te lachen en wat te brabbelen. Hij kon zo lief naar je lachen, hij vond het heerlijk om in je armen te liggen en dat je tegen hem praatte. Na drie weken in het ziekenhuis mocht hij op 19 maart naar huis met de nodige medicijnen, waaronder onder andere aidsremmers. Helaas, zaterdags ging het ineens weer heel erg slecht met Trevor.
Ik had hem ’s morgens een flesje gegeven, lekker met hem zitten knuffelen en alles leek oké. Nog geen half uur later had hij ineens hele hoge koorts, bloed in zijn ontlasting en hij was weer heel erg aan het overgeven. Het leek een aflopende zaak. Dus zijn we met spoed terug naar de kliniek gegaan om hem weer op te laten nemen. We hadden nooit gedacht dat hij de kliniek zou halen. Daar ging hij gelijk aan het infuus met antibiotica en binnen een uur leek hij weer op te knappen. Na vier dagen mocht hij naar huis en leek het weer redelijk te gaan. De volgende dag had hij al weer koorts en omdat ik toch naar de dokter moest had ik wat bloed geprikt en meegenomen. Hij kreeg extra medicijnen om de diarree te stoppen, maar verder konden we eigenlijk niet zo heel veel doen.
Vrijdag 27 maart ging Trevor hard achteruit. Hij had ontzettend veel pijn en veel bloed in zijn ontlasting. We hebben toen besloten om het hem zo gemakkelijk mogelijk te maken met pijnstillers. Verder konden we niets meer doen. Het kereltje was moe van al het vechten en wilde niet meer. Het was goed zo. Vrijdagsavonds moesten we afscheid nemen van Trevor en is hij overleden. In de twee maanden dat hij bij ons was hebben we hem veel zien lijden. Ondanks het grote gemis is voor hem de strijd voorbij en mogen we weten dat hij Thuis is.
Zaterdag 28 maart was de dag van de begrafenis. Het is hier de gewoonte om gelijk de volgende dag het lichaam te begraven. ’s Morgens kwam de oom het lichaampje van Trevor halen. Hij zou op het terrein van de familie begraven worden. Mariska, twee aunties en ik zijn meegeweest om Trevor naar zijn laatste rustplaats te brengen. Er waren een paar mensen uit het dorpje aanwezig en de rest was familie, onder andere Trevor’s overgrootvader en -moeder. Er was eerst een korte samenkomst en daarna hebben we Trevor op het stuk land van de familie begraven. Bij het graf werd er nog gezongen door dorpsbewoners. Het was een indrukwekkende begrafenis.
We zijn blij en dankbaar dat we de laatste twee maanden van zijn leven voor Trevor mochten zorgen en hem onze liefde mochten geven. Het waren twee zorgelijke maanden, maar we zijn blij dat wat we voor hem konden doen we ook hebben kunnen en mogen doen. We missen Trevor ontzettend, maar we zijn blij voor hem dat hij niet langer hoeft te vechten en dat hij het nu goed heeft. Trevor is zes maanden oud geworden.
Renske Bakker
