Wat kan ik ervan genieten als de kinderen lief spelen. Als ze helemaal verdiept zijn in hun spel. Huizen bouwen, spelen met water, het konijn bewonderen, bellen blazen. Heerlijk vind ik het als ze zo wijs met elkaar overleggen over de aanpak van iets. Erg leuk om dan ieder z'n rol in te zien nemen. De één wil direct doen, de ander bemiddelt. Geweldig.
Hoe prachtig zijn vaak ook de moeder-kindgesprekken. Het kind, dat nog zoveel moet ontdekken, nog zoveel te vragen heeft. Dat alles met kinderogen bekijkt, en dan ook nog eens op kinderhoogte. Een schier eindeloze reeks vragen kan gesteld worden. Waarom? En waarom dan? Hoe dan, mama?
Niet altijd is moeder vlakbij het spel. Dat kan ook niet en hoeft ook niet. Toch geniet ik, wanneer het spelende kind helemaal vanuit de achtertuin ineens roept: "Mama!" Moeder, gealarmeerd door de roep van haar kind, roept terug: "Ja..." Maar het kind speelt verder, heeft moeders roep wel gehoord - en is gerustgesteld. Mama is in de buurt.
Zo kan het ook in de grote-mensenwereld zijn. Het trof mij onlangs dat bovenstaande zoveel lijkt op hoe ik zélf in het leven sta. Het leven, met zijn vele vragen, met het grote, zware spel van leven en óverleven. Het doen en het bemiddelen.
Het gebeurt mij menigmalen dat ik in gesprek ben met Váder. Zó vaak weet ik niet meer hoe ik verder moet. Ik moet nog zoveel ontdekken, nog zoveel leren. Ik bekijk alles slechts met kinderogen. Op kinderhoogte. Maar mijn Vader Die in de hemel is, overziet álles. Wat een heerlijke wetenschap.
En daarom ben ik telkens weer bij Hem te vinden. Váder, waarom is dit zo? En waarom dat dan? En hoe moet het dan? Vader, Die naar Zijn kind kijkt, Zijn kind leidt, troost, onderwijst, bemoedigt, vermaant, terechtwijst. Vader, Die áltijd bezig is het kind dicht bij Hem te houden. Opdat het zal leren om zijn treden in het spoor van Vader te zetten.
Er zijn ook tijden dat ik heerlijk aan het "spelen" ben. Zo verdiept ben ik dan in mijn dagelijkse bezig zijn dat vlotjes verloopt, dat ik geen eindeloze gesprekken voer. Mijn doe-dingen houden mij bezig. En sóms, tijdens die ongestoorde bezig-zijnmomenten, vervult een gevoel van grote dankbaarheid me. Wat is Vader goed! En dan roep ik soms zomaar even: "Váder!"
Wanneer de stilte van het huis me omringt, de kinderen liggen te slapen en mijn hart overstroomt van de wetenschap dat Vader in de hemel zorgt voor zélfs de musjes, dan zeg ik het hardop, van verwondering, van eerbied, van het zeker weten dat Hij hier óók is: "Héére!" En ik weet dan zeker dat Hij me hoort. Hij is me nabij, want dát heeft Hij me beloofd! Ik ben met u, zei Hij, overal waarheen je gaan zult.
Niet altijd mérk ik dat. Er zijn ook tijden dat zorg en zelfs vrees mij bezet. Dat zijn niet de beste tijden. Wát een ongeloof kan er dan door mijn kleine mensenhartje stromen. Nee, niet het ongeloof dat God Zijn Woord niet waarmaakt, maar meer het niet weten hóé de weg verder gaat.
Maar o, o! Dat behóéf ik ook niet te weten. Váder weet immers de weg! Hij heeft de route uitgestippeld en Hij zegt dat ik die stap voor stap moet en mag bewandelen. Een stap is niet zo'n groot eind vooruit. Een stap kan ik overzien. En iedere stap is Hij me nabij!
Kinderen! Wat kun je veel van hen leren. Kinderen, die onvoorwaardelijk vertrouwen op de zorg van mama. Mama, die voor hen zorgt, kleding heeft gekocht en eten, het bereidt en zorgt dat ze gezond eten. Mama, die de kinderen reinigt als zij zich vuil hebben gemaakt. Mama, die waakt als de kinderen slapen.
Hè, ik ontroer ervan, nu ik het opschrijf. Want God zorgt oneindig veel beter voor ons. Vader in de hemel slaapt en sluimert nóóit! Wat een zegen. Wat een grote God. Wat een veilige wetenschap. Hij kent mijn weg van stap tot stap. Eer iets van mij begon te leven, was álles in Zijn boek geschreven.
Is Hij jouw Vader al? In het huis van mijn Vader zijn vele woningen! Je kúnt er nog bij. Klop dan op de deur en hij zál je opengedaan worden!
Noortje
