Begin april is het tijd voor de aardappelen. Achter in de tuin heb ik een stuk grond waar ik nog nooit aardappels in gehad heb, dat is mooi veilig tegen ziekten. Dat heb ik in maart omgespit. Op een deel daarvan had ik wat rubberen (stal)matten liggen. Bedoeld voor onder het klimrek, maar daar waren ze niet nodig, dus lagen ze al een jaar op een ongebruikt stuk tuin. Nu kon ik dat stuk goed gebruiken, dus hup, de matten aan de kant. Toen ik de vrijgekomen grond omspitte, merkte ik dat het bijzonder droog was. Toen ik de aardappels pootte werd er echter regen verwacht, dus dat zou wel goed komen, dacht ik. Maar veel opkomen deed er niet (in de grond daarnaast wel). Daarom was ik extra blij met de tamelijk royale regen na de Paasdagen.
Vorige week de boel maar eens wat nader bekeken. En wat zag ik? Alleen de bovenste centimeter was vochtig, de rest was nog kurkdroog. Terwijl er toch heel wat regen gevallen is. Ik maakte een sleuf, waarin ik extra water goot, en nog wat. En de volgende dag weer. Maar toen ik het vandaag bekeek zag ik, dat de grond ernaast nog steeds even droog was als eerst. Ze was werkelijk onvatbaar voor water. Zo heb ik dat nog nooit gezien.
En het greep me aan. Want zo zijn er harten die even onvatbaar blijken voor Gods werk. Een gestadige milde regen of een overvloedige stortbui – het maakt niet uit. Het hart is zó hard, zo dor, er valt werkelijk niets mee te beginnen. Zo zitten ze in de kerk, en misschien bent u het wel. De hel verschrikt niet en de hemel verkwikt niet. De gevoeligste preek, de ernstigste preek, de rijkste Christusprediking – het vloeit allemaal van u af, uw hart wordt er geen greintje vochtiger van.
Hoe komt dat? Is het niet net als bij dat stuk grond onder de stalmatten: zo lang afgesloten geweest, dat alle besef van God en eeuwigheid verdwenen is? En zo lijkt het met ons land te gaan. Het is een geestelijke woestijn, velen hebben geen enkele behoefte aan enig gesprek over geestelijke zaken, omdat het besef weg is. Men heeft zich afgesloten.
Is het nu hopeloos? Met mijn tuin niet, dacht ik. Ik haal de aardappels (een klein beetje uitgelopen) er uit, gooi er (vochtige) compost op en spit de boel nog een keer om. Als de droge grond met vochtige grond vermengt, dan verwacht ik dat het beter water op zal nemen. Maar daarvoor moet het dus wel ondersteboven! En zo moeten wij ondersteboven. De Heere weet met ieder hart wel raad, Hij weet bij iedereen wel binnen te komen. Dat is Hij trouwens niet verplicht, en het is een vloek als Hij ons laat zoals wij onszelf gemaakt hebben. Maar het zal een zegen zijn als Hij ingrijpt, zelfs als Hij daarvoor ons leven op de kop moet gooien. Als het eenmaal zo ver met u komt, dan zult u dat erkennen. Beter omgewoeld en bevochtigd te worden, dan een kalm, onbewogen leven te leiden en dor en droog te blijven. De Heere make ons en velen om ons heen vatbaar en uitziende naar de stromen van zegen – zeker in deze tijd van toeleven naar Pinksteren.
ds. M. van Reenen, Oldebroek
