(...) Ik vind hem echt heel leuk maar er zijn steeds strubbelingen en spanningen...

Ik (20) zit in een lastige situatie. Ik heb het een paar maanden geleden uitgemaakt met mijn vriend. Ik was niet meer gek op hem, hij nog stapel op mij, dus dat vond ik echt heel moeilijk. Blij dat ik de knoop had doorgehakt besloot ik voorlopig de mannen links te laten liggen. Maar het geval wil dat ik nu twee maanden geleden een leuke jongen (23) tegenkwam. Ik miste het verkering hebben best wel en ik kwam dus deze jongen tegen die verliefd op me werd, dus daar 'loop' ik nu al ruim twee maanden mee. Ik vind hem echt heel leuk maar er zijn steeds strubbelingen en spanningen tussen ons en ik vraag me af of dat normaal is en of ik het uit zou moeten maken.

Van mijn kant heb ik problemen met:

-Het feit dat hij nogal een wilde periode heeft gehad. Hij heeft drie vaste vriendinnen gehad en ook wel een aantal avontuurtjes. Met twee meiden is hij al naar bed geweest. Ik ben totaal niet zo'n type en ben wars van sletterig gedrag en heb ook altijd gezegd geen zogenoemde 'afgelikte boterham' te willen. Ik heb dit ook tegen hem gezegd want hij wil op lichamelijk vlak ook heel snel gaan en ik heb al duidelijk gemaakt geen seks voor het huwelijk te willen en dat respecteert hij, maar dingen zoals hem bevredigen vind ik ook moeilijk, want dan denk ik toch ongewild aan zijn vorige vriendinnen die misschien mooier/beter etc. waren en dan voel ik me geremd in die dingen. Ik vind het ook ontzettend jammer dat hij geen maagd meer is. Heb altijd gedroomd om dat samen te ontdekken in het huwelijk. Ik heb dit tegen hem gezegd en hij zegt dat hij er spijt van heeft, maar dat ik er niet meer aan moet denken omdat het verleden tijd is en hij het niet meer kan terugdraaien. Ik kan dat niet makkelijk, is dat abnormaal? En is het een reden om het uit te maken omdat hij geen maagd meer is? Iedereen doet immers zonde en het is niet het belangrijkste in een relatie?!

-Ander punt is dat zijn laatste vriendin niet kerkelijk was en hij ook niet naar de kerk ging die periode. Sindsdien is hij langzaam aan het terugkomen in de kerk. Hij ging alleen hooguit één keer, nu twee keer omdat ik er wat van heb gezegd. Als ik ergens wat van zeg dan past hij zich aan, maar ik kan me niet aan het gevoel onttrekken dat hij het voor mij doet en niet uit eigen motivatie. En soms merk ik dat hij geprikkeld is als ik over geloof wil praten. Ik heb het gevoel dat hij een beetje verbitterd is, ook door wat moeilijke dingen in zijn verleden. En deze week vertelde hij dat hij het moeilijk vindt om weer naar de kerk te gaan omdat de wereld zo trekt en hij zich zo schuldig voelt als hij hoort dat Christus zelfs voor de grootste zondaren is gestorven. Hij heeft God en zijn geboden vervloekt, dus als hij van die genade hoort wordt hij emotioneel. Moet ik hem meer tijd geven? Ik vind het zo moeilijk. Ik wil zo graag iemand die mij ook opscherpt in het geloof en mijn geloof is niet sterk genoeg om altijd de leiding te nemen.

-Als laatste punt: we hebben nogal eens ruzietjes. Hij is nogal driftig en daar loopt hij ook voor bij een psycholoog. Ik ben best direct en impulsief en als ik dan iets eruit gooi vat hij dat snel verkeerd op en is hij gepikeerd. Ik weet niet wat ik meemaak want ik heb nooit ruzie met mensen. Met m’n ex bijvoorbeeld heb ik nooit ruzie gehad. Hij vat me soms verkeerd op. Als ik iets als grapje bedoel neemt hij het serieus en daar word ik beetje nerveus van. Als ik alles drie keer moet overdenken voordat ik iets doe/zeg is het toch ook niet meer spontaan? Maar ik wil geen ruzie. Met zoiets kleins wordt hij dan echt boos. Hij krijgt dan echt zo'n koele houding en sluit zich als het ware voor me af en dat vind ik vreselijk. Het goedmaken gaat dan weer vrij simpel. We hebben het erover; we zeggen allebei sorry, dan zegt hij: ok, klaar. Niet meer over hebben lieverd. Terwijl ik het nog uit wil diepen. Is dat verkeerd, ben ik dan zo'n ruziezoeker? We zijn ook verschillend. Hij is heel stipt op tijd, georganiseerd en zou de hele dag wel willen bellen en sms’en met me. Ik daarentegen ben flexibel, chaotisch, soms te laat en laat me graag verrassen door het leven. Ik studeer ook nog en zit op kamers, terwijl hij werkt en thuis woont. Hij wordt dan boos als ik pas na een paar uur terug-sms en daar krijg ik een benauwd gevoel van. Hij ziet het als desinteresse. Ik heb gezegd dat dat niet zo is, maar daar zijn we verschillend in. Op een rare manier vind ik het ook fijn dat hij soms boos op me wordt. Mijn ex aanbad me, ik heb het gevoel dat wij dus meer aan elkaar gewaagd zijn. Gisterenavond liep het weer volkomen spaak. Ik flapte iets verkeerds eruit, daarop werd hij boos en toen kwamen er nog meer beschuldigingen naar mij toe, waaruit bleek dat hij me in de gaten had gehouden. Ik vertel wel eens dat ik gingen ga doen en hij was erachter gekomen dat ik niet altijd echt ging doe wat ik hem sms. Maar dat is niet om stiekem te doen, maar ik ben een makkelijk iemand en wijzig mijn plannen nogal eens op het laatste moment. Moet ik hem dan bijvoorbeeld  sms’en van: Schat ik ga niet naar Albert-Heijn, want m’n vriendin is langsgekomen? Van de zotte toch? En hij zei dat hij geloofde dat er meer speelt tussen mij en andere jongens, bijvoorbeeld medestudenten. Jongens die ik spreek op msn en het feit dat ik beleefd vriendschappelijk omga d.m.v. af en toe mailtje met mijn ex. Toen hij al dit soort beschuldigingen had geuit en was afgekoeld (mij pijn gedaan had) vertelde hij dat hij ook bij de psych loopt omdat hij moeite heeft met mensen vertrouwen en in feite eigenlijk niemand 100 procent vertrouwt. Hij is twee keer belazerd door vriendinnen, ook door zijn laatste vriendin. Ik vind het zielig voor hem, maar ben zelf goed van vertrouwen en ook op m’n vrijheid gesteld. Ik krijg kippenvel bij het idee dat iemand me in de gaten houdt. Heb ik gezegd en het is nu uitgepraat maar het zit me toch niet lekker. Is dit onoverkomelijk of komt dit geknakte vertrouwen in mensen weer goed?

Een hele lijst. Denkt u dat dit iets kan worden of niet? Voor alle duidelijkheid: hij is stapel op me en ik zie wel de bereidheid van zijn kant om eraan te werken en het is buiten deze punten perfect tussen ons. We hebben lol met elkaar, zitten in veel dingen op één lijn en we willen elkaar niet kwijt!! Hoe moeten we dit oplossen? We zijn nog maar zo kort samen. Dan zou het toch rozengeur en maneschijn moeten zijn? Ik wil zo graag een fijne, ontspannen relatie met hem. Ik zou graag van u een objectieve mening over dit alles willen horen om het voor mezelf ook helder te krijgen. (Ik zie dat het een ontzettend lange mail is geworden. Mijn excuses hiervoor, maar het heeft voor mezelf wel therapeutisch gewerkt om het zo allemaal op te schrijven, raar genoeg!)

A: Ik kan me goed voorstellen dat je het moeilijk vindt dat hij al met twee meiden naar bed is geweest, terwijl jij nog maagd bent. Dat geeft een ongelijke start. De een weet alles al en de ander had dit kostbare graag samen willen ontdekken. Om die reden zal hij met knuffelen e.d. al sneller veel verder willen. Dat je daar toch graag een aantal keren over door wil praten, is goed te begrijpen. Dat hij dan zegt dat je er dan niet aan moet denken omdat het nu eenmaal niet meer valt terug te draaien, is al te kort door de bocht, dan begrijpt hij de impact van een en ander voor jou niet. Hij zou moeten kunnen begrijpen dat dit echt heel moeilijk is voor jou.

Antwoord B: Je moet samen wel in het geloof kunnen staan. Het kan niet zo zijn dat jij hem steeds als het ware bij de hand moet nemen om te geloven. Dat kan soms wel eens een tijdje nodig zijn dat de een de ander steunt, maar dat mag niet doorlopend het geval zijn. Het kan toch niet zo zijn dat wanneer hij een ongelovige vriendin heeft, dat hij dan niet gelooft en als ze gelovig is, dan wel. Juist een man hoort straks in het gezin daarin voorop te gaan.

Antwoord C: Ik vind het wel heel wat dat hij nu al voor z’n driftbuien en achterdocht behandeld moet worden. Wel heel erg als je nu al zo super op je woorden moet letten omdat het zomaar ineens helemaal verkeerd kan vallen. Verder vind ik dat het echt van de gekke is dat je zo alles tot in detail moet vertellen als het nota bene om heel gewone dingen gaat en dat hij je bovendien ook nog eens controleert of je misschien toch niet net iets anders doet.

Antwoord D: Gelukkig heb je ook leuke dingen samen, maar ik vind wel dat je zorgenpunten terecht zijn. Als mijn dochter met zo’n jongen thuis kwam, zou ik niet meteen erg enthousiast zijn, maar er ook best wel grote zorgen om hebben. Als iemand in het begin van een relatie al zo is, hoe moet dat dan wel niet na een aantal jaren huwelijk? Hoe denk je zelf dat het zal zijn als je getrouwd zou zijn met hem? Wat vinden je ouders er trouwens van? Dus wees wel voorzichtig, trek duidelijk grenzen voor jezelf en houd het voorlopig echt nog even in de vriendschapssfeer.

Alie Hoek-van Kooten

Dit artikel is beantwoord door

Alie Hoek - van kooten

• Geboortedatum:
  27-08-1949
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

936 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven