Hoe ziet christelijke rouwverwerking er concreet uit?

Hoe ziet christelijke rouwverwerking er concreet uit?

Beste vraagsteller!
 
Een korte vraag met drie woorden die van belang zijn: christelijk, rouwverwerking en concreet. Vanuit de praktijk kom ik nogal heel verschillende manieren van rouwverwerking tegen bij christenen. Manieren waarin ik me soms niet of nauwelijks kan vinden. Tegelijk moet ik dan wel bedenken, dat ik aan de andere kant sta, d.w.z. niet aan de kant van de rouwende. Wie weet hoe ik zelf de rouw in het leven zou verwerken. Het maakt ook uit op welke wijze je in rouw gedompeld bent. Plotseling doordat een geliefde gezond van huis ging en verongelukte, of dat iemand een lang ziekbed heeft gehad, waardoor je samen naar het moment van sterven heen leefde.
 
Rouw moet je verwerken en niet koesteren. Wie rouw koestert, komt er nooit bovenuit. Plus dat iemand die rouw en verdriet koestert voor anderen iemand wordt die je gaat mijden in plaats van zo iemand met een bezoek te verblijden. Rouwverwerking kent geen vaststaande rituelen. Er zijn mensen die wekelijks, ik ken er zelfs die dagelijks, naar de begraafplaats gaan. Ze hebben daar behoefte aan, zeggen ze. Heel voorzichtig probeer ik daar dan op in te gaan. We kunnen immers niet met de doden leven, we hebben de levenden om ons heen. En als iemand de eerste week de behoefte heeft om elke dag naar de begraafplaats te gaan, moet hij zich bedenken, dat die situatie zo niet lang kan blijven voortbestaan. Er moet afstand komen tot de dode, om met de herinnering aan degene die gestorven is te blijven leven.

We zeggen soms gemakkelijk dat het leven doorgaat; maar daar zit wel waarheid in. Zeker voor diegenen die jouw verdriet niet van nabij hebben meegemaakt, neemt het leven z'n vervolg zoals tevoren. En als jij dan je verdriet vasthoudt, wordt de afstand steeds groter. Ik hoor je zeggen: Goed, maar hoe laat je het los? Ik begrijp dat dat zomaar niet kan. Maar een christen staat toch niet alleen in het leven?! Ik lees in Psalm 10 vers 14 - De Heere aanschouwt de moeite en het verdriet, opdat we het in Zijn hand geven. Dat is het enige concrete wat ik van christelijke rouwverwerking kan zeggen. Ook het enige wat echt helpt!! Voor de rest zijn er heel wat vormen waarin de een zich kan vinden en de andere niet. We moeten er wel voor oppassen, dat we elkaar de maat niet nemen.
 
De manier waarop de wereld het doet, is de onze niet. Het is begonnen bij de dood van Pim Fortuyn en daarna zie je het bij elke brute moord terug keren, dat men kaarsjes, brieven, beertjes en-wat-al-niet-meer neer legt op de plaats van de moord. Vluchten en uithuilen aan het hart van de Heiland is de beste plaats. Dat troost, want HIJ troost het hart dat (ook hierin) schreiend tot Hem vlucht.
 
Ds. J. van het Goor

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. van het Goor

• Geboortedatum:
  20-09-1953
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Rijssen
• Status:
  Inactief

61 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven