Vraag
Zijn er ook verhalen bekend van mensen met slechte bijna-doodervaringen , want je hoort alleen maar mooie verhalen?
Antwoord
Beste vriend(in),
De vraag die je gesteld hebt is geen alledaagse vraag. Ik weet niet waarom je die gesteld hebt. Heb je over bijna-dood ervaringen gelezen? Of hebben anderen je erover verteld? Nu doet dat er ook niet zoveel toe. Behalve als mensen, wat nog wel eens het geval is, menen uit bijna-dood ervaringen te kunnen concluderen tot het bewijs voor leven na de dood. En dan concluderen ze in de regel positief: zie je wel, je hoeft voor de dood niet bang te zijn; mensen met een bijna-dood ervaring zien altijd een stralend licht of lichtende gestalten, of hun gestorven vrienden of familieleden. Nu hóef je voor de dood ook niet bang te zijn, althans, als je Christus als je Heiland kent. Maar, dat weet je wel, er zijn twee wegen: een weg ’ten (eeuwige) leven’ en een weg ’ter (eeuwige) dood’, althans, als je de Bijbel voor waar houdt. Anders gezegd: er is hemel en hel, eeuwig wel en eeuwig wee.
Wat mij heel erg raakt is dat we vooral Jezus daarover horen spreken. Uitdrukkingen als buitenste duisternis, wening en knersing der tanden (Matth. 8:12, 13:42 en 50; 22:13, 24:51; 25:30), hel, onuitblusselijk vuur, waar de worm niet sterft en het vuur niet uitgeblust wordt (Markus 9:43-44), hel (Lukas 16:23) en “Gaat weg van Mij, Ik heb u nooit gekend” (Matth.7:23) zijn uitdrukkingen die we vooral van Jezus en in de Evangeli?n lezen. Dus er is ook de donkere kant van de dood.
Nu vraag je of er ook verhalen bekend zijn van mensen met slechte bijna-dood ervaringen, omdat je alleen maar mooie verhalen hoort. Nu, laat ik meteen maar zeggen: uit de literatuur die mij bekend is, zijn er ook gruwelijke bijna-dood ervaringen, zoals: in de hel zijn, tegen demonen moeten vechten, ernstig gestraft worden, e.d. Ik las dat in een tijdschrift dat zich helemaal met occulte zaken bezig houdt en geneigd is heel gemakkelijk lijnen te trekken van zulke ervaringen naar het leven na de dood. Dus ook volgens dat tijdschrift moet er ook de hel en de eeuwige straf zijn.
Trouwens, zijn er zulke ervaringen ook niet in de Bijbel? Bijvoorbeeld Psalm 116: de in doodsgevaar verkerende dichter zegt: “De banden van de dood hadden mij omvangen, de angsten van de hel (betere vertaling is: dodenrijk) hadden mij getroffen, ik vond benauwdheid en droefenis” (vers 3). En wat denk je van Psalm 22:2a (Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten), dat Jezus in het vierde kruiswoord, vlak voor Zijn sterven, uitroept? De dichter van Psalm 22 (David) voelt de Godverlatenheid. Jezus voelt die nog oneindig veel meer en dieper. Hij weet dat Hij de toorn van God over onze zonden draagt en in de dood gaat dragen. En er zijn ook heerlijke ervaringen in de Bijbel, zoals die van Stefanus, die midden onder de stenenregen uitroept: “Ik zie de hemelen geopend en de Zoon des mensen staande aan de rechterhand van God” (Hand.7:56). Maar dat is dan ook een geloofservaring, van de hoogste orde.
Toch moeten we niet uit bijna-dood ervaringen conclusies trekken over het leven na de dood. Een bijna-dood ervaring is een ervaring die bij het leven en juist betekent: (nog) niet dood, maar op de grens van leven en dood, waarbij er altijd nog de mogelijkheid is van in het volle leven terug te keren. Het is niet zo dat je op de grens van leven en dood even over de grens kunt kijken, zoals je bij de grens van Nederland en Duitsland of België een stukje Duitsland of Belgi? in kunt kijken. Er is tussen leven en dood een fundamentele kloof, waarbij het ’grensgebied’ voluit bij het leven hoort.
Waar komen bijna-dood ervaringen dan vandaan? Ik las daarover van een hoogleraar neurologie, die zegt: een bijna-dood ervaring hoort bij het leven. Hij spreekt van een “slecht draaiende floppy in het hoofd”, waardoor er van alles in het bewustzijn kan bovenkomen, zowel dat een stervende zijn leven aan zich voorbij ziet trekken (daar kunnen ook heel wat angsten uit voortkomen; denk aan ernstige onbeleden zonden, aan misdaden die men gepleegd heeft, enz.), als dat er beelden bij hem bovenkomen van rust en vrede. Het zou zelfs kunnen zijn dat een gruwelijke bijna-dood ervaring te maken kan hebben met iemands misdadig leven: zijn leven komt op hem af en hij kan het niet meer overdoen. Evenals het te maken kan hebben met een mooi en rustig leven, waardoor er mooie beelden bij iemand kunnen bovenkomen. Als je daarbij maar bedenkt dat hij zich ernstig (eeuwig!) kan vergissen als hij bouwt op zijn ’goede leven’ en weinig of nooit gedacht heeft aan een God of aan een Heiland. De neuroloog denkt onder andere aan cellen van ons bewustzijn die voor het sterven fors actief zijn en (ik citeer) “door de zurige omgeving van stervende cellen allerlei signalen afgeven”.
Conclusie: er zijn ’mooie’ en ’slechte’ bijna-dood ervaringen. Laat niemand op zulke ervaringen bouwen. Veel belangrijker (levensbelangrijk!) is als je in het geloof Amen kunt zeggen op de woorden van Jezus, als Lazarus gestorven is: “Ik ben de Opstanding en het Leven; wie in Mij gelooft, zal leven, al was hij ook gestorven. En een ieder die leeft en in Mij gelooft, zal niet sterven in eeuwigheid. Geloof je dat?” (Johannes 11:25-26).
Ik hoop dat ik je voldoende geantwoord hebt.
Ds. H. Veldhuizen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
