(...) Hij zal niet laten varen het werk dat zijn hand begon. Of mag je daar niet...
Ds. M.A. Kuyt / Geen reacties
11-03-2006, 00:00
Vraag
Als je mag geloven dat de Heere in het hart werkt. Mag je dan troost halen uit de bede: Hij zal niet laten varen het werk dat zijn hand begon. Of mag je daar niet in rusten?
Antwoord
Waarom zou je hier niet in mogen rusten? Het is Gods eigen Woord. Hij laat niet varen het werk, dat Hij begonnen is in de schepping, maar ook in de herschepping. Bovendien, hoe weet je dat de Heere in het hart werkt? Dat is niet in de eerste plaats vanwege de ervaring van het hart of een bepaald gevoel, maar omdat het Woord van God in ons leven opengaat en ons op het hart gebonden wordt, zodat er kracht van uitgaat. Zowel naar de kant van de vermaning als naar de kant van de vertroosting. En als God dat doet, dan kan niemand het keren!
Maar ik begrijp wel dat we soms bang zijn dat we in allerlei gemoedstoestanden gaan rusten en menen dat de Heere, Die als de Alpha begonnen is, nu ook wel zal zorgen als de Omega voor het vervolg. En dat er dus verder niets meer hoeft te gebeuren in ons leven. Dat is altijd het gevaar, dat we met alles wat we in ons leven ontvangen en wat we in ons leven opmerken aan bemoeienis van de Heere in onszelf gaan rusten. Dan valt het stil in ons leven. En stilstaand water leeft niet. Dan blijft de groei achter. Of denken: nu zit het wel goed, terwijl we misschien op zandgrond bouwen.
Uiteindelijk gaat het bij alles wat we ervaren in ons hart om het oprechte geloof in Christus. En zoeken we dus onze zaligheid buiten onszelf in Hem, Die het verlorene zoekt. Zolang we dat geloof niet kennen, moeten we niet gaan rusten in iets van onszelf. Ook niet in bepaalde zielservaringen of in een enkele tekst. Rust is nooit goed, als we niet in Christus geborgen zijn. Dan is het nuttig, dat de Heere allerlei aangename gestalten en gevoelens wegneemt en wij -in onze verlorenheid en nood- onze gang en treden gaan vastmaken in Zijn Woord. Dan is het nodig om te bidden: zie of bij mij een schadelijke weg is en leidt mij op de eeuwige weg!
In het leiden op en naar die eeuwige weg geeft de Heere evenwel Zijn bemoedigingen. Zijn vertroostingen. Anders zouden we het niet volhouden, want menigmaal is de weg moeilijk. Zoals op de akker van Boaz de maaiers opzettelijk aren lieten vallen, zo laat God manna rond onze tenten vallen. Ruth had genoeg om te eten. Samen met haar schoonmoeder. Zij werd bemoedigd door Boaz, die haar prees dat zij de toevlucht genomen had onder de schaduw van Israels God. Ze ontving rust op de akker. Maar daarmee was ze er nog niet. Ging het niet om de bruiloft? We moeten geen genoegen nemen met de halmen alleen, maar jagen naar de volle oogst. Het gaat om de Gever, de Bruidegom. Wellicht durven we onszelf geen kind van God te noemen al kunnen we niet ontkennen dat ons hart naar de Heere uitgaat. En dat we daaruit concluderen dat Hij in ons hart werkt. Welnu, de Heere geeft zoveel op onze zoektocht naar Hem, dat we niet van honger omkomen, maar daarnaast onthoudt Hij ons precies zoveel, dat we niet te vroeg gaan rusten.
Wie het niet in zijn gemis gaat rusten maar uitziet naar meerdere genade, die mag troost vinden in het woord van de Heere, dat Hij niet laat varen het werk van Zijn handen. Rusten in Gods Woord is wat anders dan een valse rust koesteren. Het is temidden van alle benauwdheid en aanvechting rust vinden in de Heere, Die Zijn werk voor mij zal voleinden.
Dan mogen we het met de psalmdichter zeggen: 'k leg mij gerust hierop vertrouwend neer (Ps.27), dat Hij het doen zal. Dan is in stilheid en vertrouwen onze rust. Maar dan wel een rust in God Zelf. Die niet alleen in het hart werkt, maar Zichzelf ook aan onze harten wil openbaren als de God en Vader van Jezus Christus. Door de Heilige Geest. Christus is de Alpha en de Omega, het Begin en het Einde.
Rust daarom niet in de wetenschap dat God in je hart werkt, maar rust op het Woord, dat Hij niet laat varen het werk van Zijn handen in het leven van hen, die Hem zoeken. Zit als een Ruth aan de voeten van de Heere Jezus en laat het woord van Naomi tot Ruth je troosten: "Zit stil, mijn dochter, totdat gij weet, hoe de zaak zal vallen, want die man zal niet rusten, tenzij dat hij heden deze zaak voleind hebbe."
Ds. M. A. Kuyt, Genemuiden
Maar ik begrijp wel dat we soms bang zijn dat we in allerlei gemoedstoestanden gaan rusten en menen dat de Heere, Die als de Alpha begonnen is, nu ook wel zal zorgen als de Omega voor het vervolg. En dat er dus verder niets meer hoeft te gebeuren in ons leven. Dat is altijd het gevaar, dat we met alles wat we in ons leven ontvangen en wat we in ons leven opmerken aan bemoeienis van de Heere in onszelf gaan rusten. Dan valt het stil in ons leven. En stilstaand water leeft niet. Dan blijft de groei achter. Of denken: nu zit het wel goed, terwijl we misschien op zandgrond bouwen.
Uiteindelijk gaat het bij alles wat we ervaren in ons hart om het oprechte geloof in Christus. En zoeken we dus onze zaligheid buiten onszelf in Hem, Die het verlorene zoekt. Zolang we dat geloof niet kennen, moeten we niet gaan rusten in iets van onszelf. Ook niet in bepaalde zielservaringen of in een enkele tekst. Rust is nooit goed, als we niet in Christus geborgen zijn. Dan is het nuttig, dat de Heere allerlei aangename gestalten en gevoelens wegneemt en wij -in onze verlorenheid en nood- onze gang en treden gaan vastmaken in Zijn Woord. Dan is het nodig om te bidden: zie of bij mij een schadelijke weg is en leidt mij op de eeuwige weg!
In het leiden op en naar die eeuwige weg geeft de Heere evenwel Zijn bemoedigingen. Zijn vertroostingen. Anders zouden we het niet volhouden, want menigmaal is de weg moeilijk. Zoals op de akker van Boaz de maaiers opzettelijk aren lieten vallen, zo laat God manna rond onze tenten vallen. Ruth had genoeg om te eten. Samen met haar schoonmoeder. Zij werd bemoedigd door Boaz, die haar prees dat zij de toevlucht genomen had onder de schaduw van Israels God. Ze ontving rust op de akker. Maar daarmee was ze er nog niet. Ging het niet om de bruiloft? We moeten geen genoegen nemen met de halmen alleen, maar jagen naar de volle oogst. Het gaat om de Gever, de Bruidegom. Wellicht durven we onszelf geen kind van God te noemen al kunnen we niet ontkennen dat ons hart naar de Heere uitgaat. En dat we daaruit concluderen dat Hij in ons hart werkt. Welnu, de Heere geeft zoveel op onze zoektocht naar Hem, dat we niet van honger omkomen, maar daarnaast onthoudt Hij ons precies zoveel, dat we niet te vroeg gaan rusten.
Wie het niet in zijn gemis gaat rusten maar uitziet naar meerdere genade, die mag troost vinden in het woord van de Heere, dat Hij niet laat varen het werk van Zijn handen. Rusten in Gods Woord is wat anders dan een valse rust koesteren. Het is temidden van alle benauwdheid en aanvechting rust vinden in de Heere, Die Zijn werk voor mij zal voleinden.
Dan mogen we het met de psalmdichter zeggen: 'k leg mij gerust hierop vertrouwend neer (Ps.27), dat Hij het doen zal. Dan is in stilheid en vertrouwen onze rust. Maar dan wel een rust in God Zelf. Die niet alleen in het hart werkt, maar Zichzelf ook aan onze harten wil openbaren als de God en Vader van Jezus Christus. Door de Heilige Geest. Christus is de Alpha en de Omega, het Begin en het Einde.
Rust daarom niet in de wetenschap dat God in je hart werkt, maar rust op het Woord, dat Hij niet laat varen het werk van Zijn handen in het leven van hen, die Hem zoeken. Zit als een Ruth aan de voeten van de Heere Jezus en laat het woord van Naomi tot Ruth je troosten: "Zit stil, mijn dochter, totdat gij weet, hoe de zaak zal vallen, want die man zal niet rusten, tenzij dat hij heden deze zaak voleind hebbe."
Ds. M. A. Kuyt, Genemuiden
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.A. Kuyt
- Geboortedatum:17-04-1957
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wijk en Aalburg
- Status:Inactief
48 artikelen
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Geen reacties
