Vraag
Op dit moment ben ik helaas overspannen. Ik zal mijn vraag dan ook kort houden. Mijn handen trillen nogal. Op dit moment ga ik veel minder tot niet naar de eredienst. Het brengt mij niets; tegelijk kost het mij vreselijk veel energie. Energie die ik niet heb. Het lukt mij niet mij op de preek te concentreren; als het al lukt blijft het niet hangen. In plaats daarvan ben ik veel in de natuur. Al biddend en psalmzingend en lezend uit de Schrift zoek in alle rust Gods aangezicht; omdat ik dat nu zo nodig heb. Helaas loop ik in de gemeente tegen veel (goedbedoelde) bemoeienis en onbegrip op. Hoe hiermee om te gaan?
Antwoord
Beste vragensteller,
Zoals wel vaker is het lastig om van een afstand goed advies te geven. Voor hetzelfde geld sla ik de plank helemaal mis. Dus ik hoop eigenlijk dat je professionele hulp hebt aan wie je dit probleem ook voor kunt leggen. Als je die nog niet hebt dan is het goed om daarnaar op zoek te gaan. Dan hoop ik ook dat je een predikant, andere ambtsdrager of gemeenteleden hebt die wel begrip heeft voor jouw situatie.
Dat je overspannen bent geworden is niet zomaar gekomen. Heb je er zicht op hoe dat ontstaan is? Wat gaf je stress waardoor je overspannen bent geworden. Zijn die bronnen van stress er niet meer of kun je daar op een andere manier mee omgaan? Hiervoor heb je echt professionele begeleiding nodig. Die begeleiding kan je ook helpen bij een aantal punten die ik hier onder ga aanstippen.
Laat ik eerst ingaan op je eigenlijke vraag en het onbegrip waar je tegen aanloopt. Dat is in jouw situatie dubbel vervelend omdat onbegrip ook heel veel energie kan kosten. Als jij jezelf door wat iemand zegt of doet niet begrepen voelt dan lijkt het mij het beste om dat eenvoudig tegen die persoon te zeggen: “Als jij dat zegt of doet, dan voel ik mij onbegrepen.”
Wat denk ik ook belangrijk is in jouw omstandigheden is om een goede balans te zoeken tussen het behouden van sociale contacten en het nemen van rust en herstel tijd. Dan is het goed als je waardering uitspreekt voor de goede bedoelingen van de ander. Maar je mag ook naar goedbedoelende gemeenteleden wel eerlijk je grenzen aangeven.
Aan de andere kant kan de neiging ook zijn (ik weet niet of jij dat hebt) om jezelf terug te trekken, zeker als je veel onbegrip krijgt. Daar zit ook wel een gevaar. Sociale steun kan juist ook helpen bij herstel. Daarom hoop ik dat je ook mensen hebt of kunt vinden die wel begrip en inlevingsvermogen hebben.
Nu ga ik ervan uit dat je, als je maar gezond was, niets liever zou willen dan naar de eredienst gaan. Dat je het met de dichter van Psalm 42:4 zegt: “Ik gedenk daaraan, en stort mijn ziel uit in mij, omdat ik placht heen te gaan onder de schare, [en] met hen te treden naar Gods huis, met een stem van vreugdegezang en lof, [onder] de feesthoudende menigte.” Daarom wil ik daar toch ook nog iets over zeggen.
Je geeft aan dat je bijna niet in de eredienst van de gemeente komt omdat het je vreselijk veel energie kost. Nu vraag ik mij af of je ook weet waarom het je zoveel energie kost. Waar zit dat in? Dat kunnen namelijk heel verschillende dingen zijn. Lukt het je bijvoorbeeld wel om thuis mee te luisteren of te kijken als dat kan in jouw gemeente? Of kost dat ook teveel energie.
Je zegt dat de eredienst je niets brengt. Maar weet je dat wel zeker? Misschien krijg je wel meer mee en brengt het je wel meer dan je jezelf bewust bent? Nu kan ik me voorstellen dat het je voor je gevoel niets brengt. En ik kan me levendig voorstellen dat dit een heel erg nare ervaring is.
Natuurlijk wil je jezelf graag op de preek concentreren. Maar als dat niet lukt, dan weet de Heere dat ook. Kan het feit dat je jezelf hier zo voor inspant er misschien voor zorgen dat de kerkgang zoveel energie kost? Natuurlijk wil je graag dat de preek blijft hangen, maar als dat niet gebeurt dan wil het toch ook niet zeggen dat je voor niets geweest bent? De eredienst is toch ook veel meer dan de preek? Er zijn is misschien wel belangrijker dan dat je ook het gevoel hebt dat je iets mee krijgt...
Begrijp me goed: Het kan echt wel zo zijn dat de gang naar de eredienst door ziekte (en dat kan ook psychisch zijn) onmogelijk is. En dat kan in jouw geval ook zo zijn. Dat kan ik niet inschatten. Maar soms kan misschien in de eredienst aanwezig zijn en alles over je heen laten komen ook rust geven en bijdragen aan herstel?
Ik kan mij voorstellen dat je veel behoefte hebt aan rust. Dat heb je ook nodig. Maar je hebt meer nodig. Het is ook niet de bedoeling om weg te zakken in inactiviteit. Aan de andere kant moet je jezelf ook niet forceren. Ook dit kan ik voor jouw omstandigheden niet inschatten. Daar heb je mijns inziens nu precies ook die begeleiding voor nodig waarnaar ik in het begin van mijn beantwoording verwees.
Hopelijk voel je jezelf door mijn antwoord wel begrepen en heb je iets aan mijn vragen en vingerwijzingen.
Bovenal wens ik je van harte toe dat je spoedig gezond zult zijn en met vreugd in het huis des HEEREN mag gaan om daar met lof Zijn grote Naam te danken!
Hartelijke groet,
Ds. J. A. J. Pater
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.A.J. Pater
- Geboortedatum:09-11-1976
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Doornspijk
- Status:Actief
