Eenzaam in huwelijk

Ik ben eenzaam in mijn huwelijk. Ik heb weinig contacten. Familie waar ik verder heel goed mee ben woont ver van me vandaan. Er zijn veel dagen dan praat ik met niemand, ook niet met mijn echtgenoot. Hij werkt zes dagen per week en als hij thuis komt na een lange dag vindt hij andere dingen belangrijker dan tijd met mijn dochter en mij door te brengen. Hij doet dan een klusje in huis of is op z’n telefoon al dan niet werkgerelateerd bezig. Of hij gaat na het avondeten slapen en wordt wakker wanneer ik dan zo’n beetje wil gaan slapen. Ik mag er niets van zeggen want dan ben ik een zeikwijf of zegt hij zoiets als: doordat ik veel werk, heb jij een goed leven(…) Als er collega’s of vrienden hem mee uit eten vragen of ergens een drankje met hem willen doen, dan zegt hij wél altijd ja, maar met mij zijn vrouw zijn zulke momenten er nauwelijks: want ja altijd druk of moe…

Ik loop tegen een muur als ik dit aankaart, want dan loopt het altijd op ruzie uit en ligt het aan mij. Hij kan ontzettend goed praten op zo’n moment dat ik amper snap wat hij bedoelt. Hij gaat dan zo tekeer dat ik bang van hem word en het maar laat gaan en naar bed ga. Op zo’n moment ben ik boos, eenzaam, verdrietig en teleurgesteld tegelijk omdat ik niet tegen hem óp kan. Wat moet ik met een opmerking als: “Als je denkt dat je het ergens anders beter hebt, ga dan lekker weg.”

Ik denk zo vaak aan scheiden de laatste tijd, maar ik durf niet. Bang voor God en bang wat anderen er van gaan denken. Zelf vind ik dat het mag omdat mijn man me jaren geleden ontrouw is geweest door zich oraal laten te bevredigen door een prostituée. Van twee keren heeft hij me dit opgebiecht, maar het kan zomaar zijn dat er meer is gebeurd en/of vaker. Hij gaf me daarvan min of meer de schuld omdat ik hem, zegt hij, nooit vertrouwd heb en hij zich altijd moest verantwoorden als ik vragen had van: waar ben je geweest? “Met wie? Je dacht tóch al dat ik vreemdging en je maakte me daar mee kapot, dus ben ik het echt gaan doen”, zei hij me.

Het verschil tussen hem en mij is ook dat ik zelf heel open ben en van gezellig kletsen houd. Hij vindt dat onzin-praten. Omdat hij verder zo gesloten is en geen prater, héb ik juist altijd veel vragen aan hem. Daar reageert hij dan vaak kortaf op. Daar ben ik inmiddels wel mee gestopt. Ik heb geen zin meer in energie in iemand te steken die maar zijn eigen gang in het huwelijk gaat en heel veel dingen beslist zonder het met mij daar over te hebben. Hoe kan een man zo zijn? En het wel naar zijn zin hebben op z’n werk, uitjes en feestjes  met collega’s en vrienden? Misschien heeft het ook te maken met een niveauverschil tussen ons, maar dan nog moet het toch ook wél kunnen werken? Ik sta continue met m’n rug tegen de muur.

Beste vraagsteller, 

Uw lange brief heb ik gelezen en er onmiddellijk onderstaande twee punten uit gehaald: 1. “Hij gaat dan zo tekeer dat ik bang van hem word en het maar laat gaan en naar bed ga.” 2. “Hoe kan een man zo zijn?”

Wel, als u ‘het maar laat gaan’ -wát dan ook- en voor de confrontatie wegloopt heeft hij ‘vrij spel’, nietwaar. Door alle boosheid, afwijzing, enzovoort, bent u bang geworden en zijn uw mogelijke grenzen vervaagd. Ja, dan is weglopen de gemakkelijkste manier, maar het maakt u niet gelukkig. Sterker, het maakt u eenzaam en verdrietig. “Omdat ik niet tegen hem óp kan”, is ook zo’n veelzeggend zinnetje. In een huwelijk zijn we als ‘een tegenover’ voor elkaar om elkaar aan te vullen en/of te corrigeren waar nodig, maar níét als twee rivalen die elkaar bevechten. En bedenkt u ook: wie wegloopt moet een keer terugkomen, al dan niet voorlopig zwijgend.
 
Bij alles wat in de loop van de huwelijksjaren zo is gegroeid vraagt u zich af hoe een man zo kan zijn: wel, door de vrouw die hij getrouwd heeft. Cru, maar waar. En ik schrijf dit niet om u als ‘schuldige’ aan te wijzen, want het gaat binnen relaties niet om schuld. Het gaat wél om uw beiden en om scheefgroei. Actie is reactie, ook buiten de natuurkunde. Het is goed dat u hebt geschreven, want dat is de eerste stap op een weg waarop u vérder moet gaan. Mét of zónder uw echtgenoot op zoek naar nieuwe wegen voor beiden. U denkt regelmatig aan scheiden en vindt dat zelfs geoorloofd door zijn gedraging in het verleden. Het verleden, dat toch al een hele tijd àchter u ligt. Is dit dan nú nog een argument om te gebruiken? En denkt u, dat u béter af bent als u daadwerkelijk weg gaat? U dréígt elkaar hier mee, maar dat is er toch niet serieus aan de hand?

Ooit hebt u hem liefgehad zoals hij was, begin dáár met nadenken of opschrijven. Hoe was het toen en waardoor is er verandering gekomen? Het is niet alleen zijn werk, maar ook de beschreven ‘ontrouw’ die u dwarszit. Wees eerlijk tegenover uzelf, benoem úw kant van het verhaal in woorden die u uitspreekt of opschrijft. Áls het mogelijk is, op een rustig moment dat ú aangeeft door domweg met hem een afspraak te maken (bijvoorbeeld: zaterdagmiddag om drie uur wil ik met je praten over hoe het met ons verder moet). U zorgt voor het moment: bij een kopje koffie, tijdens een wandeling, met een afgesproken etentje of wat u maar wilt. Want ú ervaart de situatie als een probleem. Uw man heeft dat probleem niet, want hij kan immers gaan en staan waar hij wil, doen en laten waar hij zin in heeft. Wees vooral consequent en houdt u aan de afspraak die u maakt.

Afhankelijk van zijn reactie (waarschijnlijk zegt hij níét: ’ja, gezellig’) brengt u in ‘ik-boodschappen’ uw gevoel, uw eenzaamheid, uw verdriet ter sprake. Zo mogelijk sámen met een nieuwe afspraak om béiden uw grenzen aan te geven. Is praten te moeilijk, laat hem dan uw brief met mijn reactie lezen: dat móét toch iets doen? Openheid en eerlijkheid, grenzen aangeven én vertrouwen in elkaar hebben zijn sleutelwoorden voor een goede verhouding.

Helaas kan ik in alle anonimiteit niet veel meer voor u doen dan dit te schrijven, maar u kunt zèlf hier vast wel mee aan de slag. Iets lezen over relaties helpt soms al door de herkenning die het oproept. Een serie therapeutische gesprekken aangaan kan eveneens een goed ‘vervolg’ op mijn woorden zijn. Maar nogmaals: er is géén schuldige binnen een huwelijk dat u sámen begonnen bent. Helaas kun je wel door allerlei omstandigheden uit elkaar groeien, waardoor een weg terug soms moeilijk is. Maar níét onmogelijk!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1503 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven