Kind wil geen contact meer

Eén van onze kinderen wilde op een bepaald moment in zijn leven geen contact meer met ons. Wat een verdriet. Nu kregen we een mail van hem met daarin een heleboel verwijten puntsgewijs opgesomd. Onze zoon eindigt met de mail met de zin: "Ik heb jullie vergeven." Als je de mail vluchtig leest, voel je iets van hoop. Maar als je 'm nog een keer leest dan lees ik oordeel. De schuld wordt op ons bordje geschoven. Hoe zit dat nu met vergeving? Hoort bij vergeving schenken ook het kijken naar je eigen aandeel in de verwijdering die ontstaan is? En wat is een goede reactie richting onze zoon?

Geachte heer/mevrouw,

Het is een uiterst pijnlijke situatie waarin u terecht bent gekomen. Geen contact meer met het liefste wat je hebt is zeer verdrietig.

Maar het is ook ingewikkeld. Iedereen beleeft de werkelijkheid namelijk op zijn eigen manier: er is een verschil tussen de feitelijke en de beleefde werkelijkheid. Er ligt altijd een interpretatie ten grondslag aan hoe we de dingen beleven en ervaren. Als het gaat regenen is het voor degene die dringend water voor zijn tuintje nodig heeft heerlijk, maar voor iemand die net de was buiten te drogen heeft gehangen is het hinderlijk. De dingen die gebeuren hebben dus altijd een subjectieve lading. Dat geldt dus ook voor de ervaringen in de geschiedenis die u en uw zoon met elkaar hebben. Het kan zelfs zo zijn dat dingen die twee partijen goed bedoelen, toch tot verwijdering leiden.

Dat verschil in beleving kunt u ook merken aan uw reactie op de brief van uw zoon; uw aanvankelijke reactie was voorzichtig hoopvol, maar uiteindelijk leest u oordeel in de woorden van uw zoon. Wat is het nu echt?

Kunt u 'proeven' wat de boodschap van uw zoon is? Hoe moet u zijn brief 'wegen'? Misschien heeft hij wel zo feitelijk mogelijk dingen proberen te verwoorden die moeilijk voor hem zijn en zoekt hij ook wat ruimte, aangezien hij de brief afsluit met vergeving.

Let wel: ik kan en wil hier niet over oordelen aangezien ik uw situatie en ook de brief niet ken. Misschien heeft uw zoon wel tijden zitten zwoegen op de brief om u zo correct mogelijk tegemoet te komen. In elk geval kan hij niet alleen maar afwijzing en oordeel bedoelen, denk ik, anders zou hij niet met vergeving afsluiten.

Kan het u daarom helpen om iemand die wat objectiever dan u in de situatie staat eens mee te laten lezen in hoe de brief kunt en moet duiden? Of nog sterker: kunt u het uw zoon zelf vragen wat de kern van zijn boodschap is? Mondeling of schriftelijk? Hem eerst bedanken dat hij de moeite heeft willen nemen om u te schrijven en vervolgens aangeven dat u het moeilijk vindt om zijn brief op een goede manier te interpreteren? Wat is je boodschap, lieve zoon? Want ja, stel dat hij heeft willen aangeven wat voor hém moeilijk was in de omgang met u, is het een andere brief dan wanneer hij u vooral aanwijst als schuldige voor de dingen die voorgevallen zijn.

En dan die vergeving. Dat vind ik in dit geval een ingewikkelde. In dit geval lees ik dit eerder als: ik neem het u niet langer kwalijk wat er allemaal gebeurd is; ik laat het los. Het is namelijk zo dat in de meeste gevallen schuld en vergeving bij elkaar horen. De één erkent schuld, de ander schenkt vervolgens vergeving. Dat is hier niet aan de orde.

Het gaat ook nog niet om het onderkennen van het wederzijdse aandeel in de verwijdering die ontstaan is. Zover zijn jullie (nog) niet. Als ik de kwestie goed interpreteer zie ik een (al dan niet geslaagde) poging van uw zoon om een stap te zetten om aan te wijzen, om te concretiseren wat er vanuit zijn beleving in het verleden is misgegaan. Of daarin een oordeel zit richting jullie of een beschuldiging, kan ik niet beoordelen, maar het zou zomaar kunnen zijn dat dit niet zijn bedoeling is. Nogmaals, hij sluit niet voor niets af met vergeving.

In een reactie naar hem toe zou ik het volgende doen: hem bedanken voor zijn openheid en eerlijkheid, ook al treft deze u pijnlijk (dat mag u er dus ook bij zeggen). Maar ook van u uit eerlijk zeggen dat u het lastig vindt om zijn brief te duiden: is het een opening of een verder en definitiever sluiten van de deur? Vraag hem naar zijn intentie voor het schrijven van deze brief.
Ga in elk geval NIET in op de concrete kwesties die hij aandraagt (als dat zo is), want dan wordt het een welles-nietes-spelletje en daar is helemaal niemand mee geholpen. Ik neem aan dat het wat u betreft een voorzichtig zoeken is om nader tot elkaar te komen en dat vraagt tact, omzichtigheid en ook een forse dosis zelfverloochening. U bent de ouder en u mag daarin voorgaan en het goede voorbeeld geven.

Ik begrijp dat dit voor u een enorme opgave kan zijn, maar de liefde tussen ouder en kind verdient het dat u daarop inzet. Ik hoop dat u mij niet kwalijk neemt dat ik dit zo ronduit zeg, maar ik gun u zó dat er wat meer licht en lucht komt in de relatie met uw zoon en het kan niet anders dat u dat ook wat gaat kosten. Maar het is zeker de moeite waard!

Wijsheid, inzicht, tact en fijngevoeligheid gewenst! En naar ik hoop: het moment dat u en uw zoon een warme ontmoeting weten vorm te geven.

Vriendelijke groet,
Drs. Els van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven