Vraag
Geachte dominee Vergunst. Van uw preek (zie onder) over het uitblussen van de Heilige Geest, die ik via YouTube beluisterde, was ik erg onder de indruk. Vooral wat u aan het einde aanhaalde uit Hosea 14 raakte me, de teksten uit dit hoofdstuk lijken me te achtervolgen de laatste tijd.
De eerste zin van deze vraag aan u raakt gelijk mijn eerste, en ook meest urgente, vraag n.a.v. uw preek. U zegt namelijk dat wanneer we onder de indruk zijn, in ons geweten geraakt worden door deze preek en Bijbeltekst, dit niet gelijk betekent dat we ook bekeerd zijn. Dit is exact mijn probleem. Hoe weet ik of de Geest ook in mijn hart woont of dat alleen mijn geweten maar spreekt?
Dan een andere vraag. Vandaag probeer(de) ik gehoor te geven aan deze oproep van Paulus, of in ieder geval naar mijn geweten te luisteren. Maar, dit is eigenlijk onmogelijk. Constant word ik omringd door zonden, doe ik zonden, denk ik zonden. Ik word er zo moe van. Als ik, zoals vandaag, probeer het goede te doen is er zoveel dat daar tegenop komt. Allereerst ikzelf, want ik WIL zonden doen. Ik WIL niet heilig zijn. Ten tweede fluistert de duivel (?) me in dat het toch niet gaat lukken, dat ik het hooguit een dag volhoud en dat mijn 'goede werken' me echt niet gaan redden.
Ik kan ook geen enkele zonde van mezelf goedpraten. Misschien dat anderen zouden zeggen, dat is toch allemaal niet zo erg zondig. Maar ik kan dat niet. Van letterlijk elke (kleine) zonde weet ik: dit is verkeerd. Al is het maar dat ik een mier doodmaak zonder goede reden, ik noem maar iets. Aan de andere kant heb ik niet echt verdriet over mijn zonden, als in dat ik daarover zou huilen ofzo. Mijn vraag is: hoe zou je als echt christen ooit ontspannen kunnen leven? Hoe kan je de Geest niet uitblussen? Jezus zegt toch dat Zijn juk zacht, en Zijn last licht is?
Het is een lang verhaal geworden. Volgens mij waren er nog wel meer vragen die omhoog kwamen, maar ik weet het even niet meer. Dan zou dit verhaal ook nog langer worden. Ik hoop dat u me een beetje duidelijkheid kunt geven. Hoewel ik besef dat u niet in mijn hart kunt kijken. Als ik mezelf niet eens begrijp, hoe zou u het dan kunnen. Maar toch... Alvast hartelijk dank.
Een 19-jarige jonge vrouw.
Antwoord
Beste vriendin,
Je worsteling is heel herkenbaar. Laat dat je bemoedigen. Zelfs de allerheiligste heiligen komen niet verder dan de eerste stappen in de heiligmaking, althans in hun eigen waarneming. En dan die moeheid als je dagelijks jezelf omringd ziet met zondige dingen en die ook je eigen hart waarneemt. Daar wordt je ook zielsmoe van. Het is een van de lasten die elk kind van God ervaart in zijn hart en leven.
En toch is er ook vreugde in mijn hart, terwijl ik toch de worsteling van jou erken. Er is zelfs rust en ontspanning! En de vreugde en de rust is niet in mijn doen en laten; in mijn vechten en overwinnen. Het is de vrucht van het geloof dat er Eén is die nooit zondigde en toch voor de zonde stierf. De Heere Jezus is immers gekomen voor zondaren en Hij droeg de schuldenlast voor anderen. Jesaja spreekt daar machtig over in Jesaja 53.
In je schrijven merk ik dat Zijn Naam nog afwezig is in je denken en beleving van de worsteling. Je schreef: “Ik wil het graag en ik probeer ook hart te werken om niet te zondigen." En toch dagelijks, en meer dan dagelijks, voel je toch je ongeloof, je zelfzucht, je trots, je aardsheid, onreinigheid, jaloersheid, onvrede, onwil, begerigheid, lelijke gedachten, boosheid en zo het gaat het maar door.
Kom tot Mij, roept ook de Zaligmaker jou toe. Wend je naar Mij toe en wordt behouden. Hoe dan? Doordat Hij je last overneemt, beide de zondeschuld en zondigheid. Dat belooft Hij ook aan jou. En als we dat in het geloof ook kunnen geloven, dan zal jij niet alleen de rust en vrede ondervinden, maar ook Zijn Geest ervaren in je hart die Hij belooft aan allen die zichzelf aan Hem overgeven. Lees het maar, zoals Hij het zelf zegt: “Zo iemand dorst, die kome tot mij en drinke! Die in mij gelooft, gelijkerwijs de Schrift zegt, stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien. (En dit zeide Hij van den Geest dewelken ontvangen zouden die in Hem geloven; want de Heilige Geest was nog niet, overmist Jezus nog niet verheerlijkt was ; Johannes 7: 37-39). Dus mijn vraag is eerst: Kom jij met al je zonden en worstelingen aan de voeten van de Heere Jezus? Leg je daar jezelf dagelijks neer voor Hem, biddend, dan wil Hij je wil opnemen in Zijn genadige armen en je Zijn Geest in je hart uitstorten.
Pas als we die Geest van Christus in ons hart ervaren, als de kracht van God, als het geheim van het geestelijk leven, dan moeten we ook heel goed oppassen dat we Hem niet uitblussen. Daar gaat de tekst over waar ik uit preekte. Je kan de Geest niet uitblussen als je Hem niet in je hart hebt. Als we als ware gelovigen in de Heere de Geest bedroeven en uitblussen, dan is er ook geen kracht om heilig te leven en om in de dagelijkse omgang met de wereld daar te leven zoals Judas schreef: “Maar, geliefde, bouwt gij uzelve op uw allerheiligst geloof, biddende in de Heilige Geest, bewaar uzelve in de liefde Gods, verwachtende de barmhartigheid onzes Heeren Jezus Christus te eeuwige leven” (Judas 20-21). Hoe heerlijk eindigt deze korte en krachtige brief met vers 24-25!
Inderdaad, een sprekend geweten is nog geen bekering. Klopt helemaal. Velen gaan verloren met een sprekend geweten. Waarom? Omdat ze niet tot Christus’ bloed met hun sprekend geweten komen. God zet in duidelijke taal uiteen de weg waarin wij met een sprekend geweten vrede moeten en mogen zoeken. Luister aandachtig naar Gods spreken in Hebreeën 10:19-22. Zie juist de laatste woorden van vers 22. Een hart dat niet gereinigd is door het geloof in het bloed van Christus zal nooit vrede ervaren. Maar er kan vrede in het hart zijn, terwijl we toch dagelijks worstelen in onvrede met onszelf en de zondigheid die we in ons hart opmerken. Als je Romeinen 5:1 nu eens naast Romeinen 7:24 legt zie hoe er vrede kan zijn, terwijl je toch moet belijden: ellendig mens dat ik ben. In Romeinen 8:1 zingt de zuchtende Paulus het toch uit: “Er is geen verdoemenis voor mij meer...”
Je schrijft iets dat ik hier even naar voren haal: “Ten tweede fluistert de duivel (?) me in dat het toch niet gaat lukken, dat ik het hooguit een dag volhoud en dat mijn 'goede werken' me echt niet gaan redden.” Laat ik aannemen dat dit de duivel is die je dat influistert. Je zult wel raar opkijken van wat ik nu schrijf en ik denk dat ik dit nog nooit zo gezegd heb, maar deze keer heeft de duivel gelijk en je moet hem in deze geloven! Daarom denk ik niet dat de duivel dit zegt maar wel je eigen hart, want de duivel houdt jou graag in het paadje van goede werken doen om zalig te worden.
Lieve vriendin, zo word je nooit zalig. Je kan alleen zalig worden en van de zonde verlost worden, als je tot de Heere Jezus nadert. Je zondigheid is als de melaatsheid. Daar kan je niets aan veranderen en geen mens niet. Maar doe nu wat de melaatse deed. Hij ging naar Jezus en riep Hem aan. Mag je dat? Niet alleen mag je dat, maar je moet het ook doen. Hoe dan? Ach, zink maar op je knieën en spreek je hart uit voor de Heere Jezus alsof Hij in je kamer staat. Leg Hem je nood maar voor; smeek Hem Zijn hand uit te strekken en je uit de put te trekken. En zoek Hem dagelijks om in dankbaarheid je leven aan Hem toe te wijden.
Is dat de strijd over? Nee, die begint dan pas goed. Want dan gaat de duivel niet meer fluisteren maar tekeer als een beer. Hij wil je niet verliezen. Hij zal alles doen om je leven zuur te maken. Je zal nog meer zondige dingen zien en opmerken. Maar laat dat je niet van Jezus wegtrekken. Laat dat juist Hem meer dierbaar worden.
Ontspannend leven? Ja, dat vond ik heel raak hoe je dat schreef. Weet je, als je zelf de zaligheid moet verdienen, als je zelf de liefde van God moet opwekken en brandend houden door je doen en laten, dan zal je NOOIT een ontspannen leven hebben. Altijd zal je tekort hebben; altijd zal je tobben over ‘niet goed genoeg’ (en dat is nog waar ook, want wie -zelfs van de heiligste mensen- is goed genoeg?). Altijd zal je bang zijn je hoofd op het kussen te leggen... want er is geen rust, geen zekerheid, geen verzoening en totaal geen zaligheid in je eigen doen en laten.
Lieve vriend, hoewel ik echt je worsteling erken en met allerlei zonde ook worstel, toch ervaar ik in het geestelijke een grote ontspanning. Hoe dan? Omdat ik een Zaligmaker heb die dagelijks voor Mij bidt; die mij door het geloof in Hem vasthoudt; die mij reinigt in Zijn bloedverdienste waarop ik mijn vertrouwen mag zetten en die mij verzekert dat Hij niet alleen mij vrijgekocht heeft van al de schuld en schaamte van de zonden door Zijn bloed, maar die mij verzekert van wat Paulus aan de jonge gelovigen schreef: “En Hij heeft u die eertijds vervreemd waart, en vijanden door het verstand in de bozen werken, nu ook verzoend (vergeven!), in het lichaam Zijns vleses, door den dood, opdat (en dan komt er iets waar ook de ontspanning van elke gelovigen in Christus op gebaseerd is) Hij u zou heilig en onberispelijk en onbeschuldiglijk voor Zich stellen” (Kol. 1:21-22). Elk kind van God weet dat ze niet heilig, niet onberispelijk en niet onbeschuldiglijk zijn, want hun eigen geweten spreekt dagelijks. En toch in Christus en om Zijn verdienste is het waar wat Paulus mag openbaren. Daar ligt mijn ‘geestelijke ontspanning’, vreugde en goedsmoedsrust in het midden van de strijd. Dat je dat ook mag proeven, in je jonge leven al!
Ik hoop dat ik je begreep, maar ook dat jij me begrijpt. Schrijf me gerust weer als er iets onduidelijk is. Van harte Gods nabijheid toegewenst.
Pastor A. T. Vergunst,
Carterton, NZ
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.T. Vergunst
- Geboortedatum:22-09-1961
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Carterton (Nieuw-Zeeland)
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
