Autisme en zelfacceptatie

Ik ben een 16-jarig meisje met autisme en perfectionisme en zit met een paar vragen. Op dit moment wantrouw ik alle mensen. Ik ben zo teleurgesteld in mensen, meerdere keren. Op de basisschool door pesten, daarna nog meerdere keren door heftige gebeurtenissen. De mensen die ik wel vertrouw, en van houd, zien mij niet staan en geven mij niet de liefde en aandacht waar ik zo ontzettend naar verlang. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik verpest het elke keer zelf.

Door mijn autisme (althans, ik denk dat het daardoor komt?) ben ik heel slecht in sociale contacten. Ik weet nooit wat ik in een bepaalde situatie terug moet zeggen. Mensen vinden mij ongeïnteresseerd als ik niks terugvraag als ze iets verteld hebben. Dat is niet zo, ik weet niks, het lukt mij niet! Ook weet ik niet hoe lang ik iemand aan moet kijken als iemand wat tegen mij zegt. Ik wil het niet te lang doen, zodat het aanstaren wordt, maar ook niet te kort, dan lijkt het weer ongeïnteresseerd. Voor veel mensen moet dit volgens mij gewoon een kwestie van aanvoelen zijn. Voor mij niet.

Ik haat mezelf, ik ben er zo slecht in en doe het altijd verkeerd. Dan vinden mensen mij raar en vreemd en op die manier verpest ik het altijd bij mensen, vooral als het de mensen zijn die ik juist wel vertrouw/van houd. Ik weet niet wat ik moet doen. Het voelt voor mij alsof ik letterlijk moet leren wanneer ik precies wat moet zeggen of doen. Vaak kopieer ik andere mensen. Maar dit is zo lastig en moeilijk, het kost zoveel energie en inspanning. Ook kan ik bijna niet meer verlangen naar liefde en aandacht. Ik weet, als iemand mij die liefde en aandacht zou geven, ook als hij/zij verkeerde bedoelingen heeft, ik het toch zou accepteren. Ik weet niet wat ik moet doen, help mij alstublieft!

Daarnaast denk ik dat ik transgender ben. Hier kan ik met niemand over praten, omdat er heel negatief gedaan en gesproken wordt over LHBTIQ+ in mijn omgeving. Ik speelde eigenlijk altijd al met jongensspeelgoed en dacht er eigenlijk niet over omdat ik een vrouw zou worden wanneer ik volwassen zou zijn en nooit een man/vader zou kunnen worden. In mijn dromen ben ik altijd een jongen. Verder draag ik liever jongenskleding. Ik haat mijn lichaam, borstgroei, ongesteldheid etc. Ik voel me gewoon geen vrouw/meisje en heb dit ook nooit gevoeld. Ben ik transgender?

Ik vraag me af wat de mogelijkheden voor mij zijn. Ik wil graag hormonen als ik 18 ben, maar geen geslachtsoperatie. Is dit Bijbels verantwoord? Ook wil ik graag onvruchtbaar zijn en niet meer ongesteld zijn. Wat zijn hiervoor de mogelijkheden en brengt het eventueel risico's mee (bijvoorbeeld voor gezondheid)?

Lieve Aurely (ja, zo noem ik je maar even omdat ik je niet ken),

Ik ben onder de indruk van je vraag, of eigenlijk zijn het 3 vragen. Alle drie zijn ze zó veel omvattend dat het ondoenlijk is om hier in kort bestek bevredigende antwoorden op te geven, als die er al zouden zijn.

Eigenlijk is RefoWeb niet het geschikte medium voor deze diepe problematiek, omdat hiervoor persoonlijke gesprekken met professionele en pastorale hulpverleners nodig zijn. Mijn reactie moet je daarom zien als een duiding en doorverwijzing naar vervolghulp. Ik gebruik wat extra witregels in mijn reactie, omdat ik weet dat lappen tekst voor iemand met autisme nogal lastig zijn.

Autisme en wat daar mee samenhangt

Je omschrijft jezelf als iemand met autisme. Is dat een conclusie die je zelf hebt getrokken, je omgeving of is dat wetenschappelijk vastgesteld? Autisme kent een heel spectrum aan stoornissen, niet voor niets wordt er gesproken over autisme-spectrum-stoornis ASS.
De begeleiding van iemand met ASS kan daarom nogal verschillen van persoon tot persoon. Niet onbelangrijk is of er een bepaald trauma heeft plaatsgevonden (bijvoorbeeld pesten, zoals je schreef, of ‘heftige gebeurtenissen’, wellicht seksueel misbruik). Dat kan ook diepgaande psychische schade aanrichten en bepaalde gevoelens opwekken of juist onderdrukken.

Het is erg belangrijk dat mensen uit je omgeving ook weten dat je lijdt aan ASS. Dat zou voor hen een hoop verklaren van jouw gedrag - en ook begrip opwekken, minder leiden tot de (voor)oordelen waar je nu last van hebt.
Je schrijft naar RefoWeb, ik neem aan dat je een christelijke/reformatorische achtergrond hebt. Autisme en geloven is ook een lastige combinatie, waarbij het gevoel van eenzaamheid soms enorm versterkt kan worden omdat een kerkelijke gemeente -in het ideale geval- een liefdevolle, sociale gemeenschap is waarbij contacten plaatsvinden die voor jou lastig, bedreigend en teleurstellend kunnen zijn.
Probeer één iemand in vertrouwen te nemen en daar een vriendschapsrelatie mee op te bouwen. Geef wel direct aan dat je lijdt aan ASS en het contact maar heel langzaam zal kunnen opbouwen. Het is goed om de ander ook te attenderen op info die op sites en in boekjes te vinden is.

Een boekje waar je zelf veel aan zou kunnen hebben, en ook degene(n) waarmee je in contact zou willen treden, is: ‘Anders voelen, anders geloven’ Over autisme en geloofservaring. Door Hanneke Schaap-Jonker & Gert van den Brink (Uitg. Kok Boekencentrum Utrecht). Hierin komen diverse ervaringen van mensen met ASS aan de orde en worden wijze, Bijbels gefundeerde, adviezen gegeven die mede door de autisten zelf zijn aangereikt. Verder raad ik je echt aan om professionele hulp te zoeken.

Sociale zelfacceptatie

Een uitvloeisel van je ASS maar ook van de traumatische ervaringen die je verder hebt opgedaan, is dat je een soort zelfhaat hebt ontwikkeld. Ik ben ervan overtuigd dat dit geen onderdeel van jezelf is, maar een ‘misvorming’ die gaandeweg is ontstaan. Hoewel die diepe sporen trekt door je leven, is het mogelijk om hiervan te genezen. Maar dan heb je echt langdurig professionele hulp nodig.

Ondertussen zit je jezelf continu te analyseren en te vergelijken met anderen, waarbij die vergelijking steeds negatief uitvalt. Dat kan ook niet anders, want je kunt door deze omstandigheden niet eerlijk naar jezelf kijken, je hebt als het ware een gekleurde bril op. Het is zo belangrijk dat je hierbij geholpen en bemoedigd wordt. Iemand die dat uit oprechte naastenliefde doet. Nu moet je hier dus wel mee oppassen, want je geeft zelf al aan dat je door de hunkering naar liefde gemakkelijk de verkeerde keuze zou maken. Als iemand jou wil helpen uit naastenliefde, is dat niet hetzelfde als dat diegene dat doet uit ‘erotische’ liefde. Belangrijk om dat verschil goed te zien. Vriendschap is heel wat anders dan verkering. Belangrijk om hierin samen eerlijk en open te zijn (ja, is te leren).

Geslachtelijke zelfacceptatie

Het laatste deel van je brief gaat over je seksuele identiteit, zoals dat heet. Het is momenteel heel hip om daar vraagtekens bij te zetten, en graag wordt hierbij teruggegrepen op bepaalde gedragingen uit je jonge jaren als ‘bewijs’ voor een andere geaardheid. Dat doe je zelf ook, en voegt daar de ‘jongensachtige’ gevoelens en gedragingen van je huidige levensfase bij.

Hier zou veel van te zeggen zijn, maar ik probeer het kort te houden.

- vertrouw momenteel niet teveel op je gevoel, dat gevoel is beschadigd door traumatische ervaringen en het gebrek aan liefdeservaringen.
- er zijn meer vrouwen die mannelijke trekken vertonen, maar daarom zijn ze niet direct transgender. We worden maatschappelijk op dat gebied meer beïnvloed door de sterke lhbtiq+-lobby dan we zelf misschien doorhebben.
- gendertransitie is een enorm ingrijpende zaak, die niet zomaar met wat hormonen valt te regelen. Ik zou je dit traject, zeker op dit moment, sterk afraden.
- je haat jezelf zoals je op dit moment bent, daar spelen veel zaken in mee; die zelfaccepatie is niet alleen op seksueel gebied, en het is zeer onverstandig om daar nu als eerste mee te beginnen.
- Er spelen nu al zoveel overweldigende zaken die een sterke impact hebben op je ‘zijn’, je gevoelens, etc…  Het is beter om eerst meer rust in je hoofd en je hart te creëren, dus zowel (zoals ik hierboven al aanhaalde) een intensief therapeutisch traject te volgen, als -daarmee samenhangend- een vertrouwensrelatie op te bouwen met iemand in je omgeving.
- misschien -als je na verloop in een stabiele situatie bent gekomen- zou je nog eens moeten nadenken over het hele transgendergebeuren; het zou mij niet verbazen dat je daar tegen die tijd anders over bent gaan denken.

Ik hoop dat dit antwoord je toch een beetje op weg helpt. Het is belangrijk dat je christelijke hulpverlening zoekt, want dat is erg belangrijk bij problemen die je identiteit raken.
Daarnaast is het zeer belangrijk om je steeds af te vragen: Heere, wat wilt u dat ik doen zal? Je bent beschadigd en genezing gaat via mensen, vaak ondersteund door medicatie maar is ten diepste zinloos als mensen en middelen niet gezegend worden.

Héél veel sterkte en de liefdevolle nabijheid van de Heere toegewenst!

Dit artikel is beantwoord door

J. Boeijenga

• Geboortedatum:
  26-05-1958
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

66 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven