Schuld beleden aan God maar niet aan naaste

Als je God om vergeving hebt gevraagd en spijt hebt betuigd, maar je hebt niet je excuus aangeboden aan degene die je verdriet hebt gedaan, word je dan alsnog vergeven zonder straf?

Hoe zit dat precies met zonde, vergeving en straf? Een heel praktische vraag met toch wel enkele heel principiële kanten.

Laat ik eenvoudig beginnen. Je hebt gezondigd tegen God. Dan moet die zonde beleden worden. Tegen wie? Tegen de Heere, dat zal duidelijk zijn. Immers, stel even dat de Heere jou de zonde zou vergeven, terwijl je helemaal geen spijt hebt van de zonde! Sterker nog: terwijl jouw hart nog altijd die zonde goedpraat en je die zonde ook nog altijd opnieuw tegen God wilt bedrijven! Dan voel je wel: hier klopt iets niet. We moeten de zonde gaan haten, verlaten en belijden voor de Heere. Om Christus’ wil alleen zal God beleden zonden vergeven.

Maar nu als je zondigt tegen je medemens, dus tegenover jouw naaste. Onze eerste en begrijpelijke reactie is dan: maar zo’n zonde is minder erg dan een zonde tegenover God. Dus zou het er minder op aan komen! En -denken we dan- als ik die zonde maar belijd tegenover de Heere, dan hoef ik die niet meer te belijden tegenover de persoon waartegen ik zondigde.

Ik zei al: een begrijpelijke eerste reactie. Maar wel verkeerd! Omdat mijn naaste niet alleen maar mijn naaste is, maar ook een medeschepsel van God! Zondig ik tegenover een mens, dan zondig ik tegenover een schepsel van God. En daarmee overtreed ik tegenover een schepsel van de Heere. Maar is dus indirect ook de Heere bij betrokken. Ik zal die zonde moeten belijden. Tegenover wie? Tegenover de Heere èn tegenover die medemens!

Nu snap ik ook wel dat het belijden van zonde tegenover de Heere veel ‘gemakkelijker’ lijkt te zijn dan het belijden van die zonde tegenover mijn naaste. Simpel gezegd: als ik mijn zonde tegenover de Heere belijd, dan is daar verder niemand getuige van. Mijn zonde blijft dan ook voor de mensen verborgen. Maar dat maakt het belijden van zonden tegenover God wel erg gemakkelijk! Nee, zonden belijden zal -als het goed is- altijd een erkennen van schuld zijn tegenover God en de mensen! Dat is inderdaad vernederend. Maar is schuldbelijdenis zònder vernederd te worden wel èchte schuldbelijdenis.

Bestaat er dan geen vergeving als ik mijn zonden niet belijd tegen mijn naaste? Ik denk dan aan het volgende voorbeeld. Een man lag op zijn sterfbed en liet zijn dominee roepen. Hij zat met een zonde, die hij wel voor de Heere, maar niet tegenover de naaste, tegenover wie hij gezondigd had, beleden had. Dat wilde hij wel, maar dat kòn hij niet meer. Waarom niet? Die betreffende naaste was onbereikbaar voor hem geworden. En tòch moest hij zijn schuld belijden. Dat heeft die man toen gedaan tegenover zijn predikant. 

Conclusie: vraag vergeving aan degene tegenover wie je gezondigd hebt nu dat nog mogelijk is. En als dat niet meer kan? Belijdt de Heere dan jouw eigen nalatigheid!
 
Echt zonde belijden is schuld belijden. En schuld belijden maakt nooit gebruik van een minimumprogramma, maar is altijd een diep buigen voor God en de mensen. Maar vergeet ook dit niet: maar Hij, de Heere, verhoogt de nederige van hart!

Ds. M. Baan,
Veenendaal

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. Baan

• Geboortedatum:
  16-02-1946
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

114 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven