Contact blijft vaak formeel en afstandelijk

Vorige week ben ik begonnen bij een nieuwe werkgever. Daar loop ik tegen een probleem aan waar ik eigenlijk in heel veel situaties tegenaan loop. Het gaat over het contact maken met mensen. Ik ben best wel belangstellend naar anderen toe en ontvang ook zo'n reactie van andere mensen terug. Maar het contact blijft vaak heel lang formeel en afstandelijk. Dat ligt aan mezelf. Ik sluit me op in mezelf en geef mijn gedachten en gevoelens niet snel bloot. Ten diepste houd ik altijd mensen op afstand. Alleen bij hele goede vrienden kan ik af en toe mezelf zijn. Maar dan moet ik altijd weer zoveel overwinnen!

Ik vind het vervelend dat ik dit mezelf aan doe. Ik zou mensen open tegemoet willen treden, graag intensieve relaties met hen aan willen gaan. Maar het lijkt wel of ik dit niet kan. Of ik er bang voor ben. Ik merk dit ook in relatie tot jongens. Ook hen houd ik altijd maar weer innerlijk op afstand. Wat kan ik doen om hier stap voor stap wat aan te werken? Is het verstandig om hulp te zoeken. Weet u een goed boek voor me?

Eigenlijk zou ik mijn antwoord aan jou het liefst heel concreet willen beginnen en dat doe ik dan dus ook maar: Waar ben je bang voor? Waarom wacht je zo lang met iets van jezelf te laten zien? Ik herken deze angst bij veel mensen, maar het brengt je juist niet waar je graag wil zijn: warm contact met medemensen! Elk mens -dus ook jij!- is geschapen met het diepe verlangen om lief te hebben en bemind te worden (ondanks het feit dat door zonde hierin ontzettend veel mis gaat). We zijn niet voor niets sociale wezens.

In de Bijbel worden we vaak gewezen op de waarde van verbondenheid en gezamenlijkheid. Eén van hart en ziel zijn! Maar dan moet je daar niet over gaan piekeren, wat jij lijkt te doen, en vooral niet in de eerste plaats gaan bedenken wat de mensen wel niet van je zullen zeggen en denken... Als je dat namelijk wel doet, loop je vast.

Je mag een ander startpunt innemen: wat kan jij betekenen voor de mensen die God op jouw weg plaatst? Mensen op je werk bijvoorbeeld: wat kan je voor hen betekenen? Hoe toon je belangstelling en waardering? Dat geeft opening voor verder gesprek. Ik zeg altijd maar: wat je uitzendt, ontvang je terug. Als jij een beminnelijk mens bent (en dat ben je vast!) en je durft dat te laten zien, krijg je zoveel vriendelijkheid terug! Je moet dus proberen niet langer een afwachtende houding in te nemen (laat eerst die ander maar komen), maar probeer heel voorzichtig, stapje voor stapje zelf ook initiatieven te nemen.

Je hebt daarbij natuurlijk wel de tijd nodig. Je kunt niet in één keer veranderen tot iemand die heel open en spontaan is. Maar mijn ervaring is dat je wel kúnt veranderen. De houding die je tot nu toe hebt laten zien, zegt heel veel over hoe jij jezelf ziet. Daarom noem ik nu wat titels van boekjes die je in dat denken en in je omgaan met medemensen kunnen helpen. Wijsheid gewenst! En veel mooie ontmoetingen!

-Pamela Reeves, Vriendschap, Gideon, Hoornaar 1983
-Wil Doornenbal, Leven met jezelf.... en anderen, Boekencentrum, Zoetermeer,
-Nico van der Voet, Waarom moet ik altijd helpen? Over zelfhandhaving en zelfverloochening, Boekencentrum, 1992
-Henri Nouwen, Hier en nu. Leven in de Geest, Lannoo, Tielt, 2002
-Bruce Narramore, De waarde van zelfrespect, Novapres, Laren. 

Drs. Els van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven