Vraag
Al geruime tijd ben ik in behandeling bij een aantal niet-christelijke hulpverleners. Daarbij komt nogal eens naar voren dat ik erg perfectionistisch ben en in alles hoge eisen stel aan mezelf. Dit weet ik en daarvoor heb ik inderdaad hulp nodig omdat ik hierdoor vastgelopen ben. Echter, ik merk bij mijn hulpverleners nogal eens de reactie: “binnen het geloof moet je zoveel”, als reden voor mijn perfectionisme. Ik vind dit lastig. Natuurlijk is het zo dat er binnen de reformatorische gezindte sprake is van bepaalde regels en tradities. Zij vinden dan dat ik wat losser moet worden, wat meer vrijheid als het gaat om tijdsbesteding, kleding en dergelijke. Maar zelf vind ik het helemaal niet erg om mijn leven in te vullen zoals ik dat nu doe. Tegelijk begrijp ik ook wel een beetje dat mijn hulpverleners als buitenstaanders dit beeld hebben van het geloof.
Hoe moet ik hiermee omgaan en hoe kan ik hen laten zien dat geloof niet iets is van regels en wetten, maar dat het ten diepste gaat om een persoonlijke relatie met God, waarbij goede werken, zoals de Catechismus dat zo mooi omschrijft, passen binnen het stuk van de dankbaarheid? En dat een traject binnen de hulpverlening niet het doel moet hebben om maar los te komen van de regels van het geloof? (Even voor de duidelijkheid: een christelijke hulpverlener is in mijn geval op dit moment in ieder geval geen optie en vermoedelijk loop ik dan tegen hetzelfde probleem aan wanneer dit iemand is die een andere ligging heeft en vrijer met bepaalde dingen omgaat).
Antwoord
Beste vraagstelster,
Het is niet professioneel van een hulpverlener om er zo mee om te gaan. Ze doen net alsof jouw erge perfectionisme allereerst door je christelijke geloof wordt veroorzaakt. Perfectionisten (in allerlei gradaties) komen zowel bij gelovigen als ongelovigen voor. Atheïsten kunnen ook erg perfectionistisch zijn. Een hulpverlener hoort ten alle tijde het christelijk geloof (en trouwens alle geloven) te respecteren. Dat is professioneel hulpverlenen. Bovendien mag een traject binnen de hulpverlening zeker niet het doel hebben dat iemand loskomt van de regels van het geloof waartoe hij of zij behoort (zoals je zelf ook aangeeft).
Je vraagt je af hoe je hiermee om moet gaan. Je komt in de eerste plaats voor je probleem en niet om het er over te hebben hoe belangrijk een persoonlijke relatie met God is. Maar als de hulpverlener iets negatiefs over je geloof zegt dan zou ik er wel meteen rustig op ingaan. Dan ook eerlijk zeggen dat het geloof erg belangrijk voor je is en dat je het jammer vindt dat hij of zij een dergelijk beeld van het geloof heeft. Dan ook kun je aanvullend iets zeggen over wat het voor je betekent dat je een persoonlijke relatie met God hebt.
Ik denk dat ik zelf in zo'n situatie toch zou kiezen voor een christelijke hulpverlener. Ook al zou die hulpverlener een wat andere ligging hebben dan zal zo iemand de problematiek waar het omgaat toch beter kunnen begrijpen. Je zou bij de intake ook kunnen vragen naar iemand van met name je eigen achtergrond. Dat zal niet altijd mogelijk zijn en dat is ook niet zo erg. Een goede christelijke hulpverlener kijkt ook niet op iets meer of minder zwaar. Het gaat de hulpverlener vooral om de problematiek waar iemand mee zit, om die op een professionele manier aan te pakken daarbij voortdurend oog hebbend voor iemands christelijke achtergrond.
Alie Hoek-van Kooten
Dit artikel is beantwoord door
Alie Hoek - van kooten
- Geboortedatum:27-08-1949
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Auteur van o.a.
- 'Vonk of vuur' (als je verliefd bent...)
- 'Trouw en teder' (seks in het huwelijk)
- 'Verkeringsperikelen' (50 vragen)
- 'Tiener op weg' (seksuele opvoeding)
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Door te stoppen met therapie, en al die boeken weg te gooien en alleen nog maar Gods Woord bij dagen en bij nachten te onderzoeken en te vragen om Zijn leiding, mag ik verwonderd zijn, want dáár zijn de antwoorden op mijn vragen te vinden! Dit is de WAARHEID en ik kom meer en meer tot de ontdekking dat het op veel punten lijnrecht tegenover de psychologie staat.
niet-christenen. Het is goed om je daarvan bewust te zijn.
Christenen zijn zoals de heer Jezus zegt "geen deel van de wereld" .........
Johannes 17:16 Ze (christenen) zijn geen deel van de wereld, net zoals ik (Jezus) geen deel van de wereld ben.
Als christen moet je bewust zijn van de hoge morele normen waarin je door God bent onderwezen een werelds persoon heeft daar geen benul van.
Je moet dan ook vooral voordeel trekken van de hulp die je krijgt en stevig vasthouden aan de Bijbelse principes.
Aan de andere kant kan het ook goed dat je perfectionisme verweven is met je geloof. Als je Godsbeeld vertekend is en je Hem vooral als een grote, angstaanjagende, boze en/of gevaarlijke God ziet (gevoelsmatig, het kan dat je met je hoofd wel weet dat Hij ook genadig en liefdevol is maar dat je in je hart vooral bang bent dat Hij boos of ontevreden met je is), dan kan zich dat uiten in perfectionisme. Als God alles van je weet en je hebt dit Godsbeeld, dan ga je toch angstvallig opletten geen fouten te maken en kun je erg boos op jezelf en bang voor straf/afkeuring worden.
Als je geen christelijke hulpverleners hebt zullen die je probleem met perfectionisme nooit zo duiden, maar als dit wel de onderliggende wortel is (of één van de), is het belangrijk hier hulp bij te krijgen. Als je je erin herkent, zoek dan pastorale hulp. Pastorale hulp kán, maar hoeft niet in plaats van therapie. Als er ook andere problematiek is kun je voor dat deel wel bij de psycholoog blijven (of een christelijke psycholoog zoeken), maar voor het deel wat te verweven met je geloof is pastoraal hulp krijgen. Ook christelijke psychologen moraliseren niet (dat is hun functie ook niet, daardoor kunnen ze ook zwaar/licht/onchristelijk allemaal behandelen, als ze het wel doen is dat niet oké tenzij ze er je toestemming voor hebben) maar soms heb je daarin wel meer sturing nodig die een dominee of pastoraal werker wel kan geven. Maar omdat je die kiest uit de richting die jij oké vindt, anders dan bij een psycholoog, kun je daar meer op vertrouwen om je wat bij te laten sturen. Niet dat je je eigen beoordelingsvermogen totaal uit moet zetten, maar je kunt dezelfde waarheid soms makkelijker aannemen van iemand op wienst morele oordelingsvermogen je vertrouwt dan van iemand bij wie je twijfels hebt over moreel.
Ik zelf worstel er ook nog altijd mee, een negatief zelfbeeld. En ik geloof stellig dat dit voor een deel te wijten is aan zeer strenge gereformeerde opvoeding. Een mens is geneigd tot alle kwaad, we zijn maar een stofje aan de weegschaal,enz. Als je dan thuis ook weinig positieve feedback krijgt, geloof je op een gegeven moment dat je toch niks waard ben, want goed zal je het hier op aarde nooit doen.
Ik kom er ook steeds meer achter dat sommige dingen niet op te lossen zijn met therapie, maar enkel door een ander Godsbeeld te krijgen/hebben.
Ik ben zelf christencoach en help te drukke christenvrouwen om tot rust te komen en te groeien in (zelf)vertrouwen. Daarbij vind ik het heel belangrijk om het over iemands persoonlijke relatie met God te hebben, want daar ligt de weg tot genezing. Niet in de psychologie, maar in de Bijbel liggen de antwoorden tot herstel. Ik sluit me aan bij het antwoord van Jello.
Vraag God de Vader om de antwoorden aan je duidelijk te maken en onderzoek het Woord. Daarin staan de antwoorden die je nodig hebt. De hedendaagse hulpverlening is een lapmiddel, niet de weg tot genezing. Jezus is de Weg!
