Groot geheim

Ik ben seculier opgegroeid en een paar jaar geleden tot geloof gekomen. Dit is pas gebeurd tijdens mijn huwelijk. Toen ik in verwachting raakte van ons eerste kind zijn mijn man en ik voor de wet getrouwd. De kerk was toen niet in beeld. Ik heb dus ook nooit belijdenis gedaan. Nu zijn wij tot geloof gekomen en komen vaak in christelijke kringen. Men ziet ons daar als gelovig dus er is niemand die vraagt of ik wel belijdenis heb gedaan of voor de kerk getrouwd ben. Ik schaam mij heel erg hiervoor en het voelt als een groot geheim, want als deze lieve mensen toch eens wisten hoe het werkelijk zat...

Maar ik schaam mij er ook voor contact op te nemen met de dominee, want wat als wij hierdoor niet meer welkom zijn in de kerk... We hebben er nooit echt over gelogen, want er is nooit naar gevraagd, maar toch voelt het als een geheim wat tussen ons staat. Enerzijds is het gewoon zo gelopen, wij waren in die tijd niet gelovig en nu wel. Maar ik zou zo graag ook aan willen gaan aan het avondmaal, maar ik weet niet hoe ik hier uit moet komen.

Beste vriendin,

Je noemt allerlei moeilijke dingen op en dat is heel begrijpelijk. Toch wil ik beginnen met er iets heel anders tegenover te zetten: het feit, dat we er dankbaar voor mogen zijn dat je met het Woord van God in aanraking kwam. Daarin mogen we allereerst iets zien van de goedheid van de Heere. Ik weet natuurlijk niet hoe dit concreet in je leven heeft plaatsgevonden, maar we mogen toch belijden dat Gods hand ons leven leidt.

Ook heb ik uiteraard geen zicht op de mensen tussen wie je verkeert en ook niet met welke kerkelijke gemeente je contact hebt. Daarom beschrijf ik maar hoe het moet zijn en ik hoop van harte dat dat ook het beeld is van je omgeving. Als het goed is moet het helemaal geen probleem zijn dat je nog geen belijdenis deed. Ik denk zo dat het alleen maar verwondering zal teweegbrengen als iemand vertelt vanuit een seculiere omgeving tot het geloof te zijn gekomen. Begrijpelijk is het dat je het betreurt dat je niet voor de kerk getrouwd bent, maar die was toen nog niet ‘in beeld’. Maar als je nu nog zonder getrouwd te zijn zou samenwonen, zou het probleem groter zijn. Het moet dus mogelijk zijn dat je je vrienden eerlijk vertelt hoe het verleden was.

Kennelijk heb je al een wat intensiever contact met een kerkelijke gemeente, aangezien je over “de dominee” schrijft. Neem contact met hem op. Zou het werkelijk zo zijn dat je niet meer welkom zou zijn als je je geschiedenis vertelt? Dat kan ik me niet voorstellen. Ik zou eerder denken dat je als dominee, als herder, dankbaar bent als iemand wil meeleven. Dan kun je de mogelijkheid van het belijdenis doen bespreken, want het is immers de ordelijke weg om via de openbare belijdenis van het geloof toegang te hebben tot het Heilig Avondmaal.
 
Terwijl ik dit schrijf komt bij mij de vraag op of je man wellicht wel uit een kerkelijk meelevend gezin afkomstig is. Ik neem aan dat je meer kinderen uit Gods hand ontvangen hebt – je schrijft immers over je “eerste” kindje. Zijn ze gedoopt. Of niet? Daar mag je ook over nadenken.

Als ik mijn antwoord samenvat raad ik je aan om je vrienden eerlijk van jullie situatie te vertellen en ook naar de dominee te gaan. Bij dit alles denk ik aan de Heere Jezus, die steeds -door innerlijke ontferming bewogen- mensen opzocht om hen tot Zijn kudde te brengen.

Zijn zegen toegewenst!

Ds. W. Arkeraats

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. Arkeraats

• Geboortedatum:
  09-08-1946
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Hardinxveld Giessendam
• Status:
  Actief

132 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven