Vijand van genade

Ruim een jaar geleden heb ik de toevlucht mogen nemen tot de Heere Jezus. Heb een jaar lang tegengewerkt (zo niet langer) maar Hij heeft mij door Zijn Kracht overwonnen. Hij kwam met kracht in de woorden: “Ik voor u daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven.” Na de verwondering hierover, had ik gedacht dat ik zou groeien in kennis, liefde van en tot Christus. Maar ik zie juist nu steeds meer zonde in mezelf. Verzet tegen genade en onwil van mijn kant. Ook dat werken (lees: zelf weer tot God willen opklimmen buiten Christus om) zit zo in mijn hart. Ook kom ik er steeds meer achter dat ik vanuit mezelf een vijand van genade ben en niet wil sterven aan mezelf. Mijn vraag is: kunnen deze zaken wel bij een gelovige spelen? De Heere heeft me in het begin vaak de woorden gegeven: “Ik doe het niet om uwentwil, het zij u bekend, maar om Mijns Groten Naams wille.” Toch vind ik het heel pijnlijk dat ik vanuit mezelf niet altijd vol van Christus ben en altijd me maar weer verzet tegen enkel genade.

Kunnen deze zaken wel bij een gelovige spelen? De zaken die u noemt vinden alleen maar plaats in het geestelijke leven van Gods volk. Het heeft te maken met Hij moet wassen en ik minder worden. Het is het afsterven van de oude mens der zonde en de opstanding van het nieuwe leven, welke uit Christus is. De strijd heeft een doel en dat is om een gebonden leven te leiden aan de Genadetroon. Dat betekent niet bekeerder worden in eigen oog, maar onbekeerder. Paulus zegt immers: mij de grootste der zondaren heeft de Heere genade bewezen. En Asaf noemt zich een groot beest in eigen oog. Zo zijn er vele voorbeelden te noemen uit Gods Woord. Genade brengt onder de tafel met het hondeke van de Kananese vrouw. Te leren leven van genade alleen om Christus wil leert mij in eigen oog steeds goddelozer worden. Terwijl in begin gedacht wordt heiliger te worden. Om te klimmen op de ladder van eigen gerechtigheid buiten de geloofsgemeenschap met Christus. U wijst daar zelf ook op. Om te wassen in de kennis en de genade Gods kom je onder de ladder terecht in het stof van de verootmoediging. Want uit het stof haalt de Heere Zijn lof weg. Gisteravond gepreekt over de tekst: “Heere, leer ons bidden.” Dat schiet er alle dagen over een biddende ziel, die worstelingen kent aan Zijn voeten. Genade alleen, genade alleen!!

De vijandschap tegen de vrije genade blijft in het geestelijke leven om door Hem geholpen te worden in de strijd des geloofs. En dat veroorzaakt een innerlijke smart te moeten in te leven dat ik niet ben die ik zijn moest om voor Hem te leven en christen te zijn in de wereld. Toch wordt bij momenten de vijandschap afgelegd in de verzoenende gemeenschap met God in Christus. “Ik voor u daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven.”

Bidt maar veel om de toepassende bediening van Gods lieve Geest in het hart. Dan is het wegzinken aan Zijn voeten met de bede: hier weidt mijn ziel met een verwonderend oog. Dan niets meer van jezelf. Zelf verdwijnen en gaat Christus verschijnen. Dat is het ware geestelijke leven. Veel in de beoefening toegewenst.
 
Hartelijke groeten,
Ds. J. D. Heikamp

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.D. Heikamp

• Geboortedatum:
  09-11-1939
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Staphorst
• Status:
  Actief

283 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven