Dankbaar of boos

Ik ging de laatste maanden heel veel met een jongen om (hij heeft een, voor mij onbekende, vriendin). Op een gegeven moment kwam hij haast dagelijks langs en kwam minimaal één keer in de week slapen (ik woon op kamers). Ik voel een zielenband (we delen heel veel), maar ook lichamelijke aantrekkingskracht. Vaak vielen we 's avonds tegen elkaar aan in slaap, soms sliepen we samen in één bed. De laatste paar weken hoor ik ineens niks meer van hem, blijkbaar is hij erachter gekomen dat het zo toch niet werkt. Ik ben bang dat ik hem ga verliezen of al heb verloren. Mijn verstand zegt dat ik hier hard voor weg moet rennen en boos op hem moet worden. Mijn hart wil hem dolgraag. Wat moet ik doen?

Beste vraagsteller,

Wat kún je doen? Ja, wel iets: zélf ontdekken dat het zo niet werkt! Wat ik in jouw korte brief lees heeft veel meer te maken met begeerte en het vervullen van egoïstische verlangens dan met liefde. Liefde is iets ánders dan wat jij beschrijft. Liefde heeft namelijk te maken met géven, in plaats van met te némen! Dat geldt voor beide partners in een relatie.

Waarom zou je boos worden op hem? Misschien moet je hem wel dankbaar zijn... Laat deze ‘relatie‘ jou de ogen openen voor wat ‘samen leven’ betekent!

Sterkte gewenst,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1503 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven