Dood van binnen

Ik leef nog, maar van binnen ben ik dood. Het is zo eng om niet meer bang te zijn om echt dood te gaan. Als God echt bestaat, en als jullie nog iets voor me willen betekenen, wilt u dan alstublieft een keertje voor me bidden? Ik kan het niet meer en ik kan ook niet meer geloven.

Beste vriend of vriendin,

Je vraagt of ik een keertje voor je wil bidden. En uit wat je daarbij zegt blijkt dat je het verschrikkelijk moeilijk hebt. Waarom weet ik niet; dat schrijf je er niet bij. Is je iets heel ergs overkomen? Is het leven verschrikkelijk moeilijk voor je? Ben je vastgelopen? Heeft iemand of verschillende iemanden je wat aangedaan? In ieder geval is je vertrouwen in God weg. Je kunt niet meer bidden en niet meer geloven, schrijf je. Nu, ik heb voor je gebeden en zal voor je bidden. En er zullen vast ook wel andere mensen zijn die voor je bidden, mensen die je kennen, en die al of niet van je omstandigheden weten.

Toch zou ik ook nog iets anders tegen je willen zeggen. Je begint je vraag met: "Ik leef nog, maar van binnen ben ik dood." Weet je waar ik aan gedacht heb toen ik dat las? Aan bomen in de winter. Die bomen leven ook nog, maar ze lijken dood. Je weet het wel, kijk maar naar buiten: ze staan er zo doods bij. Maar toch zit er leven in. Hier en daar zie je een boom al een beetje tot leven komen en over een paar weken zie je het bij bijna alle bomen. Ik denk dat, als een boom zou kunnen praten, hij in de winter hetzelfde zou kunnen zeggen als jij: "Ik leef nog, maar van binnen ben ik dood." Alleen zou ik dan tegen die boom zeggen: nee, je bent niet dood, je lijkt dood, maar je komt, als God je spaart, weer tot leven.

Weet je, beste vriend(in), zoals jij je voelt, is aan de ene kant best te begrijpen. Ik zou tegen je kunnen zeggen: denk eens aan mensen die het slachtoffer zijn van mishandelingen, van martelingen, aan oorlogsslachtoffers of aan mensen die door andere omstandigheden verschrikkelijk moeten lijden. Maar toch doe ik dat niet. Ik zou liever tegen je willen zeggen: weet je waar we zulke gevoelens als jij hebt ook kunnen vinden? In sommige psalmen. Bij psalmdichters die om de een of andere reden in de knoop zitten en het niet meer weten, zich van God verlaten voelen en net zoals jij zeggen: is er wel een God, ik kan niet meer geloven, God is voor mij weg. Ik noem twee voorbeelden, die voor jou van veel betekenis kunnen zijn. Het eerste voorbeeld is Psalm 22, nota bene van de vrome koning David! Hij begint met: "Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten en bent U ver van mijn verlossing en van mijn brullen?" Is dat niet iets wat heel dicht bij jou staat? En als je dan verder leest (Ik ken je omstandigheden niet, maar toch:) zie je nog veel meer wat voor jou herkenbaar zou kunnen zijn. Maar hij komt er bovenuit. Dat duurt wel een hele tijd, want het is een lange psalm. Toch komt hij er bovenuit en ziet hij God weer, of beter: hij ziet dat God hèm zag, dat God hem niét verlaten had, maar er voor hem wàs. Zou dat ook voor jou niet kunnen gelden, beste vriend(in)? En, dat weet je vast wel: deze psalm doet ook heel erg denken aan Jezus, Zijn lijden en sterven. Ook Hij heeft het, aan het kruis, geroepen: "Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten." "Opdat wij nooit van God verlaten zullen worden", zegt het Avondmaalsformulier. Probeer, beste vriend(in) te denken aan Jezus, probeer je aan Hem over te geven, je op Hem, hoe je je ook voelt en wat er ook met je is gebeurd, te verlaten.

Het tweede voorbeeld is Psalm 42, en daar neem ik Psalm 43 bij, want die twee psalmen horen bij elkaar. In die beide psalmen lees je vier keer "waarom". En je leest "Waarom vergeet U mij?", ja zelfs "Waarom verstóót U mij?" En: mensen zeggen tegen hem, net zoals, denk ik, binnenpraters tegen jou zeggen: "Waar is je God?" Wat heeft de dichter het verschrikkelijk moeilijk: hij proeft dag en nacht tranen, alle golven en baren zijn over hem heengegaan, enz. Maar hij komt er bovenuit. Hoe? Door op God te hopen! Of beter: door drie keer (2 x in Psalm 42 en 1 x in Psalm 43) tegen zichzelf (zijn ziel) te zeggen: "Hoop op God."
 
Ben ik nu aan het preken, beste vriend(in)? Nee. Ik bedoel alleen tegen je te zeggen, dat wat bij jou is zelfs bij vrome psalmdichters het geval is. Maar: hoe donker ook de weg is, hoe vèr God weg lijkt, Hij ís er. Wat zou er anders voor je overblijven? Denk aan die andere psalm, ook van David, Psalm 27, ik zeg het met mijn eigen woorden: "…O, als ik toch niet geloofde dat God er voor mij is en ik het goede van de Heere niet zou zien in mijn leven… er zou niks van mij overblijven" (vers 13). En dan gaat de psalm verder, ik zeg het weer met eigen woorden: "Wees sterk, God is er, verwacht het van de Heere, Hij wil je sterkte geven."

Wat ik ook zou willen zeggen, beste vriend(in): is er niet iemand, of verschillende 'iemanden', die je in vertrouwen kunt nemen, en die ook voor en eventueel mèt je willen bidden? Mensen die je kennen en van je weten kunnen misschien nog veel gerichter voor je bidden. Ik denk bijvoorbeeld aan iemand van de gemeente waartoe je behoort. Nog eens: ik bid voor je. En ik hoop dat ik je wat geholpen heb. God, die er ís, ook voor jóu, sterke je. Hij is altijd nog, ook nu: Israëls God, die krachten geeft, van Wie het volk (en veel andere mensen) zijn sterkte heeft (Psalm 68:17 berijmd).

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven