Vraag
Mijn man en ik denken erover om bewust geen kinderen te krijgen. Met als reden om in plaats daarvan pleegkinderen op te vangen die we dan de volle aandacht kunnen geven. Beiden willen wij al lange tijd (ook vóór onze relatie) pleegkinderen opvangen. We vinden het bijzonder dat we beiden die drang hebben en merken ook uit onze omgeving dat mensen ons daarvoor geschikt achten. We hebben geen voorgeschiedenis van slechte opvoeding, genen, wat dan ook om eventueel een angst te ontwikkelen voor een eigen gezin. Het is gewoon zo dat we denken meer te kunnen betekenen voor pleegkinderen als we zelf geen kinderen hebben. Hoewel we ook de voordelen zien van pleegkinderen die komen in een al bestaand gezin, denken we dat dit ook een juiste keuze kan zijn. Wel blijven we bidden om Gods leiding hierin en als het verlangen naar een eigen kindje ontstaat is daar altijd ruimte voor. De vraag is, of deze gedachtengangen bijbels verantwoord zijn. In de Bijbel staat dat je een opdracht hebt om je te vermenigvuldigen. Er staat ook dat je je naaste lief moet hebben als jezelf. En dat je om moet zien naar de kinderen. Wat zou Jezus doen? Wat doe je met de gaven/talenten/verlangens die je gekregen hebt? Er zullen meerdere meningen zijn over dit onderwerp uiteraard. Maar het belangrijkste vinden we de bijbelse onderbouwing hiervan. Alvast hartelijk bedankt voor uw antwoord.
Antwoord
Het grote gebod der liefde –God, je naaste en jezelf liefhebben– komt sterk naar voren in jullie vraag en is mijns inziens daarvan de rode draad. Jullie zijn echter op zoek naar een meer praktisch antwoord (ouderwets gezegd: een toeknikje van God) op de vraag op welke manier jullie aan dit liefdegebod gestalte kunnen en mogen geven.
In eerste instantie zou ik willen zeggen: dat is helemaal aan jullie zelf om te beslissen, in het nemen van eigen verantwoordelijkheid, met daarbij de voortdurende afhankelijkheid naar God met de voortgaande bede: "Heere, wat wilt Gij dat wij doen zullen en hoe kunnen wij aan Uw liefdegebod zodanig gestalte geven, dat U daarmee in uw Plan aan Uw eer komt, en wij daar ten volle vreugde en voldoening in mogen vinden?" Ik schrijf bewust erin vinden, wat iets heel anders is dan eruit halen.
Jullie hebben de keuze om eigen kinderen langs natuurlijke weg te ontvangen. Dat is de eerste opdracht en roeping, die God ons (in Adam) heeft toegezegd in Genesis 1:26: "Gaat heen en vermenigvuldigt." Het is een opdracht en belofte, die wij weliswaar vanuit de Schriftcontext hebben te verstaan. (Er staat overigens niet bij, hoeveel en hoe vaak er vermenigvuldigd moet worden.)
Het is een belofte, maar tegelijk ook een opdracht. Wanneer jullie de roeping ervaren en menen de gaven en het enthousiasme te hebben om pleegkinderen te nemen, met al hun zorgen, vragen, verdrietigheden, maar ook vreugden –een grote opgave, die bij mij altijd weer grote waardering en verwondering oproept– dan zie ik geen reden om deze weg niet in te slaan. Al blijft in deze weg de kernvraag voor jezelf voortdurend overeind: "Wat beweegt ons ten diepste om (in aanvang) af te zien van biologisch eigen kinderen tegenover het verzorgen van pleegkinderen. Is onze afweging evenwichtig en staan wij daar ook achter?" Deze vraag geef ik jullie graag ter overweging mee. Let wel: ouderschap en het laten dopen ligt, anders dan bij adoptie en biologisch eigen kinderen, bij pleegkinderen niet in de lijn der vanzelfsprekendheid.
Wellicht ten overvloede (en jullie vraag geeft daar gelukkig geen aanleiding toe, maar ook anderen zullen dit lezen), geef ik als nog één gedachte mee. Ik hoop van harte, dat de keuze tot pleegkinderen gespeend is van gedachten tot hoegenaamd ‘evangeliseren’ (bekeringsdrang) als doel of roeping voor het ‘nemen’ van pleegkinderen, wat niet minder geldt ten aanzien van adoptie. Zoals het huwelijk geen bekeringsinstituut is voor een man of vrouw, is het gezin dat evenmin. Waarmee, begrijp me goed, dus niet gezegd is, dat wij als man en vrouw, vader en moeder, verzorger, voogd of pleegouder, elkaar niet juist de liefde van en tot Christus met Bijbeluitleg, gebed voor elkaar, zorg en liefde aan elkaar (kortom: het hele christelijke geloofsleven) gestalte hebben te geven. Want dat blijft wel degelijk onze voortgaande en dure roeping, opdracht en taak.
Ds. M. F. van Binnendijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.F. van Binnendijk
- Geboortedatum:30-11-1963
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Stadskanaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Lees ook: het weblog 'Dominee in de bajes'
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wij zien het opvangen van pleegkinderen als onze roeping van God, we zien ook duidelijk Gods leiding in ons huwelijk daarin, in het huis waarin we wonen,waardoor we de ruimte hebben om kinderen op te vangen, maar ook in het krijgen en niet krijgen van onze eigen kinderen.
Al voordat onze eigen kinderen er waren hadden we al de wens om kinderen te helpen via adoptie of pleegzorg. Toen onze oudste zoon 1,5 jr. was kwam ons eerste pleegkind bij ons. Uiteindelijk hebben we 3 eigen kinderen gekregen, zij zijn geboren via een keizersnede, ons wordt het om die reden afgeraden om opnieuw zwanger te raken, ik heb het daar best moeilijk mee gehad, wij hadden graag meer kinderen gekregen, aan de andere kant denk ik dat het juist Gods bedoeling is dat wij geen eigen kinderen meer krijgen, zodat we pleegkinderen kunnen blijven opvangen.
Gods roeping om pleegkinderen op te vangen kan dus heel goed staan naast het krijgen van eigen kinderen.
Daarnaast ben ik blij dat ik eigen kinderen heb, het opvangen van pleegkinderen is niet eenvoudig, vaak zijn ze beschadigd en hebben gedragsproblemen. Wat ik bij ons zie als een kind heel onverwachts binnenkomt dat onze kinderen hem of haar mee naar buiten nemen of een spelletje gaan doen, waardoor een kind zich snel op zijn/haar gemak voelt.
Als je eigen kinderen hebt ervaart een pleegkind ook meer hoe eea is in een ''normaal' gezin.
Voor jezelf is een pleegkind opvoeden ook 'makkelijker' als je al ervaren hebt hoe het is met een eigen kind.
Pleegkinderen gaan vaak na een periode weer terug naar ouders. Als er geen eigen kinderen zijn lijkt me zo'n periode van afscheid nemen veel moeilijker.
Ik zou er zeker niet voor kiezen om geen eigen kinderen te krijgen en wel pleegkinderen.
Als je geen kinderen kunt krijgen is het natuurlijk wat anders, dan is het geen eigen keuze meer. Ik denk (na 10 jr pleegzorg ) dat pleegkinderen zonder eigen kinderen een stuk moeilijker is.
Mocht je er over door willen praten, mag je mijn mail-adres opvragen bij refoweb.
Toch denk ik niet dat je moet vergeten wat God Zelf zegt: weest vruchtbaar.......
Hoe denk je dat je vraagt overkomt op mensen, zoals wij, die een kinderwens hebben maar daar tot nu toe op moeten wachten? Niet om medelijden op te wekken hoor, maar ik geloof persoonlijk niet dat je bewust er voor mag kiezen om geen kinderen te krijgen en wel pleegkinderen.
Gods zegen in jullie leven.
