Weinig gezelligheid in gemeente

Aan wie ik deze vraag moet stellen weet ik niet, maar ik hoop op een antwoord. Mijn man en ik zijn lid van een kerkelijke gemeente in een dorp. We woonden eerst in het dorp, nu in het buitengebied. Toen we nog in het dorp woonden, hadden we veel vrienden en kennissen over de vloer. Bijna elke elke dag stonden er wel fietsen voor de deur van mensen die even gezellig aankwamen. Ik had dat ook nodig. Nu wij al weer heel wat jaren elders kerken dan in het dorp groeten wij onze vroegere kennissen (zo noem ik ze nu maar) nog gewoon hartelijk. We proberen in onze nieuwe gemeente contacten te leggen; ik bezoek eenzame ouderen en zieken. Ik haal daar een stuk voldoening uit, maar ik ben zelf ook niet gezond. Ik lijd aan een paar chronische ziekten, maar heb een enorme wil. Als ik door die omstandigheden eens niet kom, hoor ik zelf ook niets. We doen aan alle kerkelijke activiteiten mee, maar we we hebben desondanks nog weinig echte vrienden gekregen. We hebben weinig contact met mensen die echt geïnteresseerd zijn in ons wel en wee, die spontaan komen aanwaaien, eens bellen, enzovoorts. Ik, als vrouw, mis dat enorm! De kinderen zijn namelijk ook al de deur uit. Soms denk ik erover om te verhuizen, maar mijn man heeft hier zijn werk en ik ook. En we wonen er op zich prima. Hoe vind ik nu als vrouw, of wij als echtpaar, gezellige en echte vrienden die door dik en dun vrienden met ons zijn en blijven? Voor jongeren is er enorm veel, maar voor mensen die niet piepjong meer zijn niet. Ik heb het idee dat iedereen steeds meer voor zichzelf leeft. Een vriendelijke verkoopster valt op, een nette chauffeur die je voorrang geeft ook, net als een behulpzaam iemand op straat. Het erge is dat ik ook in de kerken veel eenzaamheid zie. Dat mag toch onder ons niet zo zijn? Ik weet dat je vrienden krijgt door er zelf één te zijn, maar helaas werkt dat dan toch niet (meer)? Hoe dan? Heeft u raad? Ik mis het soms echt heel erg, vooral als ik het rustiger heb. Vast hartelijk bedankt voor uw antwoord.

Volgens mij zijn er twee problemen. Allereerst dat jullie buiten het dorp wonen. Mensen komen blijkbaar niet zo gemakkelijk meer langs. Vervolgens zijn jullie in een andere gemeente gaan kerken en dat schept ook afstand. Nu is het in de praktijk niet gemakkelijk om deze twee problemen op te lossen. Verhuizen willen jullie niet. Althans de vrouw des huizes wel, maar de man niet. Vervolgens is het ook niet gemakkelijk om weer van gemeente te wisselen wat kerkgang betreft. Kortom, er zit niets anders op om de situatie te aanvaarden zoals die nu gegroeid is.

Natuurlijk is er ook nog een andere kant. Helaas komen we steeds meer te leven in een samenleving die niet meer zo sociaal is ingesteld als vroeger. Ondanks heel veel communicatiemiddelen is er toch sprake van grote eenzaamheid. Dat vraagt om een mentaliteitsverandering, ook in de christelijke gemeente. Laten we hopen en bidden dat die mag plaatsvinden. Ook in jullie gemeente en omgeving.

Ds. R. W. van Mourik, Elburg

Dit artikel is beantwoord door

Ds. R. W. van Mourik

• Geboortedatum:
  07-02-1958
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

135 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven