Vraag
Aan Marijke Rots. Vaak lees ik uw antwoorden en ik leer er ook van. Nu durf ik ook een vraag te stellen. Ik ben een vrouw. Ik ben al wat ouder: 42. En heb nu al een tijd verkering. Mijn vriend weet al dat hij met mij wil trouwen. Ik weet het nog niet. Of eigenlijk... ik durf nog niet. Ben zo onzeker van mijzelf; bang een verkeerde keuze te maken. Ik ben bijvoorbeeld heel bang voor dingen. Nu zitten we gezellig samen op de bank en dan voel ik me veilig. Maar ik ben erg bang dat als we trouwen dat hij daar dan geen tijd meer voor maakt, omdat hij me dan 'heeft' en dit nu doet om me voor zich te winnen. Dit heeft echt niets met hem te maken, maar wel met mijzelf. Misschien ook omdat ik nooit thuis heb gezien dat mijn vader tijd nam voor mijn moeder. Ik merk ook dat ik heel negatief denk: Een vrouw is voor het huishouden makkelijk en voor de behoeften van de man, maar als je eenmaal getrouwd bent dan krijg je niets meer als vrouw. Heel erg, maar voor al die dingen ben ik bang, terwijl ik een hele lieve vriend heb. Wat moet er dan zijn in de relatie, wil ik de stap durven wagen?
Antwoord
Beste 42-jarige,
Wat er moet zijn in de relatie? Vertrouwen. In uwzelf. In uw vriend. In de toekomst. Hoe? “Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heeren hand, moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land.”
En ook: gesprek. Met elkaar. Leg uw vriend uw twijfels voor. Én maak afspraken met hem. Tijd maken is afspraken plannen. Dat doet u nu in uw verkeringsperiode toch ook? Waarom zou dat anders zijn binnen een huwelijk? Hetzelfde geldt voor wat het huishouden betreft: maak afspraken over wie wat doet. Het huwelijk is géén zaak van “hij de lusten, zij de lasten”, maar van een afspraak die u wettelijk vastlegt om sámen het leven te delen. Om beiden gelukkig te worden en ieder tot zijn/haar recht te komen. Dat is een spannend avontuur. Daar is liefde voor nodig. En ook moed! Naast trouw en vertrouwen.
Ik wens u alle goeds toe. En realiseer u dat weliswaar uw ouders uw voorbeeld zijn, maar dat niet ieder voorbeeld een goed voorbeeld is, helaas.
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
In het huwelijk ben je één, dus ook jullie gedachtes zijn één.
Ik zou dan ook beginnen met inderdaad zoals Marijke al zegt uw vriend uw twijfels voor te leggen.
Ik zou proberen er iets nuchterder mee om te gaan, anders staat u uw eigen geluk in de weg. En als het zo zou zijn dat u na uw huwelijk opeens een sloofje moet zijn dan bent u daar zelf altijd nog bij of dit gebeurd ja of nee.... Maar u klinkt heel liefdevol over uw vriend, mooi om te lezen!
Hoe staan jullie in het leven? Heb je het idee dat God je heeft samengebracht? Heb je op godsdienstig gebied dezelfde lijn? Denk je over de belangrijkste levensvragen hetzelfde? Gedraagt je vriend zich betrouwbaar (niet tegenover jou godsdienstig en onder zijn vrienden alleen geinteresseerd in wereldse zaken bijv.)? Als je zulke vragen positief kunt beantwoorden, dan moet je ook weer niet té bang zijn. Angst is ook een slechte raadgever.
Als je wilt weten hoe je vriend na een huwelijk zal zijn, zijn gesprekken onmisbaar. Maar er zijn meer aanwijzingen. Stel dat de band tussen zijn ouders goed is en hij heeft zelf weer een goede band met zijn ouders, dan zal hij waarschijnlijk hun voorbeeld navolgen. Als zijn ouders niet op de goede manier met elkaar omgaan en hij heeft daar moeite mee, dan is dat ook een aanwijzing. Hoe gedraagt hij zich tegenover zijn vrienden/ op zijn werk?
Als je voelt dat God je heeft samengebracht en je ziet aan allemaal dingen dat het een beste, betrouwbare vent is, dan moet je je niet mee laten slepen door angst, lijkt me. Beetje nuchterder zijn, dan, zoals Rinske aangeeft.
