Dankbaar voor automatische wapens in speeltuin

In augustus zijn Ernst en Johanna Boogert met hun 5 kinderen voor CAMA Zending uitgezonden naar Jeruzalem (Steun hen!). De brute massamoord van Hamas op 7 oktober 2023 zet ook hun leven op z’n kop. Ernst blogt vanuit de heilige stad welke gevolgen zij dagelijks ondervinden. Hieronder deel 2 (2 november tot en met 1 december).

Terroristische aanslag in Jeruzalem (vrijdag 1 december)

Voor het grootste deel heeft het leven zich weer hervat hier in Israël. En gelukkig maar… Johanna gaat 5 ochtenden per week naar de Ulpan lessen om Hebreeuws te leren. Dit vraagt ongeveer 6 uur per dag (huiswerk en reizen meegerekend). Erg intensief dus! De kinderen gaan gewoon weer naar school en zelf ben ik ook erg druk.

Bij CAMA in Jeruzalem is een noodhulp programma opgestart dat de nodige aandacht en inzet vereist. De afgelopen weken zijn we druk geweest met het doen van boodschappen voor noodlijdenden, het maken en bezorgen van voedselpakketten in bijvoorbeeld de oude stad, uitdelen van babykleertjes en winterjassen, kaarsen voor de soldaten (voor Chanoeka), en tal van andere dingen.

Daarnaast heb ik namens Stichting Messiasbelijdende Joden diverse bezoeken kunnen afleggen aan voorgangers door het hele land. Het was indrukwekkend om te horen hoe 7 oktober de levens van deze broeders en hun vrouwen volledig op zijn kop zette. Vooral ook al het werk dat sindsdien erbij gekomen is in het zorgen voor de mensen die hulp nodig hebben. Voornamelijk voor de geëvacueerden die al weken niet meer naar huis kunnen. Velen zijn geknakt in de hoop dat het ooit nog goed kan komen in dit land. Dat is een pijnlijke rode draad door alle verhalen heen. Al met al was het een grote bemoediging voor hen dat wij als buitenlanders er nog zijn om hen bij te staan. Het maakt me klein om te merken dat ik als niet-Jood kennelijk een verschil voor hen kan maken. Ook voor jullie als lezers is het belangrijk om te weten dat ALLE hulp en medeleven vanuit het buitenland zeer wordt gewaardeerd.

De afgelopen weken bleek ook de stroom aan gruwelijkheden die zich op 7 oktober hebben afgespeeld onafgebroken. Iedere keer dat we dachten ‘het kan niet gruwelijker’ kwamen er toch weer nieuwe details naar buiten. De details raken ons, meer dan we kunnen zeggen. Ook zijn de afgelopen weken bepaald geweest door de gegijzelden en de vrijlating van ongeveer een derde van hen. Dit lijkt nu afgelopen te zijn aangezien vanmorgen vroeg al weer de eerste raketten geschoten zijn vanuit Gaza en de strijd door de IDF is hervat. Wat een pijn en verdriet voor hen die niet zijn vrijgelaten en voor de families die dagenlang de hoop hebben gehad dat hun geliefden misschien ook vrijgelaten zouden worden!

Een zorgelijke ontwikkeling op dit moment is dat de spanning op de Westbank hand over hand lijkt toe te nemen. Van verschillende kanten horen we de afgelopen dagen verhalen dat het niet goed gaat. Het leger grijpt steeds hard in, maar de situatie lijkt steeds onhoudbaarder te worden. Op sommige plekken zijn bijvoorbeeld Palestijnse gezinnen al 2 maanden niet meer het huis uit geweest en de financiële nood neemt hand over hand toe. Dusdanig dat nu al gezegd wordt dat de situatie niet te vergelijken is met de Covid-19 periode toen het toerisme ook volledig wegviel. Met tranen in hun ogen hebben twee collega’s van CAMA de afgelopen dagen afscheid moeten nemen van hun huis vlakbij Bethlehem. Zij worden nu permanent gehuisvest in een van de gastenverblijven in ons kerkgebouw.

Gisterenmorgen was er een terroristische aanslag bij een bushalte waar ikzelf de afgelopen weken regelmatig gewacht heb op een overstap naar Beit Shemesh. Nu de strijd is hervat is de verwachting dat dergelijke situaties weer toe zullen nemen de komende dagen. Het lastige is dat je je moeilijk kunt beschermen tegen dergelijke situaties. Een aanslag komt altijd onverwacht. Elke dag bidden we om bescherming van iedereen binnen ons gezin en binnen ons team.

Afgezien van een enkele politiecontrole in de straat voor ons huis voelen we ons veilig op de plek waar we wonen. Momenten van vreugde over alle bijzondere dingen die we meemaken wisselen zich af met momenten van zorg en verdriet, vooral door alle verhalen die we dagelijks horen. We weten ons op onze plek hier. Te meer omdat we mogen merken dat we echt een verschil kunnen maken voor de mensen hier. God geeft ons dagelijks genade niet alleen om hier te blijven, maar ook om onszelf nuttig te maken.

Klaagmuur vol posters van gegijzelden (zaterdag 18 november)

We merken dat de situatie hier in Israël enigszins gestabiliseerd is, ook al weet iedereen dat het elk moment weer om kan slaan. Het leger vervult haar taken in Gaza en aan de grenzen van het land en verder probeert iedereen er het beste van te maken. Als buitenlander in Israël merken we richting ‘ons’ hoofdzakelijk twee reacties.

1) de diepe teleurstelling over velen die teruggeroepen zijn naar het thuisland. Ze kwamen toch om te helpen? Waar zijn ze dan nu we ze zo hard nodig hebben…?!
2) de enorme dankbaarheid voor de mensen die er ondanks alles toch nog zijn of vrijwillig het vliegtuig genomen hebben om bijvoorbeeld geëvacueerden te helpen of om te helpen de oogst binnen te halen waar nu te weinig werkers voor zijn.

Zelf zijn we dankbaar dat de focus weer helemaal naar buiten gericht kan zijn in plaats van op onze eigen veiligheidssituatie. Ten slotte zijn we naar Israël gekomen om de mensen hier tot steun te zijn… Als CAMA team gaan we nu regelmatig naar Yad Hasmonah. Een Kibboets buiten Jeruzalem waar tientallen gezinnen uit de Kibboetsiem en dorpen rond Gaza opgevangen zijn. Wanneer je de verhalen hoort over de dingen die de mensen daar hebben meegemaakt, dan vervult je hart zich met verdriet. Het is ontzettend mooi werk om deze mensen een kop koffie te geven en een spel voor de kinderen in de hand te stoppen. Er gewoon voor ze te zijn om naar de verhalen te luisteren, ook al gaat dat in mijn gebroken Hebreeuws. En boven al te wijzen op de hoop en troost die te vinden is in God. Wanneer de mensen dan met een glimlach afscheid nemen, dan weet je dat je een verschil hebt mogen maken tussen een donkere en duistere dag naar een dag waar weer ruimte is voor hoop.

Ook ben ik van de week met een vriend helemaal naar het noorden gereden, naar de grens met Libanon. Het was toen al een aantal dagen erg spannend aan de grens. Met elkaar besloten we om erheen te gaan om te bidden voor de veiligheid van het land en om soldaten te bemoedigen die we onderweg tegenkomen. Tot onze verbazing konden we dichter bij de grens komen dan we hadden gedacht. Toen we aankwamen hingen 2 grote lichtbommen in de lucht. Een soort munitie dat heel lang in de lucht blijft hangen en een grote hoeveelheid licht verspreid. Het liet zien dat operaties in volle gang waren. Al biddend reden we van plaats naar plaats (van de zee tot aan Safed). We wilden graag naar Mount Meron, vanwaar je een geweldig uitzicht hebt over Libanon, maar zoals te verwachten is was dat veranderd in een grote militaire vesting. Het was toen inmiddels middennacht. Voor de soldaten die ons tegenhielden was het een geweldige bemoediging om te horen dat we helemaal uit Jeruzalem gereden kwamen om voor hen te bidden en voor de veiligheid van het land. Hoe dan ook is duidelijk dat er sprake is van een grote opbouw van militaire middelen en de vraag is wat er de komende week zal gebeuren. Rond half vijf in de ochtend waren we weer terug in Jeruzalem en het was enorm bemoedigend om te merken dat de situatie in de dagen erna weer rustiger was.

Al met al blijft het zoeken naar de beste invulling van onze tijd. De komende week hopen we als team weer een eerste stap te zetten in het oppakken van de gewone taken, waaronder het herstarten van het theologisch onderwijs (de reden waarom we gegaan zijn!). Het stemt ons dankbaar dat dat ondanks alles weer mogelijk is. Daarnaast blijven we zoeken naar mogelijkheden om de mensen om ons heen zo veel mogelijk tot hulp te zijn. Onverwacht heeft ons CAMA fonds (‘Leiderschapstraining en ondersteuning welzijn Israël’) een hele nieuwe dimensie gekregen waar we bij onze uitzending totaal geen weet van hadden.

Een mooi moment kwam toen we onlangs de kortere route door de Arabische buurt namen naast onze wijk. Er kwam echter een grote bus van de andere kant en samen met zo’n 30 andere auto’s moesten we ons erlangs zien te wurmen. Dit koste veel tijd en stuurmanskunst. Het mooie is echter dat Jood en Palestijn hielp om dit alles mogelijk te maken. Voor ons was dit een eerste lichtpuntje in dit enorme conflict. Kennelijk kan het dus nog steeds om in vrede aan een oplossing te werken, ook als is het voor iets kleins als het verkeer. Voor ons reed een militair in IDF uniform. Hij was zichtbaar gefrustreerd en misschien ook wel een beetje bang, want we konden echt geen kant op met z’n allen. Echter iedereen werkte mee en na een half uurtje en heel wat stuurmanskunst waarbij we rakelings langs andere auto’s kropen kon iedereen weer zijn weg vervolgen.

Zomaar wat indrukken van de afgelopen week. Steeds is het ons verlangen om een bruikbaar instrument te zijn in Gods hand. Toch ontdek je ook steeds weer hoe beperkt jezelf bent. Horen we Gods stem wel goed genoeg en verstaan we onze roeping? Elke dag moeten er weer keuzes gemaakt worden en je blijft in dit alles ook gewoon mens… Het is steeds een diepe troost dat er velen zijn onder jullie die voor ons bidden en we merken dagelijks de kracht die daarvan uitgaat. God is trouw en Zijn plannen falen niet, dat staat voor ons als een paal boven water, ook al kunnen we het in de werkelijkheid om ons heen allemaal niet zo gemakkelijk met elkaar rijmen. Wanneer je bijvoorbeeld bij de Klaagmuur langs de rijen met posters van de gegijzelden loopt, dan schiet er toch een grote brok in je keel. Hoe lang zal men nog in deze vreselijke onzekerheid moeten leven?! Vandaag waren er in Jeruzalem 30.000 mensen op de been om aandacht te vragen voor hen die door Hamas gegijzeld zijn. Waar de wereld dit al weer vergeten is, leven de meesten hier elke dag bij deze werkelijkheid. Hoe lang nog?!

Oorlog begint vanzelfsprekender te worden (11 november)

Langzamerhand wordt het wat stiller van onze kant. Hoe raar het ook voelt, maar de oorlog begint vanzelfsprekender te worden en daarmee wordt de urgentie van berichten ook iets kleiner. Toen we vandaag er even met het gezin op uit gingen moest ik verschillende keren zeggen: “Bij elkaar blijven jongens, het is nog steeds oorlog en je weet maar nooit…” Aan de ene kant voelt het als een opluchting: je kunt weer ‘normaal’ met elkaar gaan doen. Maar ergens voelt het ook vreemd: Is het niet zo dat op nog geen 100 kilometer hiervandaan een bloedige oorlog woedt?!

Vanmorgen in de gemeente kwam alles weer even heel dichtbij. Eerst de mededeling dat een in de gemeente bekende soldaat de afgelopen nacht beide benen heeft verloren (uit de dienst begrepen we dat meerdere collega’s het leven hebben gelaten nadat hun voertuig op een bom reed…). Daarna de mededeling dat de dienst anders zal zijn dan normaal. Geen preek, maar enkel gebed, het lezen van de eerste 10 Psalmen, en een bemoedigend lied tussendoor. Steeds las een gemeentelid een Psalm voor en daarna ging een ander gemeentelid in gebed. Het kwam zowel voor Johanna als mij heel erg binnen… We leven in de realiteit van deze 10 Psalmen en ondervinden zowel geestelijk als lijfelijk wat we hier lezen. Psalm 3:4-5 “U echter, HEERE, bent een schild voor mij, mijn eer; U heft mijn hoofd omhoog. Met mijn stem riep ik tot de HEERE, en Hij verhoorde mij vanaf Zijn heilige berg.” Het was goed en indrukwekkend om op deze manier samen te zijn.

Doordeweeks kunnen we inmiddels veel doen. Johanna gaat nu elke ochtend naar Ulpan; de Hebreeuwse taalschool. Ze heeft het daar goed naar haar zin, hoewel het leren wel weer even omschakelen is. Zelf heb ik de afgelopen week een project bij Petach Tikwa (Netivah) bezocht van waaruit de meest noodzakelijke (niet militaire) goederen aan soldaten worden verzonden (als tandpasta en ondergoed bijvoorbeeld). Daarnaast worden er ook zo’n 1500-2000 maaltijden per dag bezorgd aan mensen die dit het meest nodig hebben. Indrukwekkend om te zien dat dit in een paar weken tijd zo efficiënt is opgezet!

Nu het team grotendeels weer terug is, kunnen we ook met elkaar dingen op gaan pakken. Elke ochtend komen we even bij elkaar voor een kop koffie en bespreken we wat iedereen gaat doen. Ook hebben we de afgelopen week de hoofden bij elkaar gestoken om te kijken hoe we als CAMA kunnen bijdragen aan de noden hier in het land. De details moeten nog verder worden uitgewerkt. Zelf besteed ik nog veel tijd aan het doen van vrijwilligerswerk op een ‘farm’ ten noorden van Jeruzalem. Het voelt als een stukje roeping om daar te zijn en de toekomst zal uitwijzen waar het nuttig voor mag zijn. Ook willen we ondanks de oorlog toch langzamerhand weer terugkijken naar het oorspronkelijke plan: het ondersteunen van gemeenten hier in Israël, zowel theologisch als praktisch.

Omdat Johanna nu naar de Ulpan gaat, moest er ook een oplossing worden gevonden voor Cecilia. We hadden haar al even geleden ingeschreven bij een kleuterschool, en wonder boven wonder kregen we vlak voordat de Ulpan begon bericht dat ze kon komen. Elke dag gaat ze met heel veel plezier naar school en we moeten zelf ook zeggen dat het een erg fijne plek voor haar is. Op school krijgt ze (naast alle taken die ze moet doen) les van drie docenten in het Hebreeuws, Arabisch en Engels… Jaja, zo gaat dat hier dus. We kunnen niet wachten om Cecilia zelfstandig de dingen te horen zeggen, hoewel er af en toe al een zinnetje Engels over haar lippen komt.

Hoe kijken we inhoudelijk tegen de oorlog aan die volgens de overheid waarschijnlijk lang gaat duren (maanden tot een jaar)? Uiteraard kun je deze vraag op twee manieren beantwoorden: politiek/militair of geestelijk. Politiek gezien kunnen we ons vinden in de reactie van Israël: Op geen enkele wijze kan Hamas blijven voortbestaan nu ze circa 1200 burgers in koele bloede hebben afgeslacht. Het is echter moeilijk om mee te maken dat een dergelijke onderneming niet uitgevoerd kan worden zonder vuile handen te krijgen. Zowel in het verlies van eigen militairen als van burgers. Zelf hecht ik echter steeds meer belang aan het geestelijke aspect van deze oorlog. Ik heb ook de indruk dat dat in de publieke discussies mist. Ik herinner mij een verhaal van onze docent godsdienst antropologie aan de universiteit in Leiden. Hij vertelde dat bij een bezoek aan een Afrikaanse stam het dak van een gebouwtje instortte waarbij meerdere dorpelingen ernstig gewond raakten. Vanuit zijn Westers beredeneerde perspectief kwam dat gewoon omdat de houten balken vermolmd waren. Maar de mensen zelf vroegen zich af waarom precies die mensen onder de hut zaten die gewond raakten. Deze vraag boeit mij ook nu: waarom deze oorlog? Waarom nu? Waarom op deze wijze?

Uiteraard kunnen deze vragen historisch worden beantwoord, maar belangrijker voor mij is wat God ermee te maken heeft. Een tekst die mij vanmorgen diep raakte in de dienst was Psalm 6:2 “O HEERE, straf mij niet in Uw toorn, en kastijd mij niet in Uw grimmigheid!” Hebben we hier te maken met de toorn van God? Mij valt op dat zelfs onder stevige gereformeerden deze opmerking nauwelijks op de lippen genomen wordt. Zelf heb ik de afgelopen dagen veel moeten denken aan de belofte van God aan Abraham in Genesis 12:3 “Ik zal zegenen, die u zegenen, en vervloeken, die u vloekt; en in u zullen alle geslachten des aardrijks gezegend worden.” Het is levensgevaarlijk om Israël te vervloeken. Is dat niet wat al decennia door Hamas publiekelijk en met medeweten en medewerken van het Westen gebeurd is?! Ook in Europa moet men echt opletten wat het betekent om het publiekelijk vervloeken van Israël toe te laten op alle belangrijke pleinen en wegen… Dit zal niet zonder consequenties blijven…

En daarbij ook de vraag of niet Israël ook een kastijding in dit alles ondergaat. Natuurlijk moet je hier ongelofelijk voorzichtig mee zijn en ik poneer het ook niet als stelling. Maar wel als een gedachte die de afgelopen dagen regelmatig door mijn hoofd is gegaan. Past ons hier in Israël niet verootmoediging en berouw? Ik hoor om mij heen zoveel spierballentaal en eerlijk is eerlijk denk ik dat Israël met haar hoogontwikkelde technologie deze strijd verhoudingsgewijs gemakkelijk aankan. Maar missen we dan niet iets? Mist God dan niet iets? Ook vanmorgen in de gemeente viel mij op dat vooral voor de soldaten gebeden wordt, voor een voorspoedige vrede, voor de gewonden, voor de burgers, voor families, etcetera. Maar waar is de eer van God? ‘Lezen’ we de situatie wel goed genoeg en met Bijbels geoefende geestelijke ogen. Zelf hebben we de afgelopen weken met het gezin het boek van de Richteren doorgeploeterd… Ik kan me niet aan de indruk onttrokken krijgen dat daar toch belangrijke antwoorden liggen die ik maar al te weinig om mij heen hoor. Richteren 10:10 “Toen riepen de kinderen van Israël tot de HEERE: Wij hebben tegen U gezondigd…!”

Het stemt ons dankbaar om te merken dat er velen zijn die voor ons bidden. Ook weten we dat er velen zijn die voor de situatie in Israël bidden. Laten we met elkaar meestrijden in het gebed voor de situatie, wetend dat Gods plannen niet zullen falen. Israël en de wereld, alles snakt naar vrede…! Aan de belofte dat dat eenmaal zal komen houden we ondanks alles vast…

Groot voorrecht om juist nu in Israel te zijn (4 november)

De dagen vliegen voorbij en de Shabbat is al weer achter de rug. Gelukkig heb ik een uurtje de tijd kunnen vinden om weer een update te schrijven. Te midden van alle drukte valt dat niet altijd mee. Toch vinden we het fijn om jullie op de hoogte te houden en het doet erg goed om jullie medeleven te ervaren.

Veel berichten bestormen elke dag het nieuws. Zo is dat ook hier, hoewel ik het nu wat rustiger aan doe dan de eerste weken van de oorlog. Op een gegeven moment merk je dat niet alle informatie nuttig is. Bovendien speelt zich naast de werkelijke oorlog op de grond ook een informatieoorlog af. Bijna ieder weekend worden we ingewreven met berichten dat men op de Westbank oproept tot oorlog, dat Hezbollah in Libanon zich ook met volle kracht in de strijd gaat mengen en dat Iran klaarstaat om via Syrië de Golan hoogte binnen te vallen. Psychologische oorlogvoering noemt men dat. We beginnen langzaam maar zeker aan deze berichten te wennen en wachten meer af wat er daadwerkelijk komt. Zeker, de boel kan hier de komende dagen enorm gaan escaleren, maar we zijn ons inmiddels ook bewust dat er meer achter dergelijke berichten zit…

Naast bovenstaande zijn we ons ook meer bewust geworden waar onze verantwoordelijkheden eigenlijk liggen. Het politieke spel kunnen wij niet veranderen, noch beïnvloeden. De militaire strategie, daar hebben we niets over te zeggen. Wat we wel kunnen doen is op dat kleine stukje waar we wel verantwoordelijkheid dragen ons maximaal inzetten. Dat betreft dan in de eerste plaats ons gezin, maar daarnaast ook de mensen en problemen die we in onze directe omgeving tegenkomen.

Vandaag hebben we met elkaar de 11e verjaardag van Sarah gevierd. Het was ontzettend fijn dat Jeff en Kate (onze leidinggevenden) daarbij aanwezig waren met hun gezin. Zij zijn een paar dagen geleden uit Jordanië teruggekeerd met een groot deel van de overige teamleden die geëvacueerd waren naar Jordanië. Dit was erg fijn! Wat hebben we het team gemist de afgelopen twee weken… Met elkaar hebben we een rondje gewandeld door de buurt en voor het eerst sinds de oorlog zijn we weer over de 206 meter lange touwbrug gewandeld die onze kant van de vallei met de berg Sion verbindt.

Nu een groot deel van het team weer terug is, kunnen we ook weer meer vanuit CAMA organiseren. We hopen met elkaar de komende week te bepalen wat wij als team kunnen bijdragen aan de noden die we om ons heen zien. Dit betekent het wijzigen van oorspronkelijke plannen, maar iedereen heeft duidelijk dat onze roeping nu gericht is op daar waar de nood het hoogst is. Op dit moment zijn er ongeveer 600.000 mensen geëvacueerd van rond de Gaza strook en vanuit het noorden bij Libanon. De meesten hebben halsoverkop hun huizen moeten verlaten en hebben nauwelijks spullen en kleding mee kunnen nemen. Nu de koelere maanden voor de deur liggen is dat bijvoorbeeld een concrete zorg. Ook moeten we rekening houden met toenemende armoede. Van verschillende kanten hebben we inmiddels begrepen dat er voedselprojecten opgestart zijn en dat daar een grote behoefte aan is.

Ook zal Johanna de komende week beginnen met haar Ulpan lessen om Hebreeuws te leren. Zeker wanneer Johanna op termijn in de zorg van betekenis wil zijn, is het belangrijk om de taal te beheersen. We zijn dankbaar dat we een paar dagen terug bericht kregen dat Cecilia naar de kleuterschool kan tijdens de ochtenduren. Ook daarin wordt weer voorzien!

Wat onze veiligheid betreft verandert er momenteel weinig. Het is en blijft stabiel zorgelijk. De situatie in onze wijk in Jeruzalem is onveranderd veilig, maar niemand weet wat de impact van een verdere escalatie in het noorden zal zijn. We blijven alert, maar voor nu is er (afgezien van enkele raketten) geen reden tot directe zorg. We zijn hier dankbaar voor, want zo goed kenden we de buurt niet toen de oorlog uitbrak.

Geestelijk weten we ons erg bemoedigd. Afgelopen donderdag hebben we samen de dankdag dienst uit onze vertrouwde gemeente in Waarder geluisterd (van afgelopen woensdag). Wat een bemoediging! Danken te midden van deze ellende?! Zeker, want wat hebben wij als heidenen veel te danken aan het Joodse volk… Het heeft ons er weer bij bepaald waarom dit alles begonnen was. Natuurlijk is het een koude douche om na 6 weken in het land te zijn je in een oorlog te bevinden. Tegelijkertijd ervaren we het als een groot voorrecht om juist nu hier te zijn. Alleen al het feit dat we gebleven zijn is voor velen hier een bemoediging. En bemoediging, dat is wat de mensen hier het hardst nodig hebben. Zo veel mensen die we de afgelopen weken ontmoet hebben die de moed beginnen te verliezen. De slachting van 1400 volksgenoten en de vele soldaten die dagelijks omkomen, voor velen is dat na zoveel oorlogen te veel…

Vanavond kwam ik in de Psalmen nog een paar teksten tegen die mij raakten, vooral vanwege hun diepte. Ik geef ze jullie mee. Psalm 139:11-12 “Zei ik: Ja, duisternis zal mij opslokken! Dan is de nacht een licht om mij heen. Zelfs de duisternis maakt het voor U [=God] niet duister, maar de nacht licht op als de dag, de duisternis als het licht.” Dit is de wereld op zijn kop, maar zo ervaren we het leven hier bijna dagelijks: de duisternis is als het licht, omdat God het licht maakt… Wonderlijk!

Veel bidden op Dankdag (2 november 2023)

Goedemorgen allemaal, het is vandaag 2 november en Israël is al weken in een zeer moeilijke situatie en vanuit de regering wordt er aangegeven dat het nog maanden kan gaan duren.

Gisteren hielden velen van jullie dankdag. Ik was me ervan bewust dat dit herdacht werd in veel Nederlandse kerken. Alleen voelde het gisteren niet zo. Het was voor mij meer een dag van intens gebed tot God. Zoveel jonge Israëlische soldaten die hun leven verliezen in de strijd in Gaza. Het kwam op de een of andere wijze erg binnen. Al meer dan 300 gezinnen waar een jongvolwassene wordt gemist. En de strijd in Gaza is nog lang niet gestreden. Ik heb vele malen Psalm 6 gezongen en gebeden. Hoelang God? Wanneer is het einde daar? Wanneer zult U opstaan en zich over U volk ontfermen? Zal God zich nog langer stilhouden of zal er een wonder gebeuren en zal de wereld zien dat God voor de IDF uitgaat en de overwinning geeft aan Israël?

Ik wil een paar verzen meegeven uit Psalm 6 (‘mij’ heb ik vervangen met ‘ons’):

“Heere, straf niet in Uw toorn, bestraf niet in Uw grimmigheid! Wees genadig Heere, want wij zijn verzwakt, genees ons, Heere, want onze beenderen zijn verschrikt. Ja, onze ziel is zeer door schrik overmand. En U, Heere, hoelang nog? Keer terug, Heere, red onze ziel, verlos ons, omwille van Uw goedertierenheid. Want in de dood is er geen gedachtenis aan U, wie zal U loven in het graf? … De Heere heeft ons smeken gehoord, de Heere zal ons gebed aannemen. Al onze vijanden worden zeer beschaamd en door de schrik overmand; zij deinzen terug, zij worden in een ogenblik beschaamd.”

Helaas besloten deze week ook de Houthi’s uit het noorden van Jemen zich aan te sluiten bij Hamas en zich tegen Israël te keren. Zij hebben op dit moment enkele rakketen over de Rode Zee naar Israël geschoten en deze zijn veelal in de buurt van Eilat uit de lucht geschoten. Deze terroristische organisatie heeft banden met Hezbollah en Iran. Deze acties hebben voor ons op dit moment in het dagelijkse leven in Jeruzalem geen invloed.

In het geloof hebben de Israëlieten eens gestreden tegen de Amelekieten. Terwijl Aaron en Hur de handen van Mozes ondersteunden werd de strijd gewonnen. Het leger doet ook nu zijn en haar taak. Ik hoop dat wij allemaal een Aaron en Hur zullen zijn en dat er zonder onderbreking een gebed vanuit ons gedaan wordt. God zegt Zelf: ‘Ik zal zegenen, wie u zegent’. En er staat ook bij dat Hij zal  vervloeken die zijn volk vervloeken (Genesis 12:3). Gods Woord houdt stand en zal geen duimbreed wijken. In Hem zijn alle beloften Ja en Amen. Hij is ons begin en ons einde en zonder Hem kunnen we niets doen. Maar met God zullen we bergen verzetten...
 

Lees hier de blogs van 18 tot en met 28 oktober (deel 1) en en 15 januari tot en met 17 februari 2024 (deel 3)