Goedemorgen!

Soms zeggen we dingen zonder er bij na te denken. Dat valt me nog het meest op als mensen tegen het eind van de ochtend “goedemorgen”  willen zeggen. Die kijken vaak eerst nog even op hun horloge, zien dat het 11.58 is, en zeggen dan snel: “Goedemorgen, het kan nog nét!”
Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op. Want goedemorgen is eigenlijk een afkorting van: ik wens je een goede morgen. Maar wat heb je nou aan een goede morgen die nog maar twee minuten duurt??? Dan kun je iemand toch veel beter een goede middag wensen? Dáár heb je tenminste wat aan. Een hele middag. Dom, dom, dom.

Schering

Dingen zeggen zonder erbij na te denken. Dat is in de Tweede Kamer natuurlijk schering en inslag. Ik heb het even uit laten rekenen door het Parlementair Documentatiecentrum in Den Haag. Die kwamen uit op een gemiddelde van zo’n 873 keer per dag, op drukke vergaderdagen zelfs meer dan 1000.

Het Centrum voor Parlementaire Geschiedenis te Nijmegen liet me weten dat het vroeger allemaal veel beter was - iets wat ik zelf uiteraard ook wel had kunnen bedenken, want vroeger was alles nu eenmaal beter. Het schommelde ‘vroeger’ tussen de nul keer per jaar (1813, toen de Tweede Kamer nog niet bestond) en 321 keer (in 1973, toen het linkse kabinet-Den Uyl aantrad). Vanaf 2006 (toen Alexander Pechtold in de Tweede Kamer kwam) worden alle records gebroken, met als gevolg dat we nu al zo’n jaar of tien zo rond de 900 zitten.

Hoe kom ik hier op?

Aanleiding is de al sinds 11 september 2001 actuele discussie over ‘de islam’. Daarbij worden dingen gezegd waarvan iedereen aanneemt dat ze kloppen, maar waar je, als je er eventjes over nadenkt, zegt: dat klopt van geen meter. Ik heb het dan in het bijzonder over het uitentreuren herhaalde argument dat je de islam precies zo moet behandelen als het christendom “omdat alle godsdiensten gelijk zijn.”

Bananen en kiwi’s

Dat is natuurlijk baarlijke nonsens. Alle godsdiensten zijn niet gelijk. Ware dat wel het geval, dan hadden we namelijk niet verschillende godsdiensten, maar één. Ter vergelijking: ooit iemand horen zeggen: je moet een banaan en een kiwi gelijk behandelen “omdat alle vruchten gelijk zijn.” Natuurlijk niet. Ik behandel een banaan, alvorens die in mijn mond te stoppen en met smaak te verorberen, toch echt heel anders dan een zure kiwi. En niet alleen ík doe dat! Uit eigen waarneming in het Kamerrestaurant kan ik melden dat de heer Pechtold, die vaak aan een belendend tafeltje zit te peuzelen, z’n banaan evenééns anders behandelt dan z’n kiwi.

Bukken

Nog zoiets geks. Laatst liep ik tijdens een rondleiding langs de werkvertrekken van de wereldverbeteraars van GroenLinks. Ik liet toen uit m’n mond vallen dat ik anti-islamitisch ben. Voor ik het wist vlogen de seculiere stenen me om het hoofd. Ik kon gelukkig nog net op tijd bukken, anders had Jesse Klaver me toch flink te pakken gehad. Achteraf bezien ben ik wel ontzettend blij dat de kamerleden Kuzu en Öztürk niet in de buurt waren, anders had u dit stukje wellicht nooit onder ogen gekregen, of op dit moment m’n dagen moeten doorbrengen in een Turkse cel, omringd door een menigte Gülen-aanhangers.

Maar waarom mag je niet zeggen dat je anti-islamitisch bent? Je hebt ook anti-fascisten, juist in kringen van GroenLinks. En tijdens de Koude Oorlog kon je zonder gevaar te lopen linkse stenen naar je rechtse hoofd geslingerd te krijgen, gerust anti-communistisch zijn. Om de eenvoudige reden dat je het fascisme een kwalijke ideologie vond en het communisme kwaadaardig, hetgeen, als je de vruchten proefde die aan de fascisme- en communisme-bomen hingen, makkelijk met stapels feiten te staven was.

Dus ik zie geen enkele reden waarom je niet, ziende op de vruchten van de islam die te plukken zijn in IS-gebied of Iran of Saoedi-Arabië, anti-islamitisch mag zijn. Anders gezegd: wie appels met peren vergelijkt, verkoopt knollen voor citroenen.

Menno de Bruyne