Op allerlei radiozenders is het een gewoonte en ook op mijn favoriete zender. Aan het eind van het jaar komt de top-honderd of de top-duizend van de favoriete muziek van de luisteraars langs. Wat was er dit jaar populair? Wie steeg er en wie duikelde terug? Tja, wat was eigenlijk in 2014 mijn favoriete muziek geweest? Natuurlijk - die had ik op dezelfde zender leren kennen. Bombino was er vroeg in het jaar grijs gedraaid, de sympathieke Noord-Afrikaan met zijn band bestaande uit Toearegs en een enkele Europeaan.
Het is voor mij één van de manieren, vooral wanneer het onmogelijk is om de buitenlucht op te zoeken, om ‘op te knappen’. Ik zet de CD van Bombino (Nomad, 2013) op en geniet van de opgewekte klanken in een mix van traditionele melodieën en westerse instrumenten. Bombino is moslim, maar dat stoort mij in het geheel niet. Hij spoort zijn volk aan tot verdraagzaamheid bij het zoeken van een eigen weg in de moderne tijd. Geduld is een ander thema. Radicale islamisten zullen Bombino verfoeien, lijkt me.
In 2013 had ik een heel ander favoriet muzieknummer. Ik hoorde het op de Vlaamse klassieke zender Klara. Eigenlijk waren het er twee, allebei afkomstig uit het Quaker-liedboek “Sacred Harp”. De Ierse groep Meitheal voerde het eerste, “Wondrous Love”, uit op de manier zoals het eeuwenlang gedaan is bij de arme blanke bevolking van de Appalachen in de VS. Het wordt a capella gezongen, met later een snerpende viool op de achtergrond. “When I was sinking down / beneath Gods righteous frown / Christ laid aside His crown / for my soul / and when from death I’m free / I’ll sing on / I’ll sing, and joy for me / throughout eternity.” Luister maar eens op http://meitheal/bandcamp.com
Sacred Harp 159 gaat na een vioolsolo over in het 117e gezang uit dezelfde eeuwenoude liedbundel, “Babylon is fallen”. Zelden heeft muziek me de laatste decennia meer aangegrepen dan dit nummer. De tekst bestaat uit grote delen van Openbaringen 18 waarin de val van Babylon beschreven wordt. “Babylon is fallen, fallen. Babylon is fallen, fallen, to rise no more.” Gehuild heb ik. Niet om Babylon, maar om de emotie van het lied, om de troost ook die er uit spreekt voor de verdrukten en armen, voor de weerlozen en zij die dorsten naar gerechtigheid. De grote stad Babylon en de kooplieden der aarde, rijk geworden met haar hulp, gaan in één uur tijds ten onder. Zij die lichamen en zielen van mensen vertrapten, worden voorgoed weggedaan: God heeft Zijn rechtszaak tegen hen voltrokken.
Het luisteren naar deze liederen uit ‘Sacred Harp’ is voor mij een ander soort ‘opknappen’ dan met behulp van de CD van Bombino. Het gaat dieper. Hierin is behalve ikzelf heel de wereld betrokken. Uiteindelijk zal het gebeuren: de val van de kooplieden dezer wereld, de profiteurs en de uitbuiters, zij die voor iets groots worden aangezien. Hoofd omhoog, verduur nog even de verdrukking - zoals sommigen uit de armen en nederigen dat al eeuwen voor ons hebben gedaan, onder meer door het zingen van “Babylon is fallen”.
