David Foster Wallace (1962-2008) wordt in de Verenigde Staten beschouwd als de beste schrijver van zijn generatie. Zijn boeken zijn niet echt opwekkingslectuur, maar geven wel inzicht in de Westerse cultuur en helpen je de tijdsgeest te verstaan. Neem het boek ‘A Supposedly Fun Thing I’ll Never Do Again’ – ‘Superleuk, maar voortaan zonder mij’. Wallace beschreef in dit boek een achtdaagse cruisetocht door de Caribbean. Het boek laat op schrijnende en tegelijk humoristische wijze zien dat een cruise vol pleziertjes en verwennerij geen garantie is voor geluk.
Besef van eigen nietigheid
Foster Wallace beschrijft onder andere tafeltennispartijtjes op het zonnedek – waarbij het ene pinpongballetje na het andere overboord waait – en een wedstrijdje kleiduivenschieten op het achterdek. Erg vrolijk wordt de Amerikaan niet van dat vertier. ‘Van op grote hoogte je landgenoten daar beneden op dure sandalen armoedige havens zien binnenwaggelen, hoort niet tot de leukste momenten in een 7NC-Luxecruise’, noteert hij al dobberend op de Caribische zee. ‘Amerikaanse toeristen, zeker als ze zich in groepen voortbewegen, hebben iets fataals over zich. Onverzadigbaar zelfgenoegzaam in de onverstoorbaarheid van hun kuddementaliteit zijn ze.’
Westerse tragedie
Een beetje genot is leuk op z’n tijd. Maar met genot als levensdoel, verspreidt je leven een trieste doodsgeur. De Amerikaanse predikant John Piper voelt dit goed aan. Zo las ik deze waarschuwing van hem (gericht aan studenten): ‘Eén van de grote tragedies van de Westerse cultuur is de manier waarop miljarden dollars worden geïnvesteerd om mensen van mijn leeftijd over te halen om de rest van hun leven te verspillen. We noemen het “pensioen”. De wereld zinkt onder het gewicht van gezonde, oude mensen die vissen, cruisen, golfen, bridgen, bingoën, sjoelen en schelpen verzamelen.’
‘Dat is precies de manier waarop jij je leven verspilt over pakweg vijftig jaar’, waarschuwde Piper, ‘tenzij je nu radicale beslissingen neemt. Ik hoop toch zo dat jullie de pensioenleeftijd halen en nog vuur in je lijf hebben. Dat jullie zeggen: “Met mijn karig pensioen en de energie die ik nog over heb en mijn nieuwe vrijheid zal ik mijn leven uitstorten voor Christus en Zijn Koninkrijk.”
In de Westerse samenleving heb je zulke aanmoedigingen van ervaren christenen hard nodig – voor je op een kwade dag ontwaakt op een dobberend cruiseschip met pingpongende zestigers om je heen.
