Stevige kerkkritiek van studerende zoon

Ik ben een moeder van volwassen kinderen, waarvan één uit huis is. Wij zijn lid van de Gereformeerde Gemeenten en ervaren een warme band in onze kleine gemeente en in familie- en vriendenkring uit deze gemeente. Ons kind wat niet meer thuis woont is elders lid geworden van een andere gemeente en gaat niet meer naar de Ger. Gem. Wij hebben daar nooit moeilijk over gedaan. Wij geloven dat ook de Heere daar kan werken door Zijn woord en Geest. Zelf luister ik ook preken van verschillende dominees en kerkverbanden. Ook spreek ik hier openlijk met mijn kinderen over.

Verder vinden wij het fijn om met mensen die hier wonen en naar een ander kerkverband gaan, in gesprek te zijn of hen op zondag uit te nodigen in onze gemeente. Ook spreken we regelmatig met mensen die niet gewend zijn naar de kerk te gaan en ons vragen stellen over het geloof. Daar komen vaak mooie gesprekken uit voort. En ook geeft het ons weer stof tot nadenken, over hoe deze mensen tegen ons aankijken. Vaak praten we hier over na, ook met onze kinderen.

Nu is ons kind dat niet meer thuis woont maar wel regelmatig bij ons logeert, voor mijn gevoel heel kritisch over de preken in onze gemeente als hij bij ons is. En dat mag. Van mening verschillen is niet altijd erg, ook vind ik het leuk om juist met die verschillen samen toch een mooi gesprek te hebben. Wat soms ook kan. Maar dit gebeurt de laatste tijd steeds minder. Ik vind het moeilijk als ik merk dat er weinig respect meer is, naar predikanten of kerkenraadsleden in onze gemeenten. Er worden met weinig tact woorden gekozen. Toch kan ik mijn kind soms wel begrijpen op bepaalde punten. Dan zeg ik dat ook. Maar soms ook niet. De laatste tijd krijg ik weinig de ruimte om hier samen rustig en in alle liefde over te praten. Daar krijg ik steeds meer moeite mee. Ik begrijp dat er anders gedacht kan worden. Ook door studie en een andere woonplaats/leefomgeving/kerk/generatie/een andere tijd. Ik realiseer me als ouder, dat ook deze dingen andere inzichten geven. Er worden ook meer bewustere keuzes gemaakt. Het is niet meer zo vanzelfsprekend dat je lid bij dezelfde gemeenten blijft waar je vandaan komt. Wat voor ons niet direct een probleem is.

Helaas merk ik wel dat mijn kind zich steeds negatiever uitlaat naar onze gemeenten toe. Hierdoor ga ik steeds meer tegen gesprekken hierover opzien. Ik probeer zo voorzichtig mogelijk te zijn en de rust te bewaren. Ook vooral te laten zien dat we niet vinden dat wij de enige ware gemeente/kerk zijn. Ook dit deelden we altijd met onze kinderen. We zijn ook nooit zo bezig geweest met de uiterlijkheden zoals kleding, etcetera.  Wel vond en vind ik het belangrijk om geen aanstoot te geven aan een ander. Daarom draag ik als vrouw geen broek. Doet een ander dit wel heb ik daar persoonlijk geen moeite mee. Dit vind ik in sommige gevallen nog netter dan een strakke korte minirok of jurk. Ook houd ik van mooie warme kleuren. Kiest iemand anders er voor om alleen zwart of donkerblauw te dragen, dan maakt mij dat niet uit. Wel als diegene duidelijk laat merken dat mijn kleding te kleurrijk is. De Heere heeft ons niets voor niet al die mooie kleuren gegeven.

Mijn kind geeft gelukkig ook aan dat zijn veranderde houding ten opzichte van onze gemeente niet komt door ons. Toch geeft mij dit wel spanning en ook vragen: hoe ben ik vroeger als moeder geweest in het voorleven van mijn kind? Was ik ook kritisch? Vonden wij niet alles gewoon en vanzelfsprekend dat we opgegroeid zijn in de kerk? Had ik niet veel meer moeten laten zien wat een wonder dat is?  Ook in de opvoeding houd ik niets dan schuld over. Toch, ondanks alles, mocht ik ook ervaren juist fijne gesprekken met mijn kind te hebben. Ik zie liever een kind dat veel nadenkt dan een kind dat nooit vragen of opmerkingen heeft, onverschillig is en alleen maar uit gewoonte mee naar de kerk gaat. Maar nu vermijd ik het liefste de negatieve gesprekken na de kerkdienst.

Soms zijn het goede punten van kritiek. Maar soms deel ik juist een andere mening. Dat vind ik niet erg, maar de manier waarop de kritiek gegeven wordt is voor mijn gevoel te hard. Daar kan, wil en durf ik niet in mee te gaan. Ik probeer soms wat luchtiger hier mee om te gaan, zorg voor ontspanning door een grapje. Ik denk dat een kritische houding soms best mag, maar dan wel zo dat dit geen schade doet en je niet je eigen mening opdringt aan de ander. Dat doet mij als moeder pijn. Dat probeer ik dan wel voorzichtig aan te geven. Ook beangstigt deze manier van praten mij soms. Ontstaat hierdoor geen verharding? Is dit tot nut en tot zegen voor een ander of jezelf? Hoe is dit bij mij? Doe ik dit soms niet op mijn beurt naar anderen of andere kerken? Onder dit schijven denk ik aan psalm 141:3 berijmd.

Vaak ben ik erg moe na zo’n gesprek en pieker ik veel. Ik houd veel van mijn kind en voel me dan vaak schuldig dat ik weer wat ontspannen kan als ons kind weer weg is. Het enige wat ik kan doen is bidden voor mijn kind en mijzelf. Alles bij de Heere te brengen als mij de wijsheid ontbreekt. Dat geeft moed. Hij is getrouw voor een ondankbaar mens die dat niet is, die steeds weer in eigen kracht probeert op te staan en alles zelf wil oplossen. Maar Hij weet wat van Zijn maaksel zij te wachten. Zwak van moed en klein van krachten. Maar toch denk ik dat het ook goed is om te vragen om hier op een goede manier mee om te gaan. Hoe kijkt de beantwoorder van mijn vraag hier tegenaan? Maak ik het te groot? Wat kan ik verbeteren? Ik zou het heel erg vinden als hierdoor verwijdering tussen ons zou komen. En ik weet zeker dat mijn kind dat zelf ook zal vinden.

Een hartelijke groet van een bezorgde moeder.

Beste moeder. 

Hoe kijk ik tegen uw vraag aan? Maak de dingen niet groter en complexer dan ze zijn. De Heere vertrouwt ons, als ouders, kinderen toe om ze op te voeden, zodat ze Hem leren kennen en volgen. Ze worden groter, gaan de wereld ontdekken, groeien naar de volwassenheid toe. In de tijd van studeren leren ze breder kijken. Het kleine kokertje waar ze vaak mee opgevoed zijn, is groter, breder, langer, dieper. Het kan hun gaan benauwen. Ze gaan dingen zien die ze vroeger niet zagen.

U als moeder schrijft over uw ervaringen en zorgen. Uw kind kan net zo veel schrijven over zijn of haar ervaringen. Uw kind is op zoek naar een eigen weg in het leven. Voor ouders heel belangrijk om aan te voelen hoe hun kind zijn weg zoekt. Hen daarin begeleiden is nodig, belangrijk ook om te begrijpen. Er komt in deze wereld zoveel op hen af. Uw kind is zoekend naar de volwassenheid en die tocht is heel anders dan toen u die zoektocht maakte. Belangrijk voor kinderen is dat ze in hun ouders iets van Jezus weerspiegeld zien. Moeder Monica legde haar kind aan de voeten van Jezus, maar vertelde ook haar nood aan Ambrosius. Hij gaf haar moed, hoop... een kind van zoveel gebeden kan niet verloren gaan. De Heere zocht Augustinus op en hij is velen toen en ook nu nog tot zegen.

Laten we opvoeden met hoop, omdat we een Zaligmaker hebben die het verlorene zoekt. En Die gezegd heeft dat voor Hem geen ding onmogelijk is. 

Van harte Gods zegen toegewenst. Maar ook inzicht, wijsheid en verwachting! 

Nellie van Dooijeweert-Van der Slikke