Afhankelijke relatie door hechtingsprobleem

Ik, vrouw, ruim 20 jaar getrouwd en een opgroeiend gezin, heb in mijn jeugd  te maken gehad met emotionele afwezigheid van ouders; veel afwijzing, kleineren en geen bevestiging en positieve woorden. Dit heeft helaas z’n sporen getrokken. In de hulpverlening leerde ik over een H-relatie en een A-relatie. In een H-relatie voel je een stevige basis in jezelf en ben je onafhankelijk van elkaar. Van daaruit maak je verbinding met elkaar. Dat is precies wat ik zo moeilijk vind.

Mijn hele huwelijk worstel ik hiermee en werk ik hieraan, maar ik krijg het niet echt onder de knie. Vaak vraag ik aan mijn man bevestiging of hij van mij houdt. Dan voel ik me kwetsbaar en wil ik het van hem horen. Hij wordt daar boos over. We hebben er pas nog flink ruzie over gehad. Hij vindt dat ik die bevestiging in mezelf moet zoeken en niet hem daarin wantrouwen. Ik zei dat het ook aan mij ligt en niet aan hem. Maar hij vindt dat ik dan aan het zuigen ben. Vervolgens word ik ook boos, omdat ik op een moment dat ik hem nodig heb en vraagt of hij van me houdt, hij daarop boos wordt. Ik snap natuurlijk dat het uit mijn jeugd komt, maar anderzijds wil iedere vrouw dat toch regelmatig horen en wil je daarin bevestiging?

Beste mevrouw,

Uit uw schrijven maak ik op dat er in uw jeugd sprake is geweest van affectieve verwaarlozing en zelfs meer. Dat heeft bij u sporen achtergelaten waaronder moeite met hechting. Zoals u zelf omschrijft is er moeite met (H) hechting en zit u meer binnen uw relatie met uw man in een (A) afhankelijke relatie waarbij u vaak vraagt om bevestiging. Dan is er sprake van ongelijkwaardigheid en zoals u reeds schrijft, een ongelijkwaardige verbinding.

Ik zou u willen vragen hoe vaak vraagt u aan uw man om bevestiging? Uit de reactie van uw man concludeer ik dat u in zijn ogen het te vaak vraagt, wat hem kennelijk is gaan irriteren. Voorts lijkt het dat hij het uitlegt als een gebrek van vertrouwen in hem door u. Ondanks dat u uitlegt dat de oorzaak bij uzelf ligt, blijft er ruis binnen uw huwelijk over dit onderwerp.

Kennelijk heeft eerder geboden hulp er niet toe geleid dat u onafhankelijker en autonomer in het leven bent gaan staan. Ik vind uw reactie wat te kort door de bocht dat iedere vrouw regelmatig wil horen dat de man bevestigt dat hij van u houdt. Ook mensen die meer gelijkwaardig  gehecht zijn hebben het nodig dat de ander laat merken dat hij of zij van de ander houdt.

In uw situatie is er steeds sprake van afhankelijkheid van het antwoord van uw man wat hij geeft en kennelijk beladen is. Het gaat niet om het gelijkwaardig delen van liefde en genegenheid, maar de vraag dat hij u redt en bevestigt. Doet hij dat niet op dat moment, om wat voor reden ook, dan bent u ontredderd.

Mijn vraag is, hoeveel ruimte uw man binnen de relatie heeft om ook zichzelf te kunnen zijn en zijn antwoorden te  kunnen geven. U heeft  een lastige geschiedenis waar u slachtoffer van bent -nee niet door uw schuld- en wat sporen heeft nagelaten. Maar dat betekent niet dat u in de positie van (kinderlijk) slachtoffer hoeft te blijven zitten. U bent een volwassen vrouw die naar ik merk, een helder verstand heeft en heel goed oorzaak en gevolg begrijpt.

In welke mate zoekt u ook steun bij uw Schepper die onvoorwaardelijk van u houdt? Waar u het vertrouwen mag hebben dat Hij naar u hoort en luistert en voor u zorgt. Mooi zou zijn als u die weg samen met uw man zou kunnen bewandelen, waardoor u de vreugde van het evangelie gelijkwaardig kunt delen.

Anderzijds is het ook te overwegen toch nog weer (GGZ) hulp te vragen voor het versterken van uw autonome functies. Denk hierbij aan hulpverlening in groepsverband met gelijkgezinde herkenbare (A) problematiek.

Hartelijke groet,
Kees den Hamer,
Psychotherapeut BIG/seksuoloog